Στη νέα ιδιάζουσα πραγματικότητα του 2020, μιας χρονιάς που έφερε στη ζωή μας πρωτόγνωρες καταστάσεις, περιμένουμε κάθε μέρα με κομμένη την ανάσα να ακούσουμε τα νέα τραγικά νούμερα, τον ημερήσιο απολογισμό των θυμάτων του κορωνοϊού, των διασωληνωμένων και τον συνολικό αριθμό των νέων κρουσμάτων.
Όμως, υπάρχει ένας ακόμη τραγικός απολογισμός, που συχνά τείνει να μας διαφεύγει, ίσως γιατί ακούγεται σαν κάτι μακρινό και ξένο ή ίσως και το αντίθετο, γιατί απλά είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει, αφού δεν αφορά μία πρωτοφανή κατάσταση, αλλά μία κατάσταση που έχει επιδεινωθεί σημαντικά μέσα στη χρονιά που διανύουμε.
Σε όλον τον κόσμο, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι αναφορές περιστατικών βίας εναντίον γυναικών και κοριτσιών, στη διάρκεια του αναγκαστικού περιορισμού στο σπίτι λόγω της πανδημίας, που για πολλές γυναίκες και κορίτσια σημαίνει αναγκαστικός εγκλωβισμός στο ίδιο σπίτι με τους καταπιεστές τους και δυσχερής πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης και ασφάλειας. Μόλις πριν από λίγες μέρες, είχαμε ένα ακόμη θύμα, μία γυναικοκτονία στη Μάνη, από το χέρι του συζύγου και μπροστά στα μάτια της ανήλικης κόρης.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες». Όχι, αυτό δεν πρέπει να το «συνηθίσουμε». Όχι άλλες γυναικοκτονίες, όχι άλλοι βιασμοί, όχι άλλη σεξουαλική παρενόχληση, όχι άλλη σωματική ή ψυχολογική βία. Η φετινή Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών οφείλει να αποτελέσει ένα ηχηρό κάλεσμα στις κυβερνήσεις όλου του κόσμου για την ενίσχυση της προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών και της εφαρμογής του γράμματος και του πνεύματος της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, με έμφαση στην πρόληψη, στη στήριξη των θυμάτων και την τιμωρία των δραστών.
