Ενας στρατευμένος αφηγείται…
Προ ολίγων ημερών, ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου στον Ελληνικό Στρατό. Μαζί με τα υπόλοιπα «συφάνταρα» απαγγείλαμε τον όρκο και τάξαμε μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας για την πατρίδα. Και από εκεί, έφυγα για τη μονάδα μου. Μία ημέρα, λοιπόν, πήρα διανυκτέρευση στο σπίτι μου. Καθώς είχα έρθει σε επαφή με πάρα πολύ κόσμο στο στρατόπεδο της εκπαίδευσης και φοβούμενος για την υγεία της οικογένειάς μου, αποφάσισα να πληρώσω για να κάνω το τεστ του κορωνοϊού.
Το τεστ βγήκε θετικό.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, πρέπει να σημειώσω, γιατί είμαι πολύ προσεκτικός, τηρώντας όλα τα προληπτικά μέτρα και τις οδηγίες των αρχών, έως σημείου μικροβιοφοβίας. Δυο μάσκες αλλάζω τη μέρα, για να καταλάβετε! Τις πόρτες τις ανοίγω με τους αγκώνες!
Παίρνω κι εγώ τηλέφωνο στη μονάδα μου, στον γιατρό υπηρεσίας και του λέω τι έχει συμβεί. Κι αυτός μου λέει ότι βάση εντολής του Ταξιάρχου θα πρέπει να επισκεφτώ το στρατιωτικό νοσοκομείο από Δευτέρα και να επαναλάβω το τεστ κι εκεί.
«Βέβαια», μου λέει, «αν δεν έχεις συμπτώματα δεν θα στο κάνουν».
«Μα έχω ήδη θετικό τεστ. Γιατί να μη μου ξανακάνουν;», του λέω.
«Ε, έτσι κάνουν. Πήγαινέ τους το τεστ μπας και τους πείσεις», μου λέει.
Οπότε κι εγώ κάθισα στο σπίτι και περίμενα. Στο μεταξύ, με καλέσανε από τον ΕΟΔΥ να μου πουν τι πρέπει να κάνω.
«Θα μείνετε κλεισμένος στο σπίτι για δέκα μέρες», μου λένε.
Τους εξηγώ κι εγώ τη στιχομυθία με το γιατρό του στρατού και την εντολή του Ταξιάρχου.
«Τι να κάνω;», τους λέω.
«Τι να σου πω ρε φίλε;!», μου λέει.
«Να κάνω μια ερώτηση. Επί του συγκεκριμένου θέματος, ποιον πρέπει να ακούσω; Ποιος είναι πιο πάνω; Εσείς, ο ΕΟΔΥ; Ή ο Ταξίαρχος;», του λέω.
«Τώρα τι να σου πω κι εγώ», μου λέει γελώντας. «Μάλλον εμείς. Αλλά κι ο Ταξίαρχος είναι Ταξίαρχος».
Και το κλείνουμε…
Με τα πολλά – πολλά, έρχεται Δευτέρα πρωί. Παίρνω κι εγώ τηλέφωνο στο στρατόπεδο να μιλήσω με το στρατιωτικό γιατρό, εξηγώντας του τι μου είπαν από τον ΕΟΔΥ.
«Και τώρα εγώ, τι να κάνω;», λέω.
«Ξέρω γω;!», μου λέει. «Να πας στο στρατιωτικό νοσοκομείο, όπως λέει κι ο Ταξίαρχος», μου λέει.
«Να κάνω μια ερώτηση. Επί του συγκεκριμένου θέματος, ποιον πρέπει να ακούσω; Ποιος είναι πιο πάνω; Ο Ταξίαρχος; Ή ο ΕΟΔΥ», ρωτάω εύλογα.
«Τέτοιες ερωτήσεις καλό θα ήταν να μην τις κάνεις», μου λέει, ενώ διέκρινα στο τόνο του την ίδια εύλογη απορία που είχα κι εγώ.
Με αυτά και μ’ αυτά, πήγα στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Ξαναέκανα το τεστ και ξαναβγήκα θετικός. Οπότε επέστρεψα στο σπίτι, δίχως να ξέρω τι πρέπει τελικά να κάνω.
Ουφ! Πολύ κούραση!
Κάθισα κι εγώ στον καναπέ του υπογείου για να μην είμαι κοντά στους γονείς μου, έφτιαξα ένα καφεδάκι, έβαλα να δω μπάλα στην τηλεόραση και περίμενα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάποιο σύμπτωμα, αν και σιγά σιγά άρχισα να αισθάνομαι την όσφρησή μου να με εγκαταλείπει. Πάλι καλά, είχα προλάβει κι έφαγα ένα πιτόγυρο. Γιατί μαζί με την όσφρηση, χάνεται κι η γεύση…
Ξαναμίλησα, που λέτε, με τη μονάδα μου για να δούμε τι θα κάνω. Εν τω μεταξύ, μου είπαν ότι σιγά σιγά θα αρχίσουν να στέλνουν και τα παιδιά (συφάνταρα) που είχα έρθει σε επαφή ,να κάνουν κι αυτά τεστ. Αλλά όχι ακόμα, γιατί τους είχαν στείλει για εκπαίδευση.
Τα παιδιά αργότερα μου είπαν, ότι τους είχαν για τέσσερεις ώρες μέσα στη βροχή να κάνουν εκπαίδευση. Και να μην είχαν κορωνοϊό, δηλαδή, άνετα θα μπορούσαν να πάθουν καμία πνευμονία. Πόσο μάλλον αν έχουν κορωνοϊό!
Τελικά, από τη μονάδα μου είπαν πως ο Ταξίαρχος (άντε πάλι ο Ταξίαρχος! Τελικά έχει καμία σημασία τι λέει ο ΕΟΔΥ;) σκέφτεται, αφού μάθει ποιοι κολλήσαμε, να μας βάλει όλους μαζί σε ένα κοντέινερ, μέσα στο στρατόπεδο. Και κάπου εκεί κλείσαμε και το τηλέφωνο.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι κλεισμένος σπίτι μου, όπως πρέπει άλλωστε, περιμένοντας να δω τι θα γίνει.
Από όλα αυτά όμως που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες, εμένα μια απορία μου έχει μείνει ακόμα άλυτη. Αν μπορεί κάποιος να μου τη λύσει, θα τον ευχαριστήσω.
Τελικά, ρε παιδιά, ποιος είναι πιο πάνω;
Ο ΕΟΔΥ ή ο Ταξίαρχος;
Για την αντιγραφή Γ.Μ.
