Ανακοίνωση της ανοιχτής συνέλευσης “Σπορά” για τη ματαίωση από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, της δράσης έξω από το ΓΝΛ
Σήμερα 3 Δεκέμβρη είχε καλεστεί από πολιτικές συλλογικότητες της πόλης, μια συμβολική διαμαρτυρία για την εγκληματική κρατική και κυβερνητική πολιτική στη διαχείριση της πανδημίας. Η διαμαρτυρία θα είχε την μορφή μιας ανθρώπινης αλυσίδας έξω από το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας , κατά μήκος της οδού Γεωργιάδου, τηρώντας τις αποστάσεις και με όλα τα μέτρα προστασίας
Δεκάδες αστυνομικές δυνάμεις με ΜΑΤ και κλούβες, ομάδες ΔΙΑΣ και ασφαλίτες περικύκλωσαν το νοσοκομείο Λάρισας και όλους τους γύρω δρόμους ώστε να μας αποτρέψουν με ελέγχους και με ρητή απαγόρευση της συγκέντρωσης .
Μάλιστα οι αστυνομικές δυνάμεις δεν δίστασαν να σταθούν και έξω από την είσοδο του νοσοκομείου στο χώρο των επειγόντων περιστατικών, επιβεβαιώνοντας τις καταγγελίες μας ότι τα ΜΑΤ είναι παντού και ΜΕΘ πουθενά
Η στάση αυτή της αστυνομίας αποδεικνύει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι οι απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων δεν αφορούσαν μόνο το τριήμερο των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου αλλά έχει πλέον κανονικοποιηθεί . Και αποτελεί κατάφορη παραβίαση και στέρηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων
Η υγεία , η ζωή μας και τα δικαιώματα μας έχουν μπει στο γύψο με πρόσχημα την πανδημία.
Καταγγέλλουμε την εγκληματική κρατική και κυβερνητική πολιτική στη διαχείριση της πανδημίας ως βαθιά ταξική ως θανατοπολιτική
Και ενώ τα νοσοκομεία έχουν γονατίσει, το ίδιο και οι γιατροί και οι νοσηλευτές, το μόνο μέλημα της κυβέρνησης είναι να δώσει τα πάντα στους κλινικάρχες . Στη Λάρισα οι Νταβέληδες και τα ΙΑΣΩ τρίβουν τα χέρια τους
Δεν είμαστε ασφαλείς πουθενά, ούτε στα μμμ, ούτε στη δουλειά, ούτε στο σπίτι πολλές από μας.
Δεν “μένουμε σπίτι” γιατί κάποιοι/ες από μας χάνουν την πρώτη κατοικία με τον πτωχευτικό νόμο, χάνουν την δουλειά τους και δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες με το οριζόντιο επίδομα.
Δεν υπάρχει σπίτι και ασφάλεια για όσους/ες ζούν αποκλεισμένοι σε στρατόπεδα και φυλακές.
Δεν περιμένουμε κανέναν Σωτήρα(η) να μας σώσει, συνένοχους/ες στον φόνο δεν θα μας έχουνε.
Αν αναγνωρίζουμε μία ευθύνη μας, αυτή είναι η συλλογική και πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα
Δεν υπάρχει “μετά (για) να λογαριαστούμε”
Απαιτούμε άμεση καθολική και δωρεάν πρόσβαση στην υγεία για όλους και για όλες…
Καμία ζωή χαμένη, καμιά ζωή δεν είναι ανάξια να βιωθεί.
