Επική ανάρτηση του Λαρισαίου γλύπτη για την “Κλίμακα του Ιωάννη”
Χρόνια τώρα «παλεύει» με την πέτρα και το ξύλο, ενώ η αυλή του σπιτιού του στο Συκούριο αποτελεί μόνιμο τόπο έκθεσης των δημιουργιών του. Έργα του κοσμούν κεντρικούς πεζόδρομους της Λάρισας, με πιο χαρακτηριστικό το «Μάνα και Παιδί» (1990), που τοποθετήθηκε πλησίον της πλατείας Ταχυδρομείου.
Ο λόγος για τον γνωστό Λαρισαίο γλύπτη Στέλιο Παπανικολάου, που με μια επική ανάρτηση καταθέτει την άποψή του για το έργο του Χρ. Παπανικολάου που τοποθετήθηκε πρόσφατα στην κυκλική πορεία Βόλου-Καραμανλή και εξακολουθεί να συζητιέται όσα λίγα στην πόλη.
«Δεν τελείωσα την ΑΣΚΤ και για να θεωρούμαι αναγνωρισμένος καλλιτέχνης ώστε να μπορώ να στήνω γλυπτά σε δημόσιους χώρους ή να συμμετέχω σε πανελλήνιους διαγωνισμούς, έδωσα εξετάσεις στις αρμόδιες επιτροπές κρίσεων του ΕΕΤΕ, καταθέτοντας βιογραφικά στοιχεία που σχετίζονταν με την καλλιτεχνική μου ενασχόληση(φωτογραφίες και slides έργων, εκθέσεων, κριτικές γνωστών και επωνύμων και κάθε επώνυμο σημείωμα και έγγραφο που αφορούσε στη καλλιτεχνική μου δραστηριότητα).
Οι επιτροπές του Επιμελητηρίου ήταν δύο. Η πρώτη, η εννεαμελής του τμήματος γλυπτικής, με μέλη τους πιο καταξιωμένους γλύπτες της εποχής και πρόεδρο τον κορυφαίο Χρήστο Καπράλο και η δεύτερη, εφόσον ήταν θετική η κρίση της πρώτης, 35μελής με μέλη από όλα τα τμήματα του ΕΕΤΕ. Την ημέρα των εξετάσεων ήμασταν 28 υποψήφιοι γλύπτες. Περάσαμε 5 και εγώ πρώτος στη σειρά. Η μεγάλη μου τιμή ήταν να γνωρίσω τον Καπράλο και στην έκθεση που έκανα στην ελληνοαμερικανική ένωση στην Αθήνα, παρέστη και μίλησε στα εγκαίνια. Είμαι μέλος του ΕΕΤΕ από το 1984», ξεκαθαρίζει ο κ. Παπανικολάου, για να σχολιάσει στη συνέχεια το έργο ως εξής:
“Πήγα σήμερα να δω και να νιώσω τι έγινε και τι παίχθηκε με το έργο “Η κλίμαξ του Ιωάννη”, που τοποθετήθηκε σε κυκλική πορεία των οδών Βόλου-Καραμανλή.
Μπορώ λοιπόν να πω, ότι με την 45χρονη διακεκριμένη καλλιτεχνική εικαστική εμπειρία μου και τις άριστες σχετικές γνώσεις της ιστορίας της τέχνης, της σημειολογίας και της ψυχοκοινωνιολογίας της, αυτό που είδα και που ένιωσα είναι ότι δεν πρόκειται για έργο τέχνης, καθ΄όσον ο κατασκευαστής του αγνοεί τα στοιχεία που συνθέτουν την πρόταση αυτού του τύπου έργου τέχνης (κονστρουκτιβιστικό).
Είναι ένα φλύαρο μορφολογικά κατασκεύασμα που αποσκοπεί ανοήτως να εντυπωσιάσει τον θεατή του.
Θα ήθελα να ακούσω τον κατασκευαστή αν θεωρεί το κατασκεύασμά του ως έργο τέχνης, εάν μέχρι σήμερα έχει κατασκευάσει άλλο δικό του έργο γλυπτικής ή αυτής της τεχνοτροπίας και εάν το έχει τοποθετήσει σε δημόσιο χώρο.
Θα ήθελα επίσης να δηλώσει εάν το έργο του κρίθηκε από κάποια επιτροπή ή συζητήθηκε με κάποιους σχετικούς περί την τέχνη.
Βέβαια, στην εποχή της ευτέλειας της τέχνης, της χυδαιοποίησης-απαιδευσίας του πολίτη και της αυθαιρεσίας της εξουσίας, είναι μάλλον κωμικό να αναζητά κανείς ευθύνες για το κοινωνικά πρέπον, δίκαιον και ωφέλιμον…
Άλλωστε, ζούμε στη χώρα που είσαι ό,τι δηλώσεις και απολαμβάνεις ανάλογα με τα κομματικά και “άλλα” προσκυνήματα που έχεις κάνει…
Εγώ, είμαι από άλλη εποχή, αυτή, στην οποία δεν βάζαμε ζάχαρη στα σκατά για να τα κάνουμε κομπόστα…”.
Ε.Π.
