Παρέμβαση του δικηγόρου και γιού του Νίκου Τεμπονέρα για την υπόθεση Κουφοντίνα
Θέση για τις δραματικές εξελίξεις στην υπόθεση απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα παίρνει ο Διονύσης Τεμπονέρας, γιος το Νίκου Τεμπονέρα, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Πάτρα από τραμπούκους της Νέας Δημοκρατίας.
Με μια εκτενή ανάρτηση στο facebook μιλάει για τις ιδεολογικές διαφορές του με τον κρατούμενο απεργό πείνας, όμως περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η μητέρα του όταν ο δολοφόνος του Νίκου Τεμπονέρα ζήτησε την αναίρεση της ισόβιας καταδίκης του, ξεκαθαρίζοντας ότι «η πολιτική καταδίκη και όχι η φυσική εξόντωση του Γιάννη Καλαμπόκα, στάθηκε πιο σημαντική, από το να πεθάνει ο δολοφόνος στη φυλακή». Δείτε την ανάρτησή του:
“Με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, μας χωρίζει ένα ιδεολογικό χάος. Εμείς, ανήκουμε σε εκείνους που σέβονται απεριόριστα την ανθρώπινη ζωή και χωρίς κουκούλες και κρυψώνες, με τα πρόσωπά μας γυμνά και στο φως, επιλέγουμε να δίνουμε τις μάχες μας στην κοινωνία με τις ιδέες, τη λαλιά μας και το βλέμμα μας πεντακάθαρο.
Μας το δίδαξε αυτό ο Νίκος Τεμπονέρας, μπροστά από το σχολείο της Πάτρας, όταν έθεσε το κρανίο του, στη διάθεση των μαθητών του, στη διάθεση της παιδείας και της δημοκρατίας. Έτσι πορευτήκαμε, έτσι μάθαμε, έτσι πηγαίνουμε στη ζωή.
Εμείς ανήκουμε στη γενιά του Νίκου Τεμπονέρα.
Ανήκουμε στη γενιά, της Αθηνάς Τεμπονέρα, της συζύγου του δολοφονημένου καθηγητή, που όταν ο Γιάννης Καλαμπόκας ζήτησε την αναίρεση της ισόβιας καταδίκης του, από τον Άρειο Πάγο, για να αποφυλακιστεί 6 χρόνια μετά την φυλάκισή του, δήλωνε ότι: “Δυστυχώς 6 χρόνια μετά, νιώθω, νιώθουμε, τη σιδερένια φτέρνα της προστασίας, να πατά απειλητικά πάνω στο μνήμα του αείμνηστου Νίκου Τεμπονέρα. Από ελάχιστο σεβασμό στη μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα στα παιδιά μου, στις χιλιάδες του κόσμου αλλά και στους δικαστές που στάθηκαν όρθιοι τιμώντας τον ρόλο τους και τη συνείδησή τους δεν ΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ ως πολιτικός ενάγουσα, ούτε διορίζω συνηγόρους πολιτικής αγωγής. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του”.
Η πολιτική καταδίκη και όχι η φυσική εξόντωση του Γιάννη Καλαμπόκα, στάθηκε πιο σημαντική, από το να πεθάνει ο δολοφόνος στη φυλακή.
Έτσι και εμείς μάθαμε να μην μισούμε, να αγαπάμε τη ζωή και αγωνιζόμαστε, για το δίκιο των ανθρώπων.
Ο κόσμος για τον οποίο αγωνιζόμαστε εμείς, δεν δολοφονεί, δεν μισεί και δεν εκδικείται.
Εμείς «δεν ανεβήκαμε στα κάγκελα», όταν ο Γιάννης Καλαμπόκας, ζήτησε να εκτίσει την ποινή του στις αγροτικές φυλακές του Βόλου.
Εμείς δεν πήραμε κανένα «σαρανταπεντάρι», όταν ο δολοφόνος μετά από μόλις 6 χρόνια, αποφυλακίστηκε και έπινε τσίπουρα με τους «συναγωνιστές του», από τη Χρυσή Αυγή.
Εμείς δεν σηκώσαμε ποτέ το χέρι μας, παρά μόνο, για να σφίξουμε τις γροθιές μας.
Τριάντα χρόνια μετά, οι ηθικοί και πολιτικοί αυτουργοί της δολοφονίας Τεμπονέρα, προετοιμάζουν την φυσική εξόντωση(δια παραλείψεως) του απεργού πείνας, κρατούμενου, Δημήτρη Κουφοντίνα, που ζητά την εφαρμογή ενός άδικου νόμου.
Διαφέρουμε κ. Μητσοτάκη και κ. Μπακογιάννη.
Εμείς επιλέξαμε να μείνουμε θύματα, για να μην υπάρξουν άλλα θύματα.
Θύτες δεν γίναμε ποτέ…
