Κατάθεση ψυχής από τη Λαρισαία θεατρολόγο Μαρία Παπουτσή, που από τη θέση της εκπαιδευτικού στο 2ο ΣΔΕ των φυλακών Λάρισας σχολιάζει την επικαιρότητα με αφορμή την αντιμετώπιση κρατούμενου απεργού πείνας σημειώνοντας σε ανάρτησή της τα εξής:
Είμαι δασκάλα σε σχολείο φυλακής από το 2013. Οι μαθητές μου έχουν παραβιάσει όλα σχεδόν τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα, πλην των πάσης φύσεως εγκλημάτων που σχετίζονται με τη σεξουαλική βία .
Μπαίνω στην τάξη μου κι έχω απέναντί μου ανθρώπους που ο ποινικός τους φάκελος έχει χαρακτηρισμούς όπως κλέφτης, έμπορος ναρκωτικών και όπλων, αρχαιοκάπηλος, μέλος εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπός και δολοφόνος. Ναι έχω μαθητές που έχουν αφαιρέσει ζωή, κάποιοι όχι μία, κάποιοι δεν έχουν καν μετανοήσει για αυτό. Κι εγώ είμαι η δασκάλα τους.
Να το πω σωστά: είμαι η περήφανη δασκάλα των μαθητών μου.
Είμαι περήφανη για την τάξη μου, σέβομαι και εκτιμώ τα μέλη της και η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη.
Η σχέση αυτή είναι και πολύ ξεκάθαρη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δε γνωρίζω ποιο είναι το έγκλημα που έχει φέρει τους μαθητές μου στη φυλακή. Ούτε το γνωρίζω, ούτε και θέλω να το γνωρίζω. Όχι από φόβο, ούτε και από στρουθοκαμηλισμό. Δεν το γνωρίζω γιατί δεν είναι η δουλειά μου να το γνωρίζω. Αυτή είναι η δουλειά των δικαστών και των εισαγγελέων που προφανέστατα έχουν ήδη αποφανθεί και έχουν απομονώσει τους ανθρώπους αυτούς από την κοινωνία.
Η δική μου δουλειά είναι να είμαι η δασκάλα τους κι αυτό είμαι, οπότε μέσα στην τάξη μου κι αυτοί δεν είναι κλέφτες, έμποροι ναρκωτικών και όπλων, αρχαιοκάπηλοι, μέλη εγκληματικών οργανώσεων, μαστροποί και δολοφόνοι. Παραμένουν κρατούμενοι, αφού το σχολείο βρίσκεται εντός της φυλακής, αλλά στην τάξη μου διαθέτουν μια και μοναδική ιδιότητα. Αυτή του μαθητή.
Έχω δεχτεί αμέτρητες φορές την ερώτηση “τι θα έλεγες στη μάνα του θύματος του μαθητή σου, για του οποίου την πρόοδο μιλάς με τόση περηφάνεια”. Η αλήθεια είναι πως την έκανα και η ίδια στον εαυτό μου – και πολλές άλλες εξίσου δύσκολες- πριν αποφασίσω να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο σχολείο της φυλακής. Να η απάντηση μου λοιπόν, σε πρώτο πρόσωπο.
“Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τη θλίψη, το δέος και τον σεβασμό για το απάνθρωπο χτύπημα που δεχτήκατε. Η σκέψη και μόνο της απώλειάς σας, απόλυτα θεωρητική στη δική μου περίπτωση, ισοπεδώνει μέσα μου τα πάντα. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πως αισθάνεστε πραγματικά. Η αναίτια αφαίρεση της ζωής ούτε να μένει ατιμώρητη επιτρέπεται, ούτε και να δικαιολογείται, με κανέναν τρόπο. Ο άνθρωπος που αφαίρεσε τη ζωή του παιδιού σας δίκαια βρίσκεται στη φυλακή. Παραμένει ωστόσο ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δε σεβάστηκε την ιερότητα της ζωής και την αφαίρεσε βίαια. Όσος κι αν είναι ο πόνος σας – και είναι αδιανόητα ασύλληπτος – δεν είστε εσείς που θα αποφασίσετε για την τύχη αυτού του ανθρώπου, όπως και καμιά άλλη μάνα στην ίδια θέση.
Ως κρατούμενος πλέον έχει απέναντί του ένα ολόκληρο σύστημα που δικαιούται να τον απομονώσει για την αποτρόπαια πράξη του, δε δικαιούται ωστόσο να τον εκδικηθεί. Γιατί είναι κράτος δικαίου και το κράτος δικαίου είναι ανώτερο από τους παραβάτες του νόμου, θεωρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα τους ιερά και απαραβίαστα, ανεξάρτητα από το αδίκημα ή τη μεταμέλεια τους και τα προστατεύει. Γιατί διαφορετικά δεν απέχει από αυτούς. Γιατί διαφορετικά είναι κράτος δολοφόνος.
Είμαι η περήφανη δασκάλα του μαθητή μου, υπερασπίζομαι τα δικαιώματά του, αλλά ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν υπερασπίστηκα, ούτε και θα υπερασπιστώ/δικαιολογήσω/υποτιμήσω – εντός ή εκτός τάξης/σχολείου/κοινωνίας – την πράξη που τον οδήγησε στη φυλακή, την πράξη της δολοφονίας”.
Υπερασπίζομαι το κράτος δικαίου και προστατεύω τα δικαιώματα όλων. Όλων. Στη Δημοκρατία δεν δικάζουν και σωφρονούν οι μάνες, δεν αποφασίζει το δικό τους τραγικό συναίσθημα.
Ξαναδιαβάστε το παραπάνω κείμενο και βάλτε στη θέση της μάνας τη Μάγδα Φύσσα, το πρόσωπο του Ρουπακιά και του απεργού πείνας ΔΚ στη θέση του μαθητή μου.
Με συνδέει ο βαθύτερος σεβασμός και ιδεολογικό υπόβαθρο με τη Μάγδα Φύσσα. Με χωρίζει το απόλυτο ιδεολογικό χάος και από τους δύο παραπάνω κρατούμενους. Αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στη στάση μου, ούτε ως δασκάλα, ούτε ως πολίτη, ούτε ως άνθρωπο.
