Γράφει η Ειρήνη Παπουτσή
Ήταν τέλη του ’80 όταν πρωτόβγαλτη στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι κλήθηκα να καλύψω το ρεπορτάζ μιας «διχασμένης» Λάρισας που με τη σειρά της καλούνταν να διαχειριστεί την έλευση του ΚΕΘΕΑ-Έξοδος στις εγκαταστάσεις της πρώην Παιδόπολης.
Με τα ναρκωτικά για χρόνια ολάκερα κρυμμένα επιμελώς κάτω από το χαλάκι της καλογυαλισμένης κοινωνίας της, η πόλη φώναζε, για την ακρίβεια ωρυόταν, για τη συγκέντρωση των «μιασμάτων» σε δομή, οι ψύχραιμες φωνές έβρισκαν τοίχο μπρος στα «να τους πάρεις σπίτι σου» (της μόδας από τότε) και ο αείμνηστος Αρ. Λαμπρούλης, όπως και δυνατές φωνές σαν και κείνη του τότε αντιδημάρχου Παύλου Τριανταφύλλου (και πολλών ακόμη), έδιναν τη μάχη τους για τη λειτουργία της δομής στη Λάρισα.
Σαν χθες ακόμη θυμάμαι την πραότητα και τον μειλίχιο λόγο του σπουδαίου Μάριου Πλωρίτη, που σπεύδοντας στην πόλη για να στηρίξει το εγχείρημα μας μιλούσε με θέρμη για την προσπάθεια, σε μια πρωτόγνωρη συνέντευξη τύπου, στο πόδι, κάτω από ένα κιόσκι στο αδιαμόρφωτο καλά-καλά κηποθέατρο, ενώ οι φωνές των «αγανακτισμένων» βούιζαν ακόμη στα αυτιά μας.
Πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι από τότε, η δομή έγινε και μεγαλούργησε παρά τις όποιες αδυναμίες της, ρίχνοντας φως στα σκοτάδια αμέτρητων χρηστών και ξαναφέρνοντας χαμόγελα στα χείλη των δικών τους.
Τα γνώρισα αυτά τα παιδιά, τα ΞΕΡΩ, όπως και τους γονείς τους, δουλέψαμε πλάι-πλάι με κάποιους στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας, έκανα Πάσχα μαζί τους και βίωσα την ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Στις εγκαταστάσεις της «Εξόδου» δοκίμασα το πιο γλυκό και καλοζυμωμένο ψωμί…
Πως τολμάτε ρε;
