Σεισμόπληκτοι εξακολουθούν να μένουν σε σκηνές αλλά και στα αποδυτήρια στο γήπεδο της ομάδας 3 μήνες μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου
85 ημέρες πέρασαν από τον μεγάλο σεισμό στον νομό Λάρισας. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης (πρωτίστως), αλλά και τα ΜΜΕ της Αθήνας (σε δεύτερο βαθμό) αποχώρησαν έχοντας κάνει την δουλειά τους, να αναδείξουν το θέμα.
Στα χωριά μπήκαν τροχόσπιτα και πανελόσπιτα μετά από διάφορες δωρεές, οι φωτογραφίες και οι υποσχέσεις πολιτικών και «πολιτικάντηδων» στις σεισμόπληκτες περιοχές τελείωσαν και τώρα μένουν οι πληγέντες να περιμένουν την πραγματοποίησή τους.
Σε ένα από τα σεισμόπληκτα χωριά, στο Κουτσόχερο Λάρισας, για πέντε οικογένειες ο χρόνος σταμάτησε στην πρώτη ημέρα του σεισμού, στις 3 Μάρτη. Σε εκείνη την πρώτη ημέρα που δόθηκαν σκηνές για προσωρινή διαμονή μέχρι να έρθουν τα- των δωρεών- τροχόσπιτα.
Η απόγνωση μεγάλη. Τα παχιά λόγια δεν έχουν αξία πλέον γι’ αυτούς καθώς οι πόρτες είναι κλειστές και βοήθεια από πουθενά.
Πήγα στο χωριό και συνάντησα τον κ. Αχιλλέα και τον κ. Γιώργο, μίλησα μαζί τους και μου έδειξαν που ζουν ακόμη και σήμερα, με τον υδράργυρο στους 33 βαθμούς.
Κανένας δεν τους δίνει σημασία. Από την Περιφέρεια τους ενημερώνουν πως αν κάνει κάποιος δωρεά κάποιο τροχόσπιτο θα τους το πάνε.
Ο κ. Αχιλλέας μου λέει πως το τελευταίο τροχόσπιτο τοποθετήθηκε πριν από κάτι εβδομάδες, όταν μάνα με τρία παιδιά τους «απείλησε» λέγοντας πως θα πάει να μείνει μέσα στο σπίτι και αν πέσει και πάθουν κάτι, όλο το φταίξιμο θα είναι δικό τους.
Ο κ. Αχιλλέας ζει ακόμη στην σκηνή, «το βράδυ είναι κάπως καλά αλλά όλη την υπόλοιπη ημέρα βράζει ο τόπος εκεί μέσα, να έλα να δεις και μόνος σου. Ούτε ένα λεπτό δεν θα αντέξεις», μου λέει ανοίγοντας την σκηνή για να περάσω και συνεχίζει «ας έρθουν αυτοί να καθίσουν εδώ έστω για μία ημέρα να δω μετά τι θα πουν. Πολλές φορές κοιμάμαι στο αυτοκίνητο και ειδικά με τις βροχές που έριξε…».
Τον κοιτώ όση ώρα μου μιλάει και πραγματικά δεν έχω λόγια να του πω. Στην σκηνή δε, πριν περάσει λεπτό νιώθεις ασφυξία από τη ζέστη και ο ιδρώτας αρχίζει να κυλά.
Φεύγουμε μαζί και με πάει στο γήπεδο της τοπικής ομάδας της θρυλικής “Φορτούνας Κουτσοχέρου”, «εδώ μένουν από την πρώτη ημέρα δύο οικογένειες, να εδώ στα αποδυτήρια» μου δείχνει και αρχίζω να σκέφτομαι σε τι τρελό και παράλογο κόσμο ζούμε.
Χτυπήσαμε την πόρτα των ”φιλοξενουμένων” και μας άνοιξε ο δεύτερος πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, οκ. Γιώργος. «Εδώ ζω από την πρώτη μέρα» μου λέει και συνεχίζει «τουλάχιστον εδώ έχει λουτρά και κάνουμε μπάνιο. Σταμάτησαν την τροφοδότηση με φαγητό εδώ και έναν μήνα. Είμαι καρδιοπαθής, έχω κάνει εγχείρηση καρδιάς και παίρνω 12 χάπια την ημέρα, έχω μιλήσει με άτομα της Περιφέρειας αλλά απάντηση καμιά. Μας έχουν ξεχάσει τελείως. Γι’ αυτούς είναι σαν να μην υπάρχουμε εμείς οι πέντε οικογένειες».
Καθώς μιλούσαμε ανοίγει και η πόρτα των αποδυτηρίων της γηπεδούχου ομάδας και βγαίνει ένας άλλος κύριος ο οποίος μου επιτρέπει να φωτογραφίσω το ”σπίτι του” αλλά δεν του παίρνεις κουβέντα, «ξεχασμένοι είμαστε ακόμη κι από τον Θεό», σιγομουρμουρίζει και ήταν τα μόνα λόγια που βγήκαν από το στόμα του…
Φεύγω με το μυαλό «φορτωμένο» από τα λόγια αυτών των ανθρώπων, ερωτήματα αυθόρμητα και γεμάτα απόγνωση που τέθηκαν από τους ίδιους μα και απορίες που «γέννησαν» οι εικόνες που αφήνω πίσω μου. Ποιος ο ρόλος της πολιτείας σε τέτοιες περιπτώσεις; Ποια μέριμνα για τους ανθρώπους αυτούς; Γιατί οι τοπικοί Άρχοντες τους έχουν γυρίσει την πλάτη;
Ανοίγω το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, πιότερο να ξεφύγω από εκείνα που μόλις αντίκρυσα. Αμείλικτος λες και… βαλτός ο Ν. Γκάτσος συνοδεύει τις σκέψεις: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς…
Κείμενο – Φωτογραφία / Βίντεο : Δημήτρης Καστανάρας // paidis.com
