Η ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της Κ.Ε. του κόμματος
Η κατάρρευση της επταετούς στρατιωτικής δικτατορίας πριν 47 χρόνια, όπως και η επιβολή της πριν από 54 χρόνια αποδεικνύουν ότι η αστική τάξη εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας της, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς προτεραιότητες και ανάγκες της.
Από αυτή τη σκοπιά, αποκτά ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι το ΚΚΕ αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που επιδίωξε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με όρους ενός μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος. Τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ήταν στην καρδιά αυτού του αγώνα γράφοντας ορισμένες από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος, με την αταλάντευτη στάση και τις ανείπωτες θυσίες τους.
Γι’ αυτό και η σημερινή επέτειος φέρνει στη μνήμη μας όσους βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν από τη Χούντα, όσους με κάθε μέσο συνέβαλαν στην πάλη κατά της δικτατορίας. Όλοι αυτοί με τη δράση και τους αγώνες τους έκαναν κατορθωτό το ΚΚΕ να επιβάλει την de facto νομιμοποίησή του, μετά από 27 χρόνια σκληρής παρανομίας. Ωστόσο, η δράση τους δεν κατέστη δυνατό να οδηγήσει σε μια συνολικότερη αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας.
Τελικά, η κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974 και η επάνοδος του Κ. Καραμανλή, ως επικεφαλής της ονομαζόμενης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», ήταν προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στην χούντα και στις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο συμβιβασμός πραγματοποιήθηκε μπροστά στον κοινό φόβο τους για ανεξέλεγκτες εξελίξεις από την άνοδο του λαϊκού κινήματος και από μια ελληνοτουρκική σύρραξη που θα διατάρασσε τη σταθερότητα της ιδιαίτερα σημαντικής γεωπολιτικά νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Είχε προηγηθεί ο ηρωικός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου που «ενταφίασε» οριστικά την απόπειρα «μασκαρέματος» της χούντας, με τη «φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη», την οποία είχαν στηρίξει και οπορτουνιστικές δυνάμεις της εποχής, ενώ το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο αρχικά και στη συνέχεια η τουρκική εισβολή αύξησε την εργατική-λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στη Χούντα, όπως και την πιθανότητα ελληνοτουρκικού πολέμου.
Το γεγονός ότι η κατάρρευση της δικτατορίας προήλθε από πρωτοβουλία και πραγματοποιήθηκε υπό την ηγεμονία των αστικών πολιτικών δυνάμεων ευθύνεται και για το ανεκπλήρωτο των βασικών αιτημάτων του αντιδικτατορικού αγώνα. Τα μηνύματα του τελευταίου παραμένουν και σήμερα επίκαιρα, αφού τα λαϊκά προβλήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση, η συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συνεχίστηκαν και στα χρόνια της λεγόμενης “μεταπολίτευσης”, ενώ οξύνονται παραπέρα στις μέρες μας.
47 χρόνια μετά αποδεικνύεται καθημερινά πως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, για την απρόσκοπτη εκμετάλλευση της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποδείχτηκε περισσότερο ευέλικτη στην ενσωμάτωση των εργατικών-λαϊκών αντιδράσεων, συνδυαζόμενη, όποτε χρειαστεί, με την οξυμένη καταστολή και την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και δίχως η αστική τάξη να παραιτείται ποτέ από το ενδεχόμενο δικτατορικών «λύσεων». Έτσι και αλλιώς, σε καιρούς αστικής δημοκρατίας θεσπίστηκε το ιδιώνυμο (1929) και ο Α.Ν 509 (1947), που αμφότερα στρέφονταν ενάντια στο λαϊκό κίνημα και πρώτιστα ενάντια στους κομμουνιστές.
Δε χρειάζεται κανείς να ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν. Μόνο τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψαν σε ιδιώνυμο αδίκημα τις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, επέβαλαν ασφυκτικούς περιορισμούς στην κήρυξη απεργίας και στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων και ενσωμάτωσαν όλες τις αντεργατικές κατευθύνσεις της ευρωενωσιακής νομοθεσίας.
Αποδεικνύεται καθημερινά ότι το αστικό κράτος όχι μόνο “δε στέκει πάνω από όλες τις τάξεις”, αλλά αντίθετα είναι βαθιά ταξικό, άρα αντικειμενικά εχθρικό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα χιλιοειπωμένα λόγια των αστικών κομμάτων περί “ελευθεριών” και “δημοκρατίας” σκοντάφτουν στην ίδια την σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα στους τόπους δουλειάς, στην ένταση της εργοδοτικής, αλλά και της κρατικής τρομοκρατίας. Διαψεύδονται από τον ταξικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης, από την όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, με άμεσες επιπτώσεις στην ειρήνη και την ζωή του λαού μας και των άλλων λαών της περιοχής, στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Το αστικό κράτος έχει συνέχεια, όσες μορφές διαχείρισης και αν αλλάξουν, όσες κυβερνήσεις και με όποιες διακηρύξεις και αν εκλέγονται, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζονται για να αποσπούν την στήριξη και την ανοχή τμημάτων του λαού, αξιοποιώντας πότε το “μαστίγιο” και πότε το “καρότο”.
Αυτό το συμπέρασμα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σήμερα, που όλες οι μηχανές του αστικού πολιτικού συστήματος και σε όλα τα επίπεδα δουλεύουν για να θωρακίσουν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Πίσω από τη στρατηγική του κεφαλαίου -παρά τις διαφορές στις αποχρώσεις- στοιχίζονται όλα τα αστικά κόμματα, η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς την ως “εθνικό συμφέρον”!
Αυτά τα κόμματα στηρίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, το νέο υπερμνημόνιο για τον λαό, στηρίζουν την στρατηγική του κεφαλαίου για την λεγόμενη “πράσινη” και “ψηφιακή” μετάβαση που την πληρώνουν οι λαοί με νέα βάρη, νέα χαράτσια και νέα πακέτα στήριξης αποκλειστικά για τους μεγάλους ομίλους.
Την ίδια στιγμή, το σύνολο των αστικών κυβερνήσεων, εκφράζοντας τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ελλάδας, εμπλέκει όλο και περισσότερο τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και διαπερνούν και τις διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ-ΕΕ. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της εμπλοκής αποτελούν τα παζάρια με την τουρκική αστική τάξη για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και οι συνεχιζόµενες διεργασίες στο Κυπριακό που αποσκοπούν στην οριστικοποίηση της διχοτόµησης του νησιού.
Η ιστορία της περιόδου της δικτατορίας και ειδικότερα τα τραγικά γεγονότα του 1974 στην Κύπρο διδάσκουν επίσης ότι η εμπλοκή της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς όχι μόνο δεν προσφέρει “ασφάλεια” στον λαό μας (όπως ισχυρίζεται το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων) αλλά τον μετατρέπει σε στόχο, την ίδια στιγμή που πλήττει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Για όλους τους προηγούμενους λόγους, το ΚΚΕ διδάσκεται από την ιστορία της περιόδου τιμάει με πράξεις τους αγωνιστές και μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα. Είναι στην πρώτη γραμμή για τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, με πανελλαδική διάσταση, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στόχο να πάρει τελικά η εργατική τάξη στα δικά της χέρια τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από τις αντιδραστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.