«Μα, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;», αναρωτιούνταν μέχρι πριν από 48 ώρες όλοι οι σχετιζόμενοι με το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης και σφύριζαν, τρία χρονάκια τουλάχιστον, αδιάφορα. Μέχρι που το ναζιστικό φίδι εμφανίστηκε μόνο του, αλλά και τώρα κάποιοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν.
Η προσπάθεια ανασύστασης των δολοφονικών ταγμάτων της Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη ούτε τυχαία είναι ούτε αιφνίδια, όπως και η επιλογή στρατολόγησης μαθητών και εκπαίδευσής τους στις μάχες σώμα με σώμα. Στο τεράστιο συγκρότημα του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης των περίπου 1.000 μαθητών δεν έγινε απλή προσπάθεια στρατολόγησης. Ειδικότερα δε, στο 1ο ΕΠΑΛ στήθηκε η «φωλιά», στη μέση ενός «πλούσιου κυνηγότοπου» -αυτόν υπερασπίστηκαν λυσσαλέα τις τελευταίες 48 ώρες οι μαχαιροβγάλτες- στον οποίο από την πρώτη μέρα μέχρι και χθες επιχειρήθηκε «η επανασύσταση του μύθου της Χρυσής Αυγής» με τη μοναδική μέθοδο που η εγκληματική οργάνωση γνωρίζει: την εγκαθίδρυση και καθημερινή υπενθύμιση του τρόμου.
Στιλέτα, σιδερογροθιές (ήταν μόνο η πλούσια συγκομιδή των αστυνομικών χθες από τις προσαγωγές), τσεκούρια, λοστάρια, πυρσοί (τα είδαμε στα πλάνα των τηλεοράσεων, ενώ το οπλοστάσιο αποκαλύπτεται από μαθητές), καθημερινοί τραμπουκισμοί εναντίον μαθητών (χθες ξυλοκοπήθηκε μέσα στο σχολείο μαθητής που προσπάθησε να υπερασπιστεί μαθήτρια η οποία την προηγούμενη μέρα είχε κάνει δηλώσεις στα κανάλια έξω από το συγκρότημα) αλλά και με επέκταση στους καθηγητές καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο για απειλές, σπασίματα αυτοκινήτων, ακόμη και βραδινά καρτέρια με ξυλοδαρμούς (;) εναντίον όσων προσπάθησαν με κάποιον τρόπο να αντιπαρατεθούν στην ομάδα.
Πληροφορίες της «Εφ.Συν.» κάνουν λόγο για πυρήνα που έχει επικεφαλής 40χρονο με έφεση στις πολεμικές τέχνες, με το παρατσούκλι «Γερμανός», ο οποίος πριν από κάποια χρόνια δραστηριοποιούνταν έντονα σε γειτονικό νομό. Κέντρο φαίνεται ότι είναι τα παλιά γραφεία της Χρυσής Αυγής στην οδό Καζαντζάκη, όπου τον περασμένο Μάιο εγκαινιάστηκε μετά πυροτεχνημάτων ο «πολυχώρος ΣΑΡΙΣΑ».
Ορμητήριο
Στον χώρο αυτό καλούνται μαθητές με προκηρύξεις που μοιράζονται συχνά-πυκνά έξω από όλα τα σχολεία της Θεσσαλονίκης (θυμίζουμε τις τελευταίες μόνο καταγγελίες που αφορούσαν Λύκειο της Πυλαίας). Και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί τι σημαίνει το γεγονός ότι στην τελευταία μάζωξη του «Μετώπου Νεολαίας» στις Θερμοπύλες (5 Σεπτεμβρίου 2021), εκτός από την Ουρανία Μιχαλολιάκου, μίλησε και ο πρώην βουλευτής Κιλκίς της Χ.Α. Χρήστος Χατζησάββας.
Εδώ είναι και η απάντηση στο ερώτημα γιατί η Θεσσαλονίκη επελέγη ως ορμητήριο, ενώ τα χρόνια ανόδου της ναζιστικής οργάνωσης βρισκόταν σε δεύτερο ρόλο και, όπως δείχνουν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, έχει να κάνει τόσο με τις καταδίκες των ηγετικών στελεχών, την πολυδιάσπαση ακόμη και των καταδικασμένων που αλληλοκατηγορούνται για προδοσία και, κυρίως, με το γεγονός ότι ο πυρήνας της Θεσσαλονίκης, αν και μειωμένων πολιτικών ικανοτήτων, παρέμεινε ουσιωδώς ανέγγιχτος με αποτέλεσμα να λειτουργήσει ως μαγιά για το μέλλον.
Το παρελθόν είναι φυσικά πλούσιο και οι στρατολογήσεις -με αφορμή το κλίμα που είχε στηθεί εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών- μπήκαν στην ημερήσια διάταξη. Μπορεί να μην είχαν την έκταση και ένταση που θα ήθελαν, αφού προσπάθησαν ανεπιτυχώς στην επαρχία, τελικά οι φασίστες έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στη Θεσσαλονίκη. Παρά τις αμφιβολίες που διατηρούν κάποιοι για την αναλυτική ικανότητα των χρυσαυγιτών, η επιλογή της δυτικής Θεσσαλονίκης αποδείχθηκε ιδανική. Χαμηλά εισοδήματα, κοινωνικές ομάδες που εύκολα μπορεί να καταφύγουν στο μίσος ως απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και τη βία ως ριζική λύση, μακριά από το ενδιαφέρον της κεντρικής πολιτικής και τα φώτα της δημοσιότητας, η αθέατη αλλά διαρκής υποβάθμιση της ζωής, όλα αυτά λειτούργησαν σαν θερμοκοιτίδα.
«Μαμή» αποδείχθηκε το πολιτικό υπόστρωμα των ημερών, η νομιμοποίηση ακροδεξιών συμπεριφορών, τα συγχωροχάρτια που οδηγούν ακόμη και σε υπουργοποιήσεις, η αδιαφορία ή ο φόβος που ενδύεται δήθεν την ουδετερότητα. Οπότε όλοι, μέσα και γύρω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, την ώρα που τα στιλέτα χρησιμοποιούνταν για οδοντογλυφίδες εγκατέλειπαν στη μοίρα τους όλα τα δημοκρατικά κεκτημένα. Πού είναι άραγε οι δύο διευθυντές των μονάδων; Πώς ανέχτηκαν τη δράση συμμορίας μέσα στο προαύλιο των σχολείων τους; Πώς υπερασπίστηκαν τους μαθητές και τις μαθήτριές τους, πώς γίνεται να κινηματογραφούνται σκηνές με αίματα από ξυλοδαρμούς στους διαδρόμους και να κάνουν σαν να άνοιξε μόνη της η μύτη κάποιου; Τι λένε οι σύλλογοι καθηγητών για όλα αυτά; Γιατί σιωπούν σε αυτό το «καθεστώς καθημερινού τρόμου με καρτέρια και διαρκείς τραμπουκισμούς», όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί τους διπλανών σχολείων;
Πώς είναι δυνατό να βγαίνει χθες ο δήμαρχος Παύλου Μελά, Δημήτρης Δεμουρτζίδης, μετά τα όσα αποτρόπαια συνέβησαν και να δηλώνει ότι «καταδικάζουμε τα επεισόδια. Νιώθουμε θλίψη για ό,τι έχει γίνει. Θεωρούμε ότι η κομματική αντιπαράθεση πρέπει να μείνει έξω από τα σχολεία…»;
Η νεοναζιστική συμμορία είναι μέρος… κομματικής αντιπαράθεσης; Είναι δυνατόν, την ώρα που οι ναζιστικοί χαιρετισμοί αποτελούν δεκατιανό και η σιδερογροθιά το δείπνο και μαθητές δηλώνουν ότι «δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει»;
Πώς μπορεί το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση να καλεί τον εισαγγελέα να λύσει το πρόβλημα, αλλά να μη σχολιάζει καθόλου δηλώσεις όπως της υποψήφιας βουλευτίνας με τη Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη Αφροδίτης Λατινοπούλου: «Ποιος όμως είναι ο ηθικός αυτουργός των επεισοδίων; Ενήλικοι αριστεροκουλτουριάρηδες φοιτητές που σχεδόν κατ’ επάγγελμα κάνουν καθημερινά πορείες βαφτίζοντας ‘’φασίστες’’ όσους διαφωνούν μαζί τους; Ή τα παιδιά του ΕΠΑΛ που υπερασπίστηκαν (με λάθος και καταδικαστέο τρόπο) το σχολείο τους;».
efsyn.gr (ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ – Απόστολος Λυκεσάς)
