Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.
Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;
Νοέμβρης 1973, η χούντα εκβιάζει, εκφοβίζει, προκαλεί. Οι φοιτητές βρίσκονται σε αναβρασμό. Η χούντα καταργεί φοιτητικές εκλογές και συνελεύσεις. Οι φοιτητές συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο, οργανώνουν τη δράση τους.
Στις 15 Νοέμβρη. Κόσμος συρρέει προς το Πολυτεχνείο για να συμπαρασταθεί στους φοιτητές. Μέσα και έξω αντηχούν συνθήματα κατά της χούντας.
Παρασκευή 16 Νοέμβρη 1973. Λειτουργεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των εξεγερμένων φοιτητών στους 1.015 χιλιοκύκλους, που μεταφέρει το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα. Στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και στους κεντρικούς δρόμους γίνονται διαδηλώσεις. Στο χώρο φτάνουν εργάτες, οικοδόμοι, νέοι κάθε ηλικίας, μαθητές, αγρότες.
Σάββατο 17 Νοέμβρη. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται,..στη 1 μετά τα μεσάνυχτα έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο.
«Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι», ακούγονται από τους 1.015 χιλιοκύκλους…
Οι φοιτητές ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».
Δυο πυροβολισμοί. Η σιωπή έσπασε στα εξήντα δευτερόλεπτα. Ο υπόλοιπος χρόνος είναι σπασμωδικός. Δεν προχωρεί ούτε ακινητεί. Δεν καταγράφει ούτε κρίνει. Δε σχολιάζει και δεν πάσχει μαζί με τα πρόσωπα. Είναι ένας χρόνος ουδέτερος και αδρανής. Χρόνος μετέωρος.
Ώρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη, το σιδερένιο τέρας πέφτει με δύναμη πάνω στην πόρτα, πέφτουν κολόνες, κάγκελα… μια τσαλαπατημένη σημαία… μέσα σε μια λίμνη από αίμα…
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,πικρή πολιτεία, αίμα, φωτιά,
η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι…
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε απ’ αυτούς που δεν συμβιβάστηκαν, αλλά αντιστάθηκαν, δεν δείλιασαν, αλλά αγωνίστηκαν, απ’ αυτούς που πίστεψαν πως «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ». Αποτέλεσε την κορύφωση του αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, σταθμό για τη δημοκρατία και ένα διαχρονικό μήνυμα για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Τα συνθήματα «Ψωμί , παιδεία, ελευθερία» «Έξω οι βάσεις», «Έξω το ΝΑΤΟ» παραμένουν και σήμερα επίκαιρα και επιτακτικά.
Το βιοτικό επίπεδο του λαού υποβαθμίζεται, η ανεργία μαστίζει και η κοινωνική αδικία επικρατεί. Η παιδεία χάνει συνεχώς την αξία της ως κοινωνικό αγαθό.
Η ελευθερία απειλείται κάτω από την εξάρτηση των ισχυρών, που για μια ακόμη φορά καταδυναστεύουν τη χώρα μας και υπονομεύουν την ανεξαρτησία μας .
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ας μείνει ζωντανό…
