ΓΡΑΦΕΙ Η Μαρία Παιδή – Νασίκα, δημοτική σύμβουλος δήμου Τυρνάβου
Ο θαυμαστός, καινούργιος κόσμος μας, είναι γεμάτος πόνο, κατάθλιψη, αδιέξοδα και θάνατο. Η πανδημία ως επιστέγασμα μιας κακής οικονομίας μνημονίων, αυξήσεων, ανεργίας και απολύσεων, μας φόβισε, μας πάγωσε, μας μπλόκαρε.
Οι άνθρωποι διαποτισμένοι από έντονο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους παραμένουν ολοκληρωτικά μόνοι. Απομονωμένοι, ανελευθεροι χωρίς ηγέτες, χωρίς σκοπό. Απομακρύνονται από τον ίδιο τον εαυτό τους, που τις περισσότερες φορές δεν αναγνωρίζουν.
Χάνοντας τον σκοπό. Χάνοντας την αλήθεια.
Περίτρανα ισχύει το σύνθημα που λέει πως όταν το άτομο νιώθει, η κοινωνία μπλοκάρει. Τα πάντα, ακόμη και τα πνευματικά αγαθά γίνονται αντικείμενα κατανάλωσης. Της πρόσκαιρης αυτής ικανοποίησης, της αυταπάτης της ευτυχίας.
Και τι μένει…
Μια αλήθεια που πια θεωρείται παράδοξη. Η αλήθεια που λέει πως η κατάφαση της ζωής και της ελευθερίας του ανθρώπου, υπάρχει στην ικανότητά μας να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, να τους κατανοούμε, να αναλαμβάνουμε ευθύνες, να μοιραζόμαστε, να μεριμνούμε και να σταματήσουμε να βαδίζουμε μοναχοί διογκώνοντας έτσι την ήδη υπερτιμημένη ατομικότητά μας.
