Ανακοίνωση – κάλεσμα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Λάρισας
6η Δεκέμβρη 2008, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. 6η Δεκέμβρη, η μέρα που σηματοδοτεί την έναρξη μιας εξέγερσης χωρίς προηγούμενο για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Μιας εξέγερσης που έστρεψε τα μάτια του ανταγωνιστικού κινήματος όλου σχεδόν του πλανήτη στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, σε κάθε γωνιά της χώρας όπου οι εξεγερμένοι μάχονταν οργισμένοι με τις δυνάμεις καταστολής, κραυγάζοντας με όση δύναμη τους επέτρεπαν τα φλογισμένα τους πνευμόνια «φτάνει πια!».
Και η κραυγή του πλήθους δεν έκρυβε μόνο την οργή τους αλλά και τη βαθιά, μεγάλη ελπίδα ότι η κοινωνία ξύπνησε, ότι δεν θα ανεχθεί να την ποδοπατούν άλλο, να την ευτελίζουν, να την χρησιμοποιούν για να μεγεθύνουν το κέρδος των λίγων.
6η Δεκέμβρη, η κάθε μέρα που κάποιο απ’ τα αδέλφια μας δολοφονείται από την κάννη του κράτους, απ’ τα χέρια των οργάνων της τάξης, απ’ τη δύναμη της αδράνειας, του εφησυχασμού, της συνενοχής.
6η Δεκέμβρη, ημέρα θυμού, η ημέρα της γενιάς του Αλέξη, η ημέρα της κάθε γενιάς που βιώνει τη βία της κυριαρχίας, η ημέρα του Μιχάλη, του Ζακ, του Βαγγέλη, του Λουκμάν, του Παύλου, του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου, της Όλγας.
Η ημέρα όσων δολοφονήθηκαν ξανά και ξανά, την πρώτη από όπλο, τις άλλες απ’ το δόλο ενός συστήματος που αποκρύπτει, που αλλοιώνει, που κατασκευάζει «αλήθειες», που επιρρίπτει ευθύνες στους νεκρούς. Δολοφονίες τετελεσμένες από έναν, μα κι από πολλούς. Απ’ όλους όσοι ξέχασαν, απ’ όλους όσοι τα αδικαιολόγητα δικαιολόγησαν, απ΄ όσους εξοστράκισαν σφαίρες ή αποδέχτηκαν 38 σε ένα σώμα ήδη νεκρό – πριν ακόμα του ρίξουν – από μια κοινωνία που έκλεισε τα μάτια, που προσποιήθηκε ότι δεν υπάρχει, που ταξινομεί τους ανθρώπους σε αυτούς που αξίζουν να ζουν και σε όσους όχι.
6η Δεκέμβρη, 13 χρόνια μετά, εκείνη η κραυγή μοιάζει να έχει σιγάσει. Η κοινωνία παραλυμένη από την επέλαση του φονικού ιού και την ακόμη φονικότερη κρατική διαχείριση της πανδημικής κρίσης, παρακολουθεί να σχεδιάζεται το δυστοπικό της μέλλον χωρίς να αντιδρά. Ούτε οι στιγμές ακραίας βίας δεν φαίνεται να μπορούν να τη βγάλουν από τοξικό της λήθαργο.
Κι όμως, η 6η Δεκέμβρη μπορεί να γίνει και πάλι η μέρα που θα σπάσει τη σιωπή.
Η μέρα που οι χιλιάδες κρατικές δολοφονίες που βολικά βαφτίζονται θύματα του κορωνοϊού θα οδηγήσουν τα βήματα μας στο δρόμο της διεκδίκησης, της χειραφέτησης, της αντίστασης. 6η Δεκέμβρη ημέρα φωνής, ημέρα εξέγερσης. Για να μην υπάρξει άλλος Αλέξης, άλλος Νίκος, άλλη Όλγα, άλλος νεκρός αδελφός, άλλη νεκρή αδελφή…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους νεκρούς μας
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ την κρατική βία
ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ μπροστά στον κοινωνικό εκφασισμό.
