ΓΡΑΦΕΙ Η Ελένη Αναστασοπούλου, εκπαιδευτικός – συγγραφέας
Όποιος/α θέλει ν’ ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη δεν έχει παρά να κάνει την διαδρομή στο οδικό κομμάτι από την Ελασσόνα ως τα όρια του νομού Λάρισας και Περιφέρειας Θεσσαλίας, ένα βράδυ με βροχή! Βράδυ με βροχή ο δρόμος είναι «γυμνός» και αποκαλύπτεται το χάλι του.
Το λιγότερο που μπορεί να πάθει είναι μια σύσπαση των μυών αυχένα, πλάτης και χεριών, από την υπερένταση, και να τη γλυτώσει με μερικές επισκέψεις στο φυσιοθεραπευτήριο. Το χειρότερο είναι βρεθεί σε κάποιο γκρεμό, το κομμάτι διαθέτει αρκετούς, ή σε κάποιο χωράφι αν είναι τυχερός/η , ή αγκαλιά με τον/την οδηγό του απέναντι αυτοκινήτου που σε φλερτάρει με τα φώτα του/της διότι αφενός η διαγράμμιση είναι αόρατη και οι οδηγοί πάνε δια της διαισθήσεως και αφετέρου οι λακκούβες και τα «σαμαράκια» είναι τόσα πολλά που κάνουν τα αυτοκίνητα να χορεύουν ζούμπα.
Συμπωματικά αυτά τα 37, μάλιστα 37, χιλιόμετρα τα περνάω ως οδηγός επί 37 συναπτά έτη, πολλάκις κάθε χρόνο, και μπορώ να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει ελαχιστότατες έως μηδαμινές παρεμβάσεις. Ένα χιλιόμετρο τον χρόνο να έφτιαχναν, στην κύρια οδική αρτηρία(!) που συνδέει τις Περιφέρειες Θεσσαλίας και Δυτικής Μακεδονίας, η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο τραγική. Οφείλω να επισημάνω ότι από την άλλη πλευρά της Δ. Μακεδονίας, τα τελευταία χρόνια έγιναν αρκετές βελτιώσεις που κάνουν τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο δρόμο, υποφερτό.
Το δικό μας κομμάτι, εξυπηρετεί, τρόπος του λέγειν το «εξυπηρετεί», τα περισσότερα χωριά του δήμου Ελασσόνας και απορώ που οι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί να πάρουν τους κασμάδες και τα φτυάρια για να… βελτιώσουν μόνοι τους τον δρόμο, γιατί αν περιμένουν από τις αρμόδιες αρχές του τόπου θα περάσουν άλλα 37 χρόνια και η κατάσταση θα είναι ίδια και χειρότερη. Ίσως οι ιθύνοντες να επισκέπτονται την περιοχή της Ελασσόνας κάθε 4 χρόνια και να ξεχνούν τα χάλια του δρόμου, αλλά οι πολίτες της είναι εκεί κάθε μέρα και δεν κλείνονται στα σπίτια τους μόλις πέσει το σκοτάδι, ούτε κυκλοφορούν με τα γαϊδουράκια και τα κάρα. Παράξενο ε;
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πρόσφατα είχα την εμπειρία της οδήγησης, με παρόμοιες καιρικές συνθήκες, σε επαρχία της Ιταλίας και η σύγκριση μόνο ντροπή και θλίψη μπορεί να προκαλέσει.
Φαντάζομαι έναν Ιταλό/ιδα να οδηγεί σε αυτό το κομμάτι! Mamma mia! δεν μου επιτρέπεται να καταγράψω τους χαρακτηρισμούς που θα επιφύλασσε στους ιθύνοντες! Οι Ιταλοί ξέρετε βρίζουν απίστευτα, ειδικά όταν έχουν δίκιο. Το πρώτο ωστόσο που θα σκεφτόταν είναι ότι βρίσκεται σε μια τριτοκοσμική χώρα.
Έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας στο vivere pericolosamente, οι αρχές του τόπου φροντίζουν γι αυτό και τους ευχαριστούμε που δεν μας αφήνουν να πλήττουμε, αλλά βασική προϋπόθεση, είναι το vivere, το να ζήσουμε δηλαδή κι ας είναι και επικίνδυνα.
Υ.Γ 1.Τον λογαριασμό για τις συνεδρίες φυσιοθεραπείας λέω να τον στείλω στους περιφερειακούς συμβούλους της περιοχής Ελασσόνας και στον Περιφερειάρχη να τον εντάξουν στον επόμενο προϋπολογισμό.
2. Τώρα καταλαβαίνω γιατί αρκετοί που θέλουν να πάνε από τη μια Περιφέρεια στην άλλη προτιμούν να πηγαίνουν μέσω ΠΑΘΕ, από την Βέροια! Είναι κι αυτή «μια κάποια λύσις» αλλά τότε μόνο οι «βάρβαροι» κερδίζουν.
