Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου, η 12χρονη Eβραία Άννα Φρανκ έγραφε τις σκέψεις της στο ημερολόγιό της, ενώ κρυβόταν από τους Γερμανούς κατακτητές στο καταφύγιο της οικογένειας στην Ολλανδία. Το κρησφύγετο καταπίεζε τα συναισθήματα του φόβου και του τρόμου και προσπαθούσε να ονειρευτεί. Φανταζόταν τη ζωή της μετά τον πόλεμο, την επιστροφή της στο σχολείο και τις σπουδές της.
Τετάρτη 3 Μαρτίου 1944
Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δε γνωρίζει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμαι που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν ή να φύγουμε. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μάς σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.
Συνέχεια αναρωτιόμαστε απελπισμένα: «Γιατί πρέπει να γίνεται ο πόλεμος; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά; Γιατί όλη αυτή η καταστροφή;». Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, ενώ σε άλλα μέρη της γης έχουν τόσα τρόφιμα που τα αφήνουν να σαπίζουν; Μήπως οι άνθρωποι είναι τρελοί;
Οι πολιτισμοί θα καταστρέφονται, ό,τι ωραίο χτίζεται θα γκρεμίζεται και η ανθρωπότητα θα αρχίζει ξανά και ξανά από την αρχή.
Έχω νιώσει πολλές φορές παγιδευμένη αλλά ποτέ απελπισμένη. Στο ημερολόγιό μου μιλάω για τις στερήσεις σαν να πρόκειται για κάτι διασκεδαστικό. Έχω πάρει την απόφαση να ζήσω μια ενδιαφέρουσα ζωή, διαφορετική από τη ζωή του απλού κοριτσιού και, αργότερα, από τη ζωή της απλής νοικοκυράς. Είμαι νέα και δυνατή. Είναι ανάγκη να επιβιώσω και αρνούμαι να κλαίω όλη την ώρα. Κάθε μέρα ωριμάζω εσωτερικά και αισθάνομαι την ειρήνη να πλησιάζει.
Tο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, εκδ. Zαχαρόπουλος, Aθήνα, 1983 (διασκευή)
Ημέρα μνήμης και περισυλλογής η 27η Ιανουαρίου η οποία έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, της εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Ημέρα μνήμης και υπενθύμισης ότι η πραγματική παιδεία και μόρφωση δεν αποτιμάται στα επιτεύγματα μόνο της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά στη θωράκιση της ψυχής με τις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, του σεβασμού της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης ως ύπαρξης, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, χρώμα, φύλο, πεποιθήσεις, κ.ο.κ ώστε να μην βρεθεί κανένα παιδί στη θέση της Άννας Φρανκ.
Να μην ξεχάσουμε να είμαστε Άνθρωποι.
