Οταν οι ιμπεριαλιστές ερμηνεύουν κατά το δοκούν το διεθνές δίκαιο
Ηταν 24 Μαρτίου του 1999 όταν το ΝΑΤΟ αποφάσισε να απαντήσει με την ισχύ των όπλων στην προσπάθεια της τότε Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας και του Μιλόσεβιτς να κρατήσουν στον έλεγχό τους το Κοσσυφοπέδιο, που με τα όπλα του UCK και των συμμάχων ήθελε την αυτονόμησή του και την εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου κρατιδίου σε έδαφος που ήταν Σερβικό από αιώνες.
Τότε το ΝΑΤΟ με το πρόσχημα της αυτοδιάθεσης των λαών και της αποτροπής περαιτέρω αιματοχυσίας στην περιοχή, με την ισχύ της αεροπορίας διέλυσε την πολεμική μηχανή της Γιουγκοσλαβίας, πλήττοντας στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους, κατέστρεψε υποδομές και προκάλεσε το θάνατο εκατοντάδων αμάχων, βυθίζοντας τη χώρα σε μία τεράστια κρίση που έφτασε μέχρι την πτώση του Μιλόσεβιτς σχεδόν ένα χρόνο μετά.
Τότε οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ στον ΟΗΕ και σε όλα τα διεθνή φόρα υπερασπιζόμενοι των επιλογών τους, χαρακτήριζαν επιχείρηση ελευθερίας τους ανθρωποκτόνους βομβαρδισμός, και αψηφούσαν τις διαμαρτυρίες τόσο του φιλειρηνικού κινήματος όσο και χωρών όπως η Ρωσία, η Κίνα και άλλες που χαρακτήριζαν τους βομβαρδισμούς επέμβαση στο εσωτερικό μίας ανεξάρτητης χώρας, και αντιδρούσαν στο εμπάργκο και στις κυρώσεις που είχαν επιβληθεί από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.
Τότε ήταν ένας πόλεμος, ο πρώτος στην Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, που προκάλεσε ισχυρούς οικονομικούς τριγμούς στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, που για μια ακόμη φορά υποτάχθηκε στις επιδιώξεις και στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη.
Και ερχόμαστε στο σήμερα που ως άλλοι Κοσσοβάροι, οι αυτονομιστές των ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, με τη Ρωσία να σπεύδει από την πρώτη στιγμή όπως έκανε το ΝΑΤΟ το 1999, να αναγνωρίσει τις αυτόνομες περιοχές ως κρατικές οντότητες, ενώ στην προσπάθεια της Ουκρανίας να αντιδράσει, όπως έκανε το 1999 στο Κόσσοβο η Σερβία, η Ρωσία με χειρουργικές προς το παρόν επιχειρήσεις καταστρέφει τις στρατιωτικές υποδομές της Ουκρανίας, όπως είχε κάνει τότε με πιο καταστροφικό τρόπο η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.
Τότε ήταν η Ρωσία και η Κίνα που αντιδρούσαν στις επιθετικότητα των συμμάχων στη Γιουγκοσλαβία, μένοντας όμως μακριά από τη στρατιωτική εμπλοκή τους στη Γιουγκοσλαβική κρίση.
Σήμερα στην κρίση της Ουκρανίας, έχουμε τις αντιδράσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., που από τη θέση του επιτιθέμενου του 1999 για την προστασία των αυτονομιστών του Κοσσόβου, πέρασαν στη θέση των διαμαρτυρόμενων για την επίθεση της Ρωσίας, που θέλει να υπερασπιστεί τους αυτονομιστές της Ουκρανίας.
Με δεδομένα τα παραπάνω εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη το διεθνές δίκαιο ερμηνεύεται κατά το δοκούν και πάντα βάσει των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων, και είναι πλέον χρέος του φιλειρηνικού κινήματος και των χωρών, όπως η Ελλάδα, να αντιδράσουν σε αυτά τα σχέδια και όχι να γίνονται άβουλοι θεατές ή το χειρότερο υποστηρικτές και συμμετέχοντες σε αυτά τα σχέδια.
Γιάννης Παιδής
