ΓΡΑΦΕΙ Ο Θανάσης Κριτσινιώτης, φιλόλογος – ποιητής
Βρισκόμαστε πάλι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ανθρωπότητας. Μέσα στην πολεμική υστερία ,ένα από τα πρώτα θύματα ,μαζί με τις ανθρώπινες ζωές ,είναι και η τέχνη.
Η αντιδημοκρατική και παράλογη απαγόρευση της πολιτιστικής συνεργασίας με τη Ρωσία ,η απέλαση καλλιτεχνών, ο διωγμός φοιτητών από δυτικά πανεπιστήμια, η απαγόρευση παραστάσεων με Ρώσους καλλιτέχνες και έργα, πλήττει και τον ελληνικό πολιτισμό και τον πολιτισμό γενικά και θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές, μακαρθισμού και φασισμού.
Απάντηση στην τερατωδία του πολέμου στην Ουκρανία, δεν είναι η λογοκρισία, και ο διωγμός των καλλιτεχνών. Μέσα σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες ,οι άνθρωποι του πολιτισμού πρέπει να ενώσουν τη φωνή τους υπέρ της ειρήνης και της ισότιμης συνεργασίας με όλους τους λαούς.
Η τέχνη είναι δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων βοηθάει στην αλληλοκατανόηση, υπονομεύει τα στερεότυπα μεταξύ των λαών και συμβαλλει στην άνθιση της ειρήνης και της δημιουργικότητας.
Οι Τσέχωφ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Τουργκένιεφ, Πούσκιν, ο ποιητής της επανάστασης Μαγιακόφσκι ,τα Μπαλέτα Μπολσίι ,είναι θησαυροί του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού και είναι απαράδεκτο οι παραστάσεις με δικά τους έργα ,να είναι θύματα απαγορεύσεων στη δήθεν δημοκρατική Δύση.
Οταν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν τη Σερβία, διακόψαμε τις πολιτιστικές σχέσεις, με την Β. Αμερική;
Οχι βέβαια και καλώς έγινε, γιατί η τέχνη είναι ο μόνος ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των λαών. ..
Είμαστε κατά των πολέμων, και κατά των διωγμών της τέχνης και των καλλιτεχνών, και κάθε πολίτη ,όπου και αν συμβαίνει…
Τα έργα τέχνης ,δεν ταυτίζονται με την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης ,αλλά είναι διαχρονικά αγαθά όλης της ανθρωπότητας.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται έναν νέο ψυχρό πόλεμο ,ούτε θερμό βέβαια. Να μην γίνουν οι νέοι του κόσμου πάλι κρέας για κανόνια. Η Ειρήνη είναι ο μόνος δρόμος που επιτρέπει όλα τα λουλούδια του πολιτισμού ,να ανθίσουν.
Νοσταλγώ την “Νοσταλγία” του Ταρκόφσκι, θέλω να πιώ τσάι με τις τρεις αδερφές του Τσέχωφ απ’ το σαμοβάρι τους, ακούγοντας το βαλς των λουλουδιών του Τσαϊκόφσκι, να ταξιδέψω στη γη του Ντοβζένκο, να συναντήσω την Άννα Καρένινα, να πιώ ένα ποτήρι με τον θείο Βάνια, μακριά από κάθε πολεμοκάπηλο.
Το αγκάλιασμα επί σκηνής, στο θέατρο San Carlo της Νάπολης, της Ρωσίδας και Ουκρανής σοπράνο, ας είναι το παράδειγμα μας..
