Στη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση των ΚΟ Λάρισας, στο Κλειστό Γυμναστήριο του Αλκαζάρ, Σάββατο 15/4/2022 με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, έκαναν παρέμβαση για αγωνιστική συμπόρευση:
Ο Θανάσης Νασιάρας, εργαζόμενος στην κατασκευαστική εταιρεία «Αρμός», μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας.
Η Μαρία Κωστή, συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος, δημοτική σύμβουλος Τεμπών.
Η Γεωργία Παπαδάμου, διευθύντρια του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας (ΠΓΝΛ), πρόεδρος του Συλλόγου Ιατρών ΕΣΥ και
ειδικευόμενων ιατρών του ΠΓΝ..
Ο Αντρέας Φώσκολος, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Ο Βασίλης Καρμίρης, ηθοποιός.
Θ. Νασιάρας: Η δύναμή μας βρίσκεται στον οργανωμένο αγώνα, κανένας τρανός σωτήρας δεν θα ‘ρθει να μας σώσει.
Η παρέμβαση του Θανάση Νασιάρα, εργαζόμενος στην κατασκευαστική εταιρεία «Αρμός», μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας.
«Με λένε Θανάση Νασιάρα και εργάζομαι στο εργοτάξιο του ”Αρμού”. Στον αγώνα για το μεροκάματο έμαθα να μην κλαψουρίζω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά.
Συναντήθηκα με τις ιδέες του ΚΚΕ από πολύ μικρός, που μου τις δίδαξε η οικογένειά μου, μεγαλώνοντας μέσα στη φτώχεια στο χωριό μου.
Η πείρα της ζωής μου επιβεβαιώνει το ΚΚΕ. 25 χρόνια εργάτης, οικοδόμος, είδα πολλά. Είδα συναδέλφους μου να τα φέρνουν δύσκολα βόλτα και τις εποχές της μεγάλης ανάπτυξης, όταν οι εργοδότες του κλάδου μου κάνανε χρυσές δουλειές. Και τα κατοπινά χρόνια είδα άλλους στις ουρές των ανέργων, με την απελπισία στα μάτια και την προσδοκία για μια άμεση λύση. Είδα συναδέλφους μου να σακατεύονται με κρίση και με ανάπτυξη, με πράσινες, γαλάζιες, ροζ, με πολύχρωμες κυβερνήσεις. Κι άλλους νέα παλικάρια να χάνονται, όπως πριν 4 χρόνια, που ένας έπεσε μέσα στον αναδευτήρα του μπετόν και τον έκανε κομμάτια.
Νιώθω περήφανος που είμαι σήμερα εδώ, στη συγκέντρωση που οργανώνει το κόμμα της τάξης μου και όλων των αδικημένων. Το ΚΚΕ, μπροστάρης στους αγώνες, κάθε μέρα. Γι’ αυτό και της ανατροπής. Της προοπτικής.
Όπως ένιωσα περήφανος και λίγες μέρες πριν, όταν στη μεγάλη απεργία μας στις 6 Απρίλη οι συνάδελφοί μου κατεβήκαμε με το δικό μας μπλοκ στην απεργιακή συγκέντρωση. Όπως και σε πολλές απεργίες πριν. Όπως θα κάνουμε και μετά στις μέρες που έρχονται. Στους αγώνες που μας περιμένουν.
Κι αυτοί θα είναι μεγάλοι, θα είναι μαζικοί. Γι’ αυτό το τελευταίο είμαι σίγουρος. Γιατί μπορούμε να δώσουμε κι άλλα στον αγώνα. Όλοι μας. Κι αυτό μου το επιβεβαιώνει η ζωή μου αυτά τα 25 χρόνια μέσα στο εργοστάσιο.
Εκεί από πόστο σε πόστο, συνεννοούμαστε με ένα βλέμμα. Πολλές φορές χωρίς χρόνο, χωρίς πολλές κουβέντες. Αλλά και εκεί στις συνελεύσεις μας, στα τμήματά μας. Παρά τη δυσκολία ότι είμαστε διάσπαρτοι στον χώρο. Αλλά κι όταν θα ξαποστάσουμε λίγο στο φαγητό μας. Εκεί χτίζουμε την ενότητά μας. Κι ας υπάρχουν ακόμη οι διστακτικοί.
Περιμένουν να τους πάρουμε από το χέρι. Το κάνουμε. Κι ας παραμονεύει πάλι η κρυφή προσδοκία ότι κάποιος μεγάλος και τρανός σωτήρας θα ‘ρθει να μας σώσει. Μέσα τους γνωρίζουν ότι η δύναμή μας βρίσκεται στον οργανωμένο αγώνα.
Για πράγματα καθημερινά. Αναγκαία όμως. Όπως στην τελευταία στάση εργασίας μας για τις καθυστερήσεις στα δεδουλευμένα μας. Όπως όταν συγκροτήσαμε την Επιτροπή για την Υγιεινή και Ασφάλειά μας. Με τη στήριξη του Συνδικάτου μας. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες, όπως ότι είμαστε διάσπαρτοι στον μεγάλο χώρο του εργοστασίου. Δεν περιμένουμε κάποια μεγάλη μέρα που όλα ξαφνικά θα αλλάξουν. Την προετοιμάζουμε. Δυναμώνοντας τα Συνδικάτα μας. Οργανωνόμαστε, σώζουμε τον εαυτό μας.
Συνεχίζουμε μαζί στον δρόμο της ελπίδας, της ανατροπής. Γι’ αυτούς τους λόγους η συμπόρευσή μου με το ΚΚΕ είναι αυτονόητη».
Μ. Κωστή: Στον αγώνα με αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι αξιοπρεπής, ότι τίποτα δεν πάει χαμένο
Η παρέμβαση της Μαρίας Κωστή, συνταξιούχο τραπεζικό υπάλληλο, δημοτική σύμβουλος Τεμπών.
«Λέγομαι Μαρία Κωστή, κατάγομαι από τους Γόννους και είμαι δημοτική σύμβουλος και επικεφαλής της ”Λαϊκής Συσπείρωσης” στον Δήμο Τεμπών. Έχω σπουδάσει οικονομικά και δούλεψα 32 χρόνια σε τράπεζα. Μεγάλη χαρά και τιμή για μένα να βρίσκομαι σ’ αυτή τη συγκέντρωση του ΚΚΕ, του κόμματος που έχει καθορίσει τις επιλογές μου από τα παιδικά μου χρόνια, με τις αφηγήσεις της μητέρας μου, η οποία είχε ρόλο συνδέσμου με τους αντάρτες στην Εθνική Αντίσταση.
Ο Δήμος Τεμπών, ένας μικρός πληθυσμιακά δήμος πλέον, αλλά μεγάλος σε έκταση, περικλείεται ανάμεσα στον Κίσσαβο και τον Όλυμπο, το βουνό των θεών και των ανταρτών, που κάποτε βροντούσε και άστραφτε και σήμερα ετοιμάζεται, όπως και ο Κίσσαβος, να δεχτεί ανεμογεννήτριες, στο πλαίσιο της “πράσινης ανάπτυξης”, που γεμίζει τις τσέπες των επιχειρηματικών ομίλων και αφαιμάσσει τον λαό.
Στην ίδια λογική ”αξιοποίησης” βρίσκεται και η κοιλάδα των Τεμπών, που μετονομάζεται σε κοιλάδα των θεών. Γόννοι, Καλλιπεύκη, Πυργετός, Ραψάνη, Σπηλιά, Συκούριο, Μακρυχώρι, Αμπελάκια, Τέμπη είναι κάποια από τα 19 χωριά του δήμου μας, που κάποτε έσφυζαν από ζωή και εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις, εναρμονισμένες πλήρως με τις επιταγές της ΕΕ και του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, μαραζώνουν και παρακμάζουν.
Οι μικροί αγρότες ξεκληρίζονται, μιας και το κόστος παραγωγής δεν αφήνει περιθώριο κέρδους. Οι κτηνοτρόφοι μειώνουν συστηματικά τον αριθμό των ζώων, μέχρι να τα πουλήσουν όλα, πριν φτάσουν στο σημείο να πουληθούν οι ίδιοι για να ξεχρεώνουν προμηθευτές και τράπεζες, αφού, όπως λένε και οι ίδιοι, ένα λίτρο γάλατος είναι πιο φτηνό από ένα λίτρο νερού.
Οι νέοι εγκαταλείπουν τα χωριά ψάχνοντας μεροκάματο στα μεγάλα αστικά κέντρα, καθώς σταδιακά ανέστειλαν τη λειτουργία τους σε διάφορα Δημοτικά Διαμερίσματα οι τράπεζες, το ταχυδρομείο και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Επιπλέον ένας σημαντικός αριθμός βιοτεχνιών που δραστηριοποιούνταν παλιότερα στην περιοχή, έχουν κλείσει, κάτω από την αφόρητη πίεση του ανταγωνισμού, αφήνοντας εκατοντάδες συνδημότες μας χωρίς δουλειά.
Ο πληθυσμός γερνάει και το μέλλον της υπαίθρου διαφαίνεται ζοφερό. Όταν τελείωσα το Λύκειο, ήμασταν 76 παιδιά στην Τρίτη Λυκείου και σήμερα δεν είναι καν 76 τα παιδιά όλων των τάξεων του Λυκείου. Πολλά σπίτια απαξιώνονται, εγκαταλειμμένα, χωρίς δυνατότητα συντήρησης από τους ιδιοκτήτες τους. Η παρακμή των χωριών γίνεται έκδηλη και με την παραβατική συμπεριφορά, ιδίως νέων παιδιών. Αυτή η νέα γενιά αντιμετωπίζει τρομερά αδιέξοδα, χωρίς δυνατότητα διαφυγής από τη μίζερη καθημερινότητα, μιας και η όποια δημιουργική απασχόληση, όπως η άθληση, η μουσική, η ζωγραφική, είναι δραστηριότητες με ανταποδοτικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν βάλεις το χέρι στην τσέπη σου, δεν μπορείς να δέχεσαι καμία υπηρεσία. Οι Μορφωτικοί και Πολιτιστικοί Σύλλογοι, που παράγουν έργο, είναι λίγοι και η οικονομική τους κατάσταση άθλια. Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε την έλλειψη προοπτικής για μια καλύτερη ζωή, όταν κάποιος βλέπει τους γονείς του να στριμώχνονται οικονομικά κάθε χρόνο και περισσότερο, την ανεργία να καλπάζει και την κοινωνία να βυθίζεται στην υποκουλτούρα των ριάλιτι και των φτηνών θεαμάτων.
Γιατί, λοιπόν, συμπορεύομαι με το ΚΚΕ; Γιατί αν όχι με το ΚΚΕ, τότε με ποιον; Με αυτούς που οδήγησαν την κοινωνία στο χείλος του γκρεμού; Με αυτούς που ξεπουλούν τη λαϊκή περιουσία για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Με αυτούς που αρπάζουν το λαϊκό εισόδημα για να πλουτίζουν τα μεγάλα funds; Με αυτούς που μας οδήγησαν σε κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία και φορτώνουν με ενοχές τον λαό, άλλοτε γιατί “μαζί τα φάγαμε” και άλλοτε με “ατομική ευθύνη”; Με αυτούς που ανάγκασαν τα παιδιά μας, ανάμεσα σε αυτά και τα δικά μου, να εγκαταλείψουν τη χώρα τους προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ασκούν το επάγγελμα που επέλεξαν να σπουδάσουν; Με αυτούς που θέλουν φτηνά εργατικά χέρια, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράριο, χωρίς ζωή, χωρίς προοπτική; Με αυτούς που οδηγούν σε πλήρη απόγνωση και απελπισία τους μικρούς επαγγελματίες, με τη βαριά φορολογία και τα αλλεπάλληλα χαράτσια για να μπορεί να χαίρει ασυλίας το μεγάλο κεφάλαιο; Με αυτούς που ετοιμάζουν να στείλουν τα νιάτα μας στο σφαγείο των ιμπεριαλιστικών πολέμων, για να είναι πάντα τα καλά παιδιά του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ;
Με το ΚΚΕ λοιπόν, πριν, τώρα και πάντα, με όποιες μικρές διαφωνίες μπορεί κανείς να έχει, γιατί είναι το μόνο κόμμα που έχει μπέσα στον λόγο του, είναι μπροστάρης στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, νοιάζεται για τον άνθρωπο καθιστώντας τον ενεργό και χρήσιμο μέσα από τη δράση και τους αγώνες και γιατί τέλος είναι το κόμμα που σε κάνει να αισθάνεσαι αξιοπρεπής και να ελπίζεις πως τίποτα δεν πάει χαμένο».
Γ. Παπαδάμου: Το ΚΚΕ, με πράξεις και όχι με λόγια, πάλεψε για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού
Η παρέμβαση της Γεωργίας Παπαδάμου, διευθύντρια του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας (ΠΓΝΛ), πρόεδρος του Συλλόγου Ιατρών ΕΣΥ και Ειδικευόμενων Ιατρών του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου.
«Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά η συμμετοχή μου ως υγειονομικού σε αυτό το Κάλεσμα για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Στα δύο αυτά χρόνια, δεν φάνηκαν μόνο τα αποτελέσματα της διαχρονικής πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης της Υγείας, που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, για να βρίσκουν χώρο οι επιχειρηματικοί όμιλοι να αλωνίζουν και να κερδίζουν σε βάρος της υγείας του λαού. Αποδείχτηκε πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ που υπερασπιζόταν τον δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, ενάντια στους εκάστοτε κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Ταυτόχρονα, με το σύνθημα ”Μένουμε δυνατοί, δεν μένουμε σιωπηλοί”, το ΚΚΕ, με πράξεις και όχι με λόγια, πάλεψε για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού. Σε όλη την Ελλάδα, αλλά και εδώ στη Λάρισα, οι κομμουνιστές μπήκαν μπροστά, συμπαρασύροντας δεκάδες προοδευτικούς αγωνιστές γιατρούς, στον διπλό αγώνα, για την υγεία και για τη ζωή του λαού. Δεν έλειψαν στιγμή από το πόστο τους. Από τα ΤΕΠ (Επείγοντα Περιστατικά), τις κλινικές Covid, τις εφημερίες, τη νοσηλεία των ασθενών, την εξασφάλιση της λειτουργίας των νοσοκομείων. Ξεχωριστό παράδειγμα αποτελεί η αίτηση του βουλευτή Γιώργου Λαμπρούλη να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του στη Βουλή και να συμβάλει από τη θέση του γιατρού στο Γενικό Νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Παράλληλα, ανέδειξαν τις κυβερνητικές παλινωδίες.
Αντιπαρατέθηκαν όχι μόνο με την κυβέρνηση, η οποία εργαλειοποίησε την επιστήμη και τα επιστημονικά δεδομένα καλλιεργώντας συστηματικά τον ανορθολογισμό, αλλά και με τους διάφορους πρόθυμους που υπέταξαν την επιστήμη τους στις υπηρεσίες της κυβέρνησης και τη μετέτρεψαν σε απολογητή της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας. Διεκδίκησαν μέτρα αυτονόητα που θα μπορούσαν να σώσουν χιλιάδες ζωές, που δεν θα μετέτρεπαν τα νοσοκομεία μας σε μιας νόσου για να θησαυρίζουν οι κλινικάρχες.
Με τις ελλείψεις να παραμένουν, με τα δύσκολα για τον λαό μας να είναι μπροστά, αφού η κυβέρνηση προχωρά τα σχέδια για το ”νέο ΕΣΥ” που προβλέπει νέο κύκλο καταργήσεων και συγχωνεύσεων νοσοκομείων και κλινικών, Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας των νοσοκομείων με νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων, ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη των ασθενών, μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ των μονάδων Υγείας, χρειάζεται να δυναμώσει η λαϊκή πάλη, οργανωμένα, μαζικά, για τη γενναία στήριξη των δημόσιων συστημάτων Υγείας και για να ανοίξει ο δρόμος ώστε η Υγεία, τα φάρμακα, τα εμβόλια να μην είναι εμπορεύματα αλλά κοινωνικά αγαθά.
Εγγύηση ότι αυτός ο αγώνας θα είναι νικηφόρος, θα έχει προοπτική, αποτελεί η ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Γι’ αυτόν τον λόγο και γιατί όπως λέει και ο ποιητής ”αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”, δηλώνω ακόμα μια φορά τη θέλησή μου για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ».
Α. Φώσκολος: Συμπόρευση με το ΚΚΕ στον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς αδιέξοδα
Η παρέμβαση του Αντρέα Φώσκολου, επίκουρου καθηγητή του Τμήματος Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
«Με μεγάλη χαρά βρίσκομαι σήμερα εδώ, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης που απευθύνει το ΚΚΕ, για να καταθέσω δυο – τρεις σκέψεις μου.
Ζούμε σε μια ολοένα και πιο περίεργη κατάσταση, με την πανδημία να έχει αναδείξει τη μεγάλη σημασία του δημόσιου τομέα Υγείας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Παρότι οι κυβερνήσεις κωφεύουν και ολοένα και περισσότερο ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα, οι λαοί έχουν πλέον αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία της ύπαρξης δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.
Η πανδημία ανέδειξε και την κοινωνική αξία της επιστημονικής έρευνας, που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον ιδιωτικό τομέα, παρότι η χρηματοδότηση στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχεται από δημόσιους πόρους.
Σε αυτήν την κατεύθυνση όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ, προώθησαν την επιχειρηματική λειτουργία των Πανεπιστημίων, με πολλαπλές συνέπειες για την αποστολή και τη λειτουργία τους. Από τη μία είναι σταθερή και χρόνια η υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων και από την άλλη είναι επιτακτική η ανάγκη τα Ιδρύματα να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της διδασκαλίας και της έρευνας. Για να ανταποκριθούν, υποχρεώνονται να βαθύνουν τη λειτουργία τους με ιδιωτικά κριτήρια.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Το Τμήμα όπου εργάζομαι είναι νέο, προέκυψε από τη συγχώνευση του ΤΕΙ Θεσσαλίας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και έχει την ανάγκη να αναπτύξει μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Για την ανάπτυξη και λειτουργία ενός μεταπτυχιακού δεν δίνεται επιπλέον χρηματοδότηση, αλλά το πρόγραμμα πρέπει να καλύψει με νέους πόρους τη λειτουργία του. Αν και η υποδομή και το διδακτικό προσωπικό υπάρχει, οι ανάγκες ενός μεταπτυχιακού το ξεπερνούν. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο η διπλωματική εργασία πρέπει να είναι πειραματική. Το κόστος όμως ενός πειράματος είναι αρκετά μεγάλο. Επομένως, για να καλυφθούν οι δαπάνες αυτές, πρέπει να συντρέχουν δύο παράγοντες:
Να υπάρχει ερευνητικό πρόγραμμα, χρηματοδοτούμενο είτε από την ΕΕ είτε από εθνικούς πόρους, ή να συμπεριληφθούν δίδακτρα. Στην πρώτη περίπτωση, για να είναι επιτυχημένη μια ερευνητική πρόταση και να λάβει χρηματοδότηση, πρέπει το Πανεπιστήμιο να συνεργαστεί με κάποια ή κάποιες εταιρείες. Στη δεύτερη περίπτωση, το ύψος των διδάκτρων είναι μεγάλο, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η κάλυψη μέρους των αναλωσίμων που απαιτούνται για το πείραμα. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ξεκάθαρη η υποχρέωση του Πανεπιστημίου και ασφαλώς των διδασκόντων να λειτουργήσουν με επιχειρηματικά κριτήρια, όπου καλούνται να αναζητήσουν πόρους έτσι ώστε να εκπληρώσουν τους σκοπούς του Τμήματος.
Η επιχειρηματική λειτουργία επιτάσσει και την κατάργηση του ασύλου, την είσοδο της Αστυνομίας στα Ιδρύματα, την παρέμβαση των εταιρειών στην επιστημονική πρακτική, που φτάνει έως και τη δημιουργία των λεγόμενων βιομηχανικών διδακτορικών, ενώ αναπτύσσονται και προγράμματα σπουδών σε συνεργασία με τις εταιρείες.
Αυτό που λείπει από την Ανώτατη Εκπαίδευση δεν είναι η αστυνόμευση, δεν είναι η πάταξη της παρανομίας, που ιδιαίτερα στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της Λάρισας είναι μηδενική, αλλά η επαρκής χρηματοδότηση για να μπορούν οι φοιτητές να σπουδάζουν χωρίς κανένα εμπόδιο.
Από τη θέση μου, ως καθηγητής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, γνωρίζω καλά ότι μέσα στα Πανεπιστήμια οι νέοι διψάνε τόσο για τη μελέτη και την έρευνα όσο και για την αναζήτηση ενός διαφορετικού και καλύτερου αύριο.
Μεγαλώνει ο προβληματισμός, καθώς βλέπουν πως υπάρχουν τα μέσα να ζήσει καλύτερα ο άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα η ζωή των πολλών πάει πίσω αντί για μπροστά.
Το ΚΚΕ έχει απαντήσεις στους προβληματισμούς αυτούς. Διαθέτει επεξεργασμένο σχέδιο για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση και για το πώς η επιστήμη, η γνώση και η έρευνα θα μπορέσουν να υπηρετήσουν όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων αλλά τις ανάγκες του λαού.
Μελετώντας λοιπόν το Κάλεσμα, συνειδητοποίησα ότι δεν χωρά άλλη αναβολή. Το τρίπτυχο πανδημία – ιμπεριαλιστικός πόλεμος – ακρίβεια έχει θέσει για μία ακόμα φορά τον εργαζόμενο με την πλάτη στον τοίχο. Έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση που μειώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό μας επίπεδο. Και ζούμε και κωμικοτραγικά γεγονότα, ακούγοντας αυτούς που υποδαύλισαν τον πόλεμο να γίνονται ”αγωνιστές της ειρήνης” και να μας καλούν να μη χρησιμοποιούμε τον κλιματισμό, για να έχουμε ειρήνη. Θαρρούν οι κύριοι “Ντράγκηδες” απανταχού της Γης ότι το μόνο πρόβλημα που μας δημιουργεί έκρηξη των τιμών είναι η χρήση του κλιματιστικού.
Επομένως, η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για να διατηρήσουμε και να διευρύνουμε εστίες αντίστασης, να ανοίξουμε τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς αδιέξοδα».
Β. Καρμίρης: Οι καλλιτέχνες βρήκαμε στήριγμα στον αγώνα για την επιβίωσή μας.
Η παρέμβαση του ηθοποιού Βασίλη Καρμίρη.:
«Τον Μάρτη του 2020 η πανδημία άλλαξε τη ζωή όλου του πλανήτη, με αποτέλεσμα κάθε κλάδος εργαζομένων να μπει σε ένα μαύρο και θολό τοπίο. Ένας απ’ αυτούς τους κλάδους που χτυπήθηκε βάναυσα ήταν και ο κλάδος του Πολιτισμού. Σε μία νύχτα εκατοντάδες καλλιτέχνες βρέθηκαν χωρίς εισόδημα, ακούγοντας ταυτόχρονα από την κυβέρνηση της ΝΔ διάφορες υποσχέσεις. Ήταν ίσως η αρχή της αγωνιστικής συσπείρωσης των εργαζόμενων καλλιτεχνών.
Η μόνη διέξοδος ήταν η διαμαρτυρία στον δρόμο και η συμμετοχή στα σωματεία μας. Είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετάσχω στην Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στις Τέχνες και τον Πολιτισμό Λάρισας, που αυτή έτυχε να είναι και ο προάγγελος του Παραρτήματος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου στην πόλη μας, ήταν η αρχή για μια σειρά διεργασίες στους καλλιτέχνες σε όλη τη Θεσσαλία.
Έτσι λοιπόν κάτω από την πίεση του κλάδου, μόνο και μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων του Πολιτισμού και όχι μόνο, η κυβέρνηση έδωσε επίδομα, ψίχουλα για την ακρίβεια, που ούτε στο ελάχιστο δεν ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Λες και ο καλλιτέχνης δεν μένει σε σπίτι, λες και ο καλλιτέχνης δεν έχει οικογένεια, παιδιά, λες και ο καλλιτέχνης δεν πληρώνει ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, λες και ο καλλιτέχνης αυτήν τη δουλειά την κάνει για να πίνει ουίσκι και να ξενυχτάει σε μπαράκια.
Από την πρώτη στιγμή οι δυνάμεις του ΚΚΕ πρωτοστάτησαν με κάθε τρόπο μέσα στον αγώνα των καλλιτεχνών, συνέβαλαν στη συγκρότηση σωματείων, πήγανε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα από τα επιδόματα. Πήγανε την κουβέντα στο ποιος φταίει για τη σημερινή κατάσταση στις ζωές μας, ποιες ήταν οι επιδιώξεις όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ μέχρι σήμερα για τον Πολιτισμό, ότι η πάλη μας πρέπει να στοχεύσει σε ζωή και Τέχνη με ολοκληρωμένα δικαιώματα στο ύψος των αναγκών του αιώνα μας. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στήριξε τον δίκαιο αγώνα μας με πρόταση νόμου, Επερωτήσεις, υιοθέτηση των αιτημάτων μας. Έγιναν συγκεκριμένες παρεμβάσεις από εκλεγμένους του ΚΚΕ στη Βουλή, σε δήμους, στην Περιφέρεια για τις διεκδικήσεις μουσικών, ηθοποιών, χορευτών, εικαστικών, DJ της περιοχής.
Σήμερα, πολλοί συνάδελφοί μου σε συζητήσεις που έχουμε είτε σε χώρους δουλειάς, είτε σε απλές συναντήσεις, με ρωτάνε ποια είναι η άποψή μου, τι πρέπει να γίνει επιτέλους. Εγώ απλά τους μιλάω για την ανάγκη πάλης μέσα από τα σωματεία και για τη συνεχή εγρήγορση που πρέπει να βρίσκεται ο καθένας μας κόντρα στις εξελίξεις. Δεν θα σας κρύψω ότι αρκετοί από αυτούς μου είπαν ότι τα λέω αυτά επειδή είμαι κομμουνιστής. Εγώ τότε ένα πράγμα τους λέω. Δεν είμαι κομμουνιστής, δεν είμαι οργανωμένος στο Κόμμα, αλλά αν οι απόψεις μου με κάνουν κομμουνιστή, τότε θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος κομμουνιστής.
Γι’ αυτό λοιπόν συμπόρευση τώρα με το ΚΚΕ, γιατί είναι το μοναδικό κόμμα που λέει την αλήθεια και παλεύει για το δίκιο όλων των εργαζομένων».
