ΓΡΑΦΕΙ η Ελένη Αναστασοπούλου
Μία εβδομάδα μετά την έναρξη και λίγες μέρες μετά τη λήξη του 3ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, είναι αρκετό διάστημα, για να ρίξει κανείς μια αναστοχαστική και κριτική ματιά στα όσα έγιναν στο γεμάτο γήπεδο του Ταε Κβο Ντο.
Κάποιοι βέβαια αρέσκονται να συνδέουν την αρένα αυτού του γηπέδου με πολεμικές τέχνες και να φαντασιώνονται μπουνιές και νοκ άουτ. Ωστόσο θα έπρεπε να ξέρουν ότι εμείς εκεί χρησιμοποιήσαμε την τρίτη διάσταση του Ταε Κβο Ντο, δηλαδή το ΝΤΟ που παραπέμπει σε φιλοσοφία, τέχνη, μέθοδο, τρόπο, δρόμο και να είναι σίγουροι ότι με τέχνη και μέθοδο, βρήκαμε τον τρόπο να χαράξουμε τον δρόμο σεβόμενοι την προσωπική φιλοσοφία του κάθε συνέδρου.
Ήταν ένας συλλογικός αγώνας δημοκρατίας, ελευθερίας της έκφρασης, ισότητας προς κάθε συμμετέχοντα/ουσα, ένας αγώνας σαν αυτούς που ξέρει να συμμετέχει και να δίνει η αριστερά.
Όσο για τις εντάσεις τις οποίες τα συστημικά μέσα διόγκωσαν σκόπιμα, δεν ήταν παρά οι αναμενόμενες σε μια αντιπαράθεση απόψεων, καθώς η ελευθερία της έκφρασης και η πολυφωνία είναι χαρακτηριστικό των δημοκρατικών κομμάτων.
Ας δώσουμε λοιπόν έμφαση στο πολιτικό σκέλος κι ας αγνοήσουμε την καφενειακή παραφιλολογία.
Από τον Αλέξη Τσίπρα κρατώ δύο πράγματα: την αυτοκριτική για τις αστοχίες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την καίρια στιγμή της κατάθεσης των 5+1 προτάσεων, καθώς αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει και η χώρα περνά δύσκολες στιγμές με την ακρίβεια στα ύψη, την ανεργία συνεχώς ν’ αυξάνεται, την πανδημία να συνεχίζει ακάθεκτη και να μας δίνει ντροπιαστικές και θλιβερές πρωτιές σε θανάτους και κρούσματα, μ’ ένα ΕΣΥ συνεχώς απαξιούμενο.
Τα προτεινόμενα μέτρα δεν είναι άγνωστα, είναι δοκιμασμένα καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το κοινωνικό στίγμα ακόμη και στις δύσκολες μνημονιακές εποχές. Αυτά αφορούν μείωση 50% των αυξήσεων στο ρεύμα, αύξηση κατώτατου μισθού και επαναφορά εργασιακών δικαιωμάτων, τη ρύθμιση και διαγραφή μέρους τους χρέους της πανδημίας, νέο ΕΣΥ και επιστροφή 13ης σύνταξης, ολιστικό σχέδιο για την Δημόσια Παιδεία και όλα αυτά είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης κάτι που η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη δεν διαθέτει, διότι έχει άλλες προτεραιότητες.
Από τις τοποθετήσεις των συνέδρων κρατώ τις σκέψεις, τα ερωτήματα και τις προτάσεις για τη θέση και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο τοπίο της Αριστεράς, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο γενικότερα. Εκεί διέκρινα αγωνία αλλά και περηφάνια για όσα πετύχαμε παρά τα όποια λάθη και τις δύσκολες συγκυρίες.
Ερωτήματα όπως: τι μας ενώνει; που πάμε; τι σημαίνει ριζοσπαστική αριστερά σήμερα; πως διαμορφώνεται το κοινωνικό και πως αυτό αντιπροσωπεύεται από το πολιτικό υποκείμενο; Αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα απασχολούν τους αριστερούς για να μπορούν να κατανοούν τις αλλαγές στο πολιτικό γίγνεσθαι, να προσλαμβάνουν τα μηνύματα της κοινωνίας και να αγωνίζονται για τις ανάγκες των πολλών.
Σ’ αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Γι’ αυτό και η απόφαση της πλειοψηφίας είναι η δημιουργία ενός συγχρόνου μαζικού κόμματος, όπου όλα τα μέλη θα συνεισφέρουν εφαρμόζοντας τις αρχές του.
Αυτό δεν σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε» και νομίζω ότι υπάρχει η πολιτική κρίση και η αποφασιστικότητα να περιφρουρήσουμε την προοδευτική και δημοκρατική φυσιογνωμία του κόμματος.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι απαιτείται αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης. Ο πειραματισμός με μέτρα, κανόνες ασφαλείας και το αυτί στην κοινωνία μόνο καλό μπορεί να φέρει… ελπίζουμε.
Από τις θεματικές συζητήσεις κρατώ το υψηλό επίπεδο των τοποθετήσεων, των συζητήσεων και των προτάσεων για τα σημαντικά ζητήματα της κρίσης και της πανδημίας, του πολέμου και της ειρήνης, της ενέργειας, της παιδείας, της υγείας, των γυναικών…
Τέλος, από τις τέσσερις μέρες του συνεδρίου κρατώ την αγωνία αλλά και την αισιοδοξία ότι από τις αντιθέσεις προέρχονται οι θέσεις και πάντα έτσι η αριστερά προχωρά.
