Ανακοίνωση – διαμαρτυρία της Αριστερής Παρέμβασης στη Θεσσαλία
Κυριακή 15 Μάη 2022, γαλακτοβιομηχανία «Όμηρος», Τρίκαλα. Λεωνίδας Δημούσης, 49 ετών, εργάτης : νεκρός.
Ακόμη ένας νεκρός εργάτης, ακόμη ένα «εργατικό ατύχημα» καταγράφεται στα «ψιλά» των ΜΜΕ, ακόμη ένας αριθμός προστίθεται στις στατιστικές της καταγραφής στη μακάβρια αλυσίδα των νεκρών και σακατεμένων εργαζομένων. Ακόμη μια φορά σιωπή και φόβος να βγει το όνομα της επιχείρησης, την ίδια στιγμή που στα πρώτα ρεπορτάζ που μιλούν για το θλιβερό συμβάν γίνεται σαφής αναφορά για τα «αυστηρά μέτρα ασφαλείας που τηρεί η βιομηχανία» και για «τρία λάθη που έκανε ο νεκρός εργάτης».
Δεν είναι φυσικά το πρώτο εργατικό «ατύχημα» στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Έχουν προηγηθεί «ατυχήματα» στην COSCO, στα Γρεβενά, έχουν προηγηθεί πολλά «ατυχήματα» σε οικοδομές και στους ντελιβεράδες. Μετράμε συνεχώς νεκρούς εργαζόμενους και η λίστα συνεχώς και μεγαλώνει…
Και αυτό δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα της «κακιάς στιγμής» ή των λαθών των εργαζόμενων, μια και όλοι και όλες γνωρίζουμε ότι σε πολλές επιχειρήσεις, ειδικά στις γαλακτοβιομηχανίες, είναι καθεστώς η υπερεντατικοποίηση της εργασίας που υπερβαίνει κατά πολύ το 8ωρο και τα πλημμελή μέτρα υγιεινής και ασφάλειας .
Χωρίς να προξενεί έκπληξη, τα αστικά κόμματα, οι τοπικοί «άρχοντες» και το τοπικό κεφάλαιο, σιωπούν και απλά στέλνουν τα «ειλικρινή τους συλλυπητήρια», μια και όλοι τους αποτελούν φανατικούς υπερασπιστές του αντεργατικού μεσαίωνα που προωθεί ο νόμος Χατζηδάκη, ως συνέχεια της κληρονομίας που άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Όλοι τους να μας παπαγαλίζουν τη γνωστή αφήγηση που παραβλέπει εσκεμμένα τις συνθήκες εργασίας στις βιομηχανίες και σε όλους τους χώρους δουλειάς, για να «λυγίσει τελικά τη βέργα» υπέρ της πλευράς των εργοδοτών, ως άμοιρων ευθυνών. Είναι μια άλλη εκδοχή της πολυφορεμένης τελευταία «ατομικής ευθύνης» που ορίζει την προστασία στην εργασία ως ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων και όχι ως υποχρέωση του κράτους και των εργοδοτών.
Εκφράζοντας την οδύνη μας για τον θάνατο του Λεωνίδα Δημούση και στέλνοντας τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του, δηλώνουμε απερίφραστα πως θα παλέψουμε για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς εργαζόμενους/ες. Πως δεν θα σταματήσουμε να μιλάμε ανοικτά και με ονόματα, πως δεν θα σωπάσουμε ποτέ. Δηλώνουμε με ακλόνητη πίστη πως η ελπίδα είναι στον ανυποχώρητο εργατικό αγώνα για την κατάκτηση σύγχρονων δικαιωμάτων εις βάρος των προνομίων και των κερδών της εργοδοσίας. Η ελπίδα είναι στην ταξική αλληλεγγύη και στη στήριξη στους αγώνες των εργαζομένων για τη διεκδίκηση άμεσων στόχων πάλης, αλλά και την κατοχύρωση ενός ανθρώπινου πλαισίου εργασίας.
