Ζούμε πλέον τις μέρες της μαρμότας. Και πάλι καμένη γη παραδίδεται στο αύριο της ανθρωπότητας. Παρακολουθούμε τον δραματικό τόνο και την αγωνία των ΜΜΕ και των πολιτικών “ταγών” μας, αλλά δεν συμμεριζόμαστε παρά μόνο την κραυγή όσων βρίσκονται ΜΟΝΟΙ απέναντι στην κρατική αναλγησία, απέναντι στη λογική της ιδιωτικοποίησης, απέναντι σε όσους βλέπουν δάση και ονειρεύονται ανάπτυξη, κέρδη και εκμετάλλευση.
Πέρυσι ήταν η Εύβοια, η Βαρυμπόμπη, η Πελοπόννησος, φέτος η Πεντέλη, Μέγαρα… και ακόμη δεν αρχίσανε. Και ναι η περιβαλλοντική καταστροφή δυσκολεύει το έργο της πυρόσβεσης. Ποιος όμως έχει αναλάβει το έργο της προστασίας των δασών; Μήπως οι χιλιάδες αστυνομικοί που σπεύδουν να προσλάβουν και να κατανείμουν από υπουργεία και πολιτικά γραφεία μέχρι σε πανεπιστήμια; Μήπως οι άλλοι τόσοι εργολάβοι που τους καλοπληρώνουν ακόμη και για την τελευταία πολιτειακή υποχρέωση;
Δεν είναι η μοίρα των δασών να καίγονται – όπως επιχειρηματολόγησε με τον γνωστό νεοφιλελεύθερο λόγο ο κ. Μητσοτάκης επισκεπτόμενος το 2020 την περιοχή Ερημίτης στην Κέρκυρα. Αλήθεια, θα επιτρέψουμε να θεωρείται καταδικασμένο να πεθάνει ότι αντίκειται στα ιδιωτικά συμφέροντα;
Κάθε χρόνο η διαχείριση των πυρκαγιών γίνεται όλο και πιο δύσκολη γιατί κάθε χρόνο συρρικνώνεται κάθε προσπάθεια πρόληψης και προστασίας.
Κι όλο αυτό γίνεται με απόλυτη πολιτική ευθύνη και επίγνωση. Μέχρι το επόμενο ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ συνεχίζουν την αντιπεριβαλλοντική πολιτική, αδιαφορώντας για τον δασικό πλούτο αφήνοντάς τον ανυπεράσπιστο να καίγεται και να θυσιάζεται για κάθε αναπτυξιακό σχεδιασμό, καταστρέφοντας τις ζωές του λαού και πλουτίζοντας τις ζωές των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Την ίδια ώρα που σβήνει η ανάσα δάσους και ανθρώπων σε τόσες και τόσες περιοχές της χώρας, «ανοίγουν» τους δρόμους για να παρελάσουν οι ανεμογεννήτριες μέχρι τα απάτητα Άγραφα. Στο όνομα μιας νέας φιλελεύθερης πηγής πλουτισμού λίγων και ιδιαίτερα γνωστών κερδοσκόπων, θα κλείνει μέχρι και η εθνική Τρικάλων-Λάρισας επί μέρες ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους τα νέα εργαλεία λεηλάτησης των κορυφών όπου γεννιέται η ανάσα της Θεσσαλίας.
Πεδίο κατάχρησης για ακόμη μια φορά. Αφού στέρεψαν τις πηγές αντλώντας «βραβευμένα» νερά, καταδίκασαν τη μικροκτηνοτροφία ενισχύοντας με επενδύσεις γιγαντιαίες ζωοφυλακές, συνέδραμαν με ανταλλαγές και αποχαρακτηρισμούς στη δημιουργία ξενοδοχειακών κολοσσών, παραδίδουν και τις κορυφές μας σε μεγιστάνες της ενέργειας ως χαριστική βολή καπιταλιστικής αυθαιρεσίας. Μετά από κάμποσες κλιματικές αλλαγές, θα μιλάμε για δύσκολο «μικροκλίμα», για «στρατηγούς ανέμους» και για καταστάσεις μοιραίες αλλά καθόλου ωραίες…
Στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Τρικάλων, όλα αυτά έχουν συζητηθεί και θα συνεχίσουν να αναδεικνύονται και να αποτελούν θέματα υψίστης σημασίας. Δεν θα αφήσουμε να καεί και το τελευταίο χαρτί της ελπίδας μας. Γιατί το περιβάλλον δεν είναι εμπόρευμα αλλά το μόνο που έχουμε για να ζούμε!
