Ένα έγκλημα διαρκείας ξετυλίγεται καθημερινά μπρός στα μάτια μας. Η Μεσόγειος, το Αιγαίο και ο Έβρος γίνονται ένα απέραντο νεκροταφείο ανδρών, γυναικών, παιδιών που πέθαναν χωρίς να ζήσουν. Στη χώρα της Αντιγόνης, ούτε η ταφή δεν έχει αξιοπρέπεια και οι νεκροί, όπως η 4χρονη Μαρία, χλευάζονται ακόμη και για το όνομα τους και κανιβαλίζονται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και από άλλους σκατόψυχους.
Οι πρόσφυγες βαφτίζονται ασύμμετρη απειλή και εισβολείς, για να απανθρωποποιηθούν, ώστε να δικαιολογηθούν οι κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και οι εγκληματικές πολιτικές του κράτους. Είναι η ίδια τακτική που εφάρμοσε ο ναζισμός χαρακτηρίζοντας ως απειλή για την άρια φυλή, τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τους ανάπηρους, τους ομοφυλόφιλους, τους κομμουνιστές.
Αυτή η απανθρωποποίηση νομιμοποίησε τότε και νομιμοποιεί σήμερα, στα μάτια όσων πιστεύουν ότι όλα αυτά αφορούν τους «άλλους», την κατάσταση εξαίρεσης, την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον θρίαμβο της κτηνωδίας.
Τα σύνορά που χάραξαν τα έθνη – κράτη στη νεωτερικότητα, με πολέμους και εθνοκαθάρσεις, αποτελούν τα όρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο δυτικός πολιτισμός, ενώ ορκίζεται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξαιρεί από αυτά τα «σκέτα ανθρώπινα όντα»: την ίδια την ανθρώπινη ζωή και την πολύτιμη αξία της, χωρίς νομικούς τίτλους και διαβατήρια, όπως έγραφε η Χ. Άρεντ εν μέσω της ναζιστικής κτηνωδίας.
Η ΕΕ της βαρβαρότητας και όχι της αλληλεγγύης, ξεχειλίζει από υποκρισία. Τάχα συμπονούν τους κατατρεγμένους και θρηνούν τους νεκρούς, ενώ την ίδια ώρα οργανώνουν εκ νέου τον θάνατο, στέλνοντας στρατούς, πουλώντας όπλα, συνεχίζοντας τους πόλεμους, ενισχύοντας την επιτήρηση στα σύνορα.
Ο 20ος αιώνας, που ξεπέρασε σε βία και τρόμο οποιαδήποτε προγενέστερη ιστορική περίοδο, δεν μας δίδαξε τίποτα. Στον 21ο αιώνα, η ιστορία επαναλαμβάνεται, πόλεμοι σιγοκαίνε καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με καθημερινές απώλειες και προσφυγιά. Ξέρουμε καλά όμως ότι οι πόλεμοι δεν γίνονται ούτε για την υπεράσπιση των λαών, ούτε της δημοκρατίας. Οι πόλεμοι γίνονται για την λεία. Ένας τέτοιος πόλεμος έφτασε και στο έδαφός της Ευρώπης και άλλοι τον πληρώνουν με εκατόμβες νεκρών στα πεδία των μαχών και μέσα στις ίδιες τους τις εστίες κι άλλοι πολύ περισσότεροι αντιμετωπίζοντας συνθήκες νέας φτωχοποίησης και εξαθλίωσης. Όλοι μαζί θυσία στην νέα μοιρασιά οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας ανάμεσα στους κυρίαρχους του πλανήτη.
Η επιτήρηση, η καταστολή, η εγκαθίδρυση του φόβου, που επιβλήθηκαν βίαια την περίοδο της πανδημίας, είναι τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η βιοεξουσία επιβάλλοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου καταστρατηγούνται δικαιώματα και κατακτήσεις, διευρύνονται οι ανισότητες και οι αποκλεισμοί και ο λαός οδηγείται στην εξαθλίωση μέσω των περικοπών κοινωνικών παροχών, της μαζικής ανεργίας, του ευτελισμού της εργασίας με μισθούς πείνας, αλλά και των χιλιάδων θανάτων από την πανδημία, λόγω έλλειψης υποδομών και υποστελέχωσης των δομών υγείας, που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί .
Η βία κλιμακώνεται σήμερα για να εμπεδώσουμε ότι το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της.
Η αστυνομία είναι παντού, στους τόπους δουλειάς, στους δημόσιους χώρους, στις λαϊκές κινητοποιήσεις, με νόμο και στα πανεπιστήμια. Με χωρίς όρια δράση των αστυνομικών δυνάμεων κατασταλτική και προληπτική απέναντι σε κάθε υπαρκτή ή πιθανή εστία αντίστασης.
Όμως δεν είναι μόνο η βία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους είναι επιπλέον η κανονικοποιητική βία που εγκαθιδρύουν η καπιταλιστική συνθήκη, οι σχέσεις εξουσίας και οι νόρμες που ορίζουν ποιες ζωές είναι άξιες να βιωθούν και ποιες όχι.
Η έκρηξη της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών, η βία κατά των μελών της LGBTQ+ κοινότητας, η σχεδιασμένη επίθεση σε κατακτημένα δικαιώματα, όπως αυτό της άμβλωσης με στόχο τον διαρκή έλεγχο και πειθάρχηση, θυμίζει εποχές κυνηγιού μαγισσών. Η βαθιά κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής φέρνει στην επιφάνεια την πατριαρχία όχι ως κατάλοιπο του παρελθόντος, αλλά ως βαθειά δομή του καπιταλισμού που προσπαθεί να αναμορφώσει την ανθρώπινη φύση, με τον ίδιο τρόπο που αναμορφώνει τη γη και τη φύση προκειμένου να την κάνει πιο παραγωγική.
Η βία που ασκείται πάνω σε σώματα μη παραγωγικά, όπως σε σώματα ανάπηρα και σώματα με ψυχιατρικές ασθένειες
Η βία της εργασιακής ανασφάλειας, της άγριας εκμετάλλευσης και υποτίμησης της εργασίας. Μαύρο ρεκόρ κατέγραψαν τα εργατικά ατυχήματα τους πρώτους οκτώ μήνες του 2022 με 67 ατυχήματα και 34 εργαζόμενους να έχουν χάσει την ζωή τους.
Η ταξική βία που εγγράφεται στην απροκάλυπτη δήλωση «όποιος δεν προσαρμοστεί θα πεθάνει» εγκαινιάζει νέους καιάδες για τους περιττούς, δηλαδή όσους δεν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν λόγω της ταξικής τους θέσης, αποδίδοντας πάλι ατομική ευθύνη
Θέλει ακόμη πολύ φως να ξημερώσει … αλλά δεν φτάνει να καταριόμαστε το σκοτάδι.
Η επίθεση είναι καταιγιστική και βιώνουμε συνεχείς ήττες που δεν πλήττουν μόνο το επίπεδο ζωής μας, αλλά τις κοινωνικές μας σχέσεις και τη συνείδηση μας, δημιουργώντας σύνορα εντός και εκτός μας.
Έτσι όμως χτίζουμε την φυλακή μας. Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, «οι άνθρωποι υπάρχουμε απ’ τη στιγμή που βρίσκουμε μια θέση στη ζωή των άλλων» και αυτό δεν αποτελεί μια ηθική προσταγή αλλά προϋπόθεση για τη λειτουργία μιας δημοκρατικής πολιτικής κοινότητας.
Με αυτή τη δύναμη της αλληλεγγύης και των ονείρων μας, θα νικήσουμε διαπερνώντας όλα τα σύνορα, όπως ο πρόσφυγας που προχωράει στη βροχή κρατώντας αγκαλιά το παιδί του, προσπερνώντας τους αχρείους που φωτογραφίζονται μπροστά του και την ίδια στιγμή μπροστά στους φράχτες.
Αυτοί θα συνεχίσουν να μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι , για του έθνους, ξανά, την τιμή, για νίκες που το μέλλον θα φέρει .
Κι εμείς θα λέμε:
Για ποια πατρίδα μου μιλάς, δεν έχω χώμα
πρόσφυγας είσαι εσύ και εγώ το ίδιο σώμα
Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία
Μαρία που πέθανες σε μια νησίδα αβοήθητη και σκυλεύτηκες από μισαλλόδοξους,
Αιλάν που το νεκρό σου σώμα μας στοιχειώνει ακόμη,
Ανδριάνα που έζησες και πέθανες στα 19 σου σε ένα κλουβί γιατί ήσουν τυφλή,
Ζακ που δολοφονήθηκες με τον πιο βάναυσο και αποτρόπαιο τρόπο, από μαγαζάτορες και αστυνομικούς, μπροστά σε βλέμματα κοινωνικής απραξίας,
Βασιλάκη που σκοτώθηκες στα 17 δουλεύοντας αδήλωτος ντελιβεράς,
Παύλο Φύσσα που στο θάνατο σου χρωστάμε το ξύπνημα μας ενάντια στο τέρας του φασισμού,
Νίκο Σαμπάνη που γαζώθηκες από 35 σφαίρες αναίτια γιατί ήσουν Ρομά,
Βασίλη Μάγγο που βασανίστηκες από ανθρωποφύλακες γιατί δεν ταίριαζες στα καλούπια τους ,
Εύα, Βίκυ, Άιντα, Κατερίνα, Γεωργία, Ελένη, ….που προστεθήκατε στη ματωμένη λίστα των γυναικοκτονιών,
Όλγα που δεν σε έλιωσε η πόρτα αλλά η αδιαφορία των ανθρώπων,
Ιάσονα που σκοτώθηκες μπροστά στο μέγαρο του νόμου, από το αυτοκίνητο νομοθέτη και δεν θα βρείς ποτέ δικαίωση, γιατί οι νομοθέτες εξαιρούνται από τους νόμους τους.
Σας καλούμε στο 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 23 και 24 Σεπτέμβρη στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας, για να μοιραστούμε τα όνειρα μας, να βρούμε μαζί τους τρόπους να αντισταθούμε, για να μην ζήσουμε ανελεύθερ@ και να διαβούμε από κοινού τους δρόμους αγώνων με αυτοργάνωση και αλληλεγγύη, για έναν ένα κόσμο διαφορετικό, χωρίς σύνορα, πολέμους και στρατούς, εγκλεισμούς και διακρίσεις, ένα κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας
