Δήλωση της βουλευτού Λάρισας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ. Άννας Βαγενά
Εδώ και μερικές μέρες, το Ιράν κλυδωνίζεται από βίαιες διαδηλώσεις που έχουν πάρει διαστάσεις αιματηρής κοινωνικής εξέγερσης, με πάνω από 32 νεκρούς, μετά από τη σύλληψη και τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου της Μαχσά Αμινί, 22 χρόνων, από την αστυνομία ηθών, επειδή φορούσε την ισλαμική μαντίλα στο κεφάλι της πολύ χαλαρά. Το κορίτσι έπεσε σε κώμα ενώ βρισκόταν υπό κράτηση και δυο μέρες αργότερα κατέληξε.
Η χρήση της μαντίλας χιτζάμπ είναι υποχρεωτική για τις γυναίκες στο Ιράν από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 και η αστυνομία επιβάλλει αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα. Κάποιοι σκληροπυρηνικοί μάλιστα, έχουν ζητήσει ακόμα και μαστίγωμα για τις γυναίκες που δείχνουν τα μαλλιά τους, διότι αυτό οδηγεί, όπως λένε, στην κατάρρευση των ηθών και τη διάλυση των οικογενειών.
Οι ιρανικές αρχές, ο Ιρανός πρόεδρος και η αστυνομία, αρνούνται ότι το κορίτσι ξυλοκοπήθηκε, αντίθετα ισχυρίζονται ότι η νεαρή γυναίκα αρρώστησε στη φυλακή, και η κυβέρνηση της χώρας κόβει τα δίκτυα και την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, για να μη μάθουμε για τους νεκρούς.
Οι δρόμοι έχουν γεμίσει ηλικιωμένες γυναίκες που αντιστέκονται, ανεμίζοντας και καίγοντας τις μαντίλες τους και με νεότερες που κόβουν τα μαλλιά τους και τα πετούν, σε ένδειξη αντίστασης σε ένα καθεστώς που θέλει τον άνθρωπο μη άνθρωπο, ενώ η οργή στο Ιράν σιγοβράζει εδώ και δεκαετίες, από τότε που ονομάστηκε «επανάσταση» μια πολιτική που έφερε τη χώρα αιώνες πίσω. Οι γυναίκες, όπως και η αλήθεια, είναι πάντα τα πρώτα θύματα.
Το να είσαι γυναίκα στο Ιράν σημαίνει σχεδόν ότι δεν υπάρχεις, είσαι σκιά. Μια σκιά, που πρέπει να περιφέρεται καλυμμένη, για να μην την ποθήσουν και πάψει να ανήκει στον αφέντη της. Γυναίκα στο Ιράν είναι εκείνη που, αν κάνει κάτι λάθος, η εξουσία έχει το «δικαίωμα» να τη σκοτώσει.
Τις τελευταίες μέρες, στα Μέσα Ενημέρωσης παρακολουθούμε πρωτόγνωρες σκηνές και πρωτόγνωρα πράγματα, παρακολουθούμε γυναίκες σε όλη τη χώρα να κάνουν αντίσταση για δικαιώματα που εμείς θεωρούμε αυτονόητα και το μόνο που μπορούμε, είναι να ελπίζουμε ότι, δε μπορεί, μετά απ’αυτό θα αλλάξει η θέση των γυναικών στο Ισλάμ και δεν θα διαβάσουμε πια άλλες μαρτυρίες Ιρανών γυναικών για την εξευτελιστική θέση της γυναίκας στην ιρανική κοινωνία, κάτι που μέχρι τώρα φαντάζει εξωπραγματικό.
