Στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την επέτειο του Πολυτεχνείου, η Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής και Βουλευτής Λάρισας, Ευαγγελία Λιακούλη, εκπροσώπησε την παράταξη του ΠΑΣΟΚ και στην ομιλία της , επεσήμανε τα εξής:
«Σαράντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το ουσιαστικό σημείο γέννησης της μεταπολιτευτικής σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Με βαθιά συγκίνηση εκπροσωπώ τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη σε αυτή τη συνεδρίαση μνήμης και τιμής.
Σήμερα υποκλινόμαστε με σεβασμό στους Αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Στα παιδιά που έγραψαν με το αίμα τους την αρχή του τέλους του φασιστικού και απολυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών. Δεν ξεχνάμε τα υψηλά ιδανικά και το πελώριο ανάστημα που όρθωσαν απέναντι στην Χούντα.
Σήμερα ευγνωμονούμε όλους όσοι αγωνίστηκαν στη ματωμένη επταετία της Δικτατορίας, εκδιώχθηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, έχασαν τους δικούς τους Ανθρώπους. Ευχαριστούμε τους γνωστούς και άγνωστους Ήρωες, που έβαλαν το “εμείς” πάνω από το εγώ, την πατρίδα πάνω από το ατομικό συμφέρον.
Η 17η Νοεμβρίου του 1973 υπενθυμίζει σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, πρωτίστως στη νέα γενιά, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στο πολίτευμά μας, αλλά η Δημοκρατία κατακτιέται καθημερινά με διαρκή θεσμική εγρήγορση και ακοίμητα πολιτικά αντανακλαστικά, “μικρές” και “μεγάλες” μάχες, αλλά και ανιδιοτελείς θυσίες.
Η αγωνιστική φωνή της Μελίνας Μερκούρη στα μαζικά συλλαλητήρια αφύπνισης της Ευρώπης, όταν με τόλμη μιλούσε για “τη Χούντα της ντροπής, που έθαψε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία”, όταν περιέγραφε μια “Ελλάδα δεμένη στο χειρουργικό τραπέζι”, παραμένει ολοζώντανη, να μας θυμίζει ότι -όπως η ίδια υπογράμμιζε ακόμα και μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα- “η Δημοκρατία δεν κερδίζεται έτσι εύκολα”.
Στην Ελλάδα του 2022 το αίτημα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” αντηχεί δυνατά, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Δεν είναι μόνο σύνθημα σε πανό, ούτε πια μόνο στον τοίχο, δεν ακούγεται απλά στα χείλη των διαδηλωτών της πορείας.
Σήμερα είδα αυτοσχέδιο πλακάτ στο μπροστινό μέρος των αστικών λεωφορείων, είδα τρικάκια στις ράγες του τραμ, συνθήματα στα παράθυρα του μετρό, γραμμένες λέξεις στα παγκάκια με μαρκαδόρο
Είναι γραμμένα με χρώματα πολλά, διαφορετικά, αλλά συνάμα ίδια, γιατί η ίδια σκέψη οδηγεί τα διαφορετικά χέρια
Είναι το Ψωμί του σήμερα το ίδιο το ψωμί του τότε , αλλά και η θέρμανση, η ενέργεια, οι λογαριασμοί, τα κόκκινα δάνεια, οι πλειστηριασμοί
Είναι η Παιδεία του σήμερα , η αδυναμία να σπουδάσουν τα παιδιά, να βρουν δουλειά, να καταρτίζονται και να επιμορφώνονται, να χορηγείται δωρεάν η μάθηση και τα κονδύλια για την εκπαίδευση να μην είναι στα χαμηλότερα της Ευρώπης
Είναι η Ελευθερία του σήμερα , το δικαίωμα να ζεις με αξιοπρέπεια , να κινείσαι να μιλάς και εκφράζεσαι ελεύθερα, να μην είσαι νόμιμα επισυνδεδεμένος και παράνομα παρακολουθούμενος, να μην γνωρίζει το παρακράτος κάθε λεπτό που βρίσκονται , τι σκέφτονται και πώς εκφράζονται, εσύ και όλα όσα είσαι, όλα όσα έχεις και όλα όσα αγαπάς
Δυστυχώς, ο Αγώνας του Πολυτεχνείου στο πέρασμα των ετών έγινε κατά καιρούς και πεδίο σκόπιμων διαστρεβλώσεων, αθέμιτης καπηλείας και ακραίας βίας.
Πολλοί ακόμη ήταν αυτοί που επιχείρησαν να το αμφισβητήσουν ιστορικά και να το διαλύσουν ηθικά, κάνοντας ανερυθρίαστα και ανιστόρητα λόγο για «πολιτική μυθολογία»
Χωρίς αυτοί που το υποστηρίζουν, να μπορούν αλήθεια να νιώσουν και να καταλάβουν , πόσο αυτό που έγινε απαιτούσε ιδεολογία, ψυχή, κοινό καημό και πόθο, πάθος και τρέλα μαζί , αλτρουισμό- μαζί λαό και Πατρίδα
Όλα αυτά που δύσκολα οι ατσαλάκωτοι θεωρητικοί , καταλαβαίνουν …
Όπως άλλοι, που ποτέ δεν μπόρεσαν να νιώσουν μια ολόκληρη γενοκτονία, και την ονομάτισαν …«συνωστισμό στο λιμάνι»
Σίγουρα όμως, η μοίρα, σκόπιμα αυτά τα επιτρέπει να λέγονται και να ακούγονται.
Σκόπιμα, για να γίνονται οι υπόλοιποι μια γροθιά, να νιώθουν περισσότερο και γι’ αυτούς που δεν μπορούν να νιώσουν, να θυμούνται ξανά, να στέκονται στέρεα ορόσημα , να μιλούν και κυρίως: να ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΝ.
Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να κλείσω τη σημερινή μου τοποθέτηση με τη φράση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, που σήμερα θα είχε γενέθλια και είχε πει μια τέτοια μέρα «Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί αν το «σκοτώσουμε», θα έχουμε σκοτώσει και την κοινωνική μας συνείδηση!” , ενώ η συνέχειά της, ο Νίκος Ανδρουλάκης χαρακτηρίζει το Πολυτεχνείο «εθνικό ορόσημο αγώνων» .
Σήμερα, αξίζει να στρέψουμε το βλέμμα στα παιδιά μας, που αυτή τη στιγμή γιορτάζουν, με τον πιο αθώο και τρυφερό τρόπο, το Πολυτεχνείο, σε κάθε σχολείο σε κάθε εσχατιά της πατρίδας μας.
Στα μικρά παιδιά που, με ένα τραγούδι και ένα ποίημα, “αγκαλιάζουν” κάποια άλλα παιδιά, εκείνα που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, εκείνα που 49 χρόνια πριν αγκάλιασαν με τον δικό τους ηρωικό τρόπο τον Ελληνικό Λαό.
Οι παιδικές φωνές από τα σχολεία όλης της Χώρας ας φθάσουν και στην αίθουσα στην Ολομέλειας και ας σιγοτραγουδήσουμε και εμείς μαζί με τα νιάτα της Ελλάδας το στίχο από το ακορντεόν: “Κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δεν θα περάσει ο φασισμός”.»
