Πέρασαν 32 χρόνια από τις 8 Γενάρη του 1991. Μία μελανή ημέρα στην ιστορία της δημοκρατίας μας, γιατί ένας συνάδελφος, ο αλησμόνητος αγωνιστής Νίκος Τεμπονέρας δολοφονήθηκε στην καγκελόπορτα του 3ου Λυκείου Πάτρας, κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων, από το στέλεχος της τοπικής ΟΝΝΕΔ και της ακροδεξιάς οργάνωσης «Κένταυροι», Γιάννη Καλαμπόκα.
Ένας καθηγητής κειτόταν δολοφονημένος από μέλος μίας ομάδας κρούσης από αυτές που βάλθηκαν να επιβάλουν τη σιγή ακόμη και με λοστούς στις φωνές των εκπαιδευτικών και των μαθητών/τριών που αγωνίζονταν για μια καλύτερη ζωή, μία καλύτερη κοινωνία και εκπαίδευση.
Καλούμαστε σήμερα να μη λησμονήσουμε την άδικη πράξη της δολοφονίας ενός αγωνιστή εκπαιδευτικού αλλά και να μην παραγνωρίσουμε την ηθική αυτουργία της τότε κυβέρνησης της ΝΔ που ανεχόταν στον κομματικό της χώρο τη δράση παρακρατικών στοιχείων.
Ο Νίκος Τεμπονέρας αγωνιζόταν για μια καλύτερη κοινωνία, όπως οι γνήσιοι αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς που γνώριζαν πως δε θα τη χαρούν οι ίδιοι. Ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο είναι πάντα ένας αγώνας για τους άλλους.
Για μας λοιπόν ο Τεμπονέρας ζει και μας φέρνει μπροστά στο δικό μας καθήκον για το αύριο. Τότε ο αγώνας δινόταν ενάντια στα αυταρχικά και αντιδημοκρατικά νομοθετήματα που σχεδίαζαν την επιβολή «ομοιόμορφης ενδυμασίας», τον πειθαρχικό έλεγχο της εξωσχολικής ζωής, τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, τις περικοπές των κοινωνικών παροχών στον φοιτητόκοσμο.
Σήμερα υψώνονται οι ίδιες απειλές ενάντια στο δημοκρατικό και προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα και πάλι από την κυβέρνηση της ΝΔ. Τότε ξυλοκοπούταν ο μαθητόκοσμος, σήμερα ο φοιτητόκοσμος. Για τον έλεγχο της γνώσης και της νιότης σχεδιάστηκε η πανεπιστημιακή αστυνομία, σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ενώ ο ταξικός χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεων Κεραμέως αφήνει χιλιάδες παιδιά εκτός δημοσίων ΑΕΙ, όταν παράλληλα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες των Ιδιωτικών Κολλεγίων με την εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων.
Ο δημοκρατικός κόσμος οφείλει να θυμηθεί για τι πάλεψε ο Νίκος Τεμπονέρας και γιατί πάλευαν οι μαθητές και οι μαθήτριές του και να κοιτάξει πώς αποκαταστάθηκε ο δολοφόνος του, για να συνειδητοποιήσει το παρόν του μέσα από τη μαύρη εκείνη σελίδα του παρελθόντος.
Ο αγώνας του Νίκου Τεμπονέρα για το δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό με παιδαγωγική ελευθερία σχολείο είναι ακόμη μπροστά μας.
Ο Τεμπονέρας ζει και μας οδηγεί!
