Σήμερα Πέμπτη, 23/03/2023, στο Γυμνάσιο Αμπελώνα πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για το πρόσφατο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο Σύλλογος Διδασκόντων και η Διεύθυνση του Σχολείου αφουγκραζόμενοι την ανάγκη των Μαθητών/τριών τους να μιλήσουν, να εκφραστούν και να διαμαρτυρηθούν διοργάνωσαν μια σεμνή τελετή.
Οι Μαθητές/τριες ετοίμασαν πανό, έγραψαν συνθήματα, διάβασαν κείμενα και ποιήματα. Σε εξωτερικό τοίχο του Σχολείου αποτύπωσαν την αποφράδα ημέρα και απεικόνισαν με τον δικό τους τρόπο τη μοιραία σύγκρουση. Ρίγη συγκίνησης προκάλεσαν το ποίημα που έγραψαν οι Μαθήτριες του Σχολείου Νταβαρούκα Κων/να και Σερεμέτη Παρασκευή, καθώς και το μοιρολόγι που ακούστηκε από το κλαρίνο του Μαθητή Γκανάτσιου Χρήστου.
Το 15μελές Συμβούλιο του Σχολείου προλογίζοντας τη δράση δήλωσε ότι «όλα αυτά σαφώς και δεν μας αφήνουν αδιάφορους.
Εμείς οι μαθητές του Γυμνασίου Αμπελώνα:
– νιώθουμε έντονα την ανάγκη να εκφράσουμε πρώτα απ’ όλα την συμπαράστασή μας σ’ αυτούς που πονούν για τους νεκρούς τους
– θέλουμε να εκφράσουμε τη θλίψη, τον πόνο, την αγανάκτησή μας
– θέλουμε να καταθέσουμε τις σκέψεις μας, τους προβληματισμούς μας για όλα όσα έγιναν και γίνονται
– όμως θέλουμε και να δηλώσουμε ότι είμαστε παρόντες στο σήμερα και στο μέλλον της Ελλάδας και έχουμε τη διάθεση να εργαστούμε και να συνεργαστούμε για μια καλύτερη Ελλάδα
– θέλουμε να «πεθαίνουμε για την Ελλάδα» και «όχι η Ελλάδα να μας πεθαίνει»».
Οι Μαθητές/τριες του Σχολείου, ο Σύλλογος Διδασκόντων και η Διεύθυνση εκφράζουμε τα ειλικρινή και θερμά μας συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, καθώς και τη συμπαράστασή μας στους τραυματίες και στους οικείους τους.
Στη μνήμη όλων όσων αποχαιρετούμε, προσδοκούμε, ελπίζουμε, απαιτούμε να μην υπάρξει ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τέτοια τραγωδία.
Πως θα προχωρήσω τώρα;
Στο μοιραίο τρένο ανέβηκαν πολλοί
για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Είχαν μια ζωή μπροστά τους για να ζήσουν,
μα η μοίρα δεν τους άφησε να προχωρήσουν.
Πένθος, κλάμα και φωνές για τις αδικημένες τις ψυχές
που ταξίδευαν στις λάθος τις γραμμές.
Πάρε με όταν φτάσεις σου ‘πα,
μα δεν έφτασες ποτέ.
Και τώρα σαν τα πουλιά πετάει η ψυχή σου,
μα ξέρω πως αγάπη μου δεν θα ‘σαι μοναχή σου.
Πως θα προχωρήσω τώρα;
Πως θα διώξω αυτή την μπόρα;
(Ποίημα μαθητριών του Σχολείου)
