ΓΡΑΦΕΙ Η Ελένη Αναστασοπούλου
«Δεν με ενδιαφέρει με την παρουσία μου ούτε να ξεπλένω ούτε να υπερασπιστώ ονόματα που έχουν συνδεθεί με συμπεριφορές και πρακτικές, στις οποίες το κόμμα μας μια ζωή ήταν απέναντι… το σάπιο, παλιό πολιτικό κατεστημένο και τους εκπροσώπους του δεν τους φοβόμαστε, τους απεχθανόμαστε και προσπαθούμε όσο το δυνατόν να στεκόμαστε μακριά.»
Μια ομολογουμένως θαρραλέα και βαρύνουσα απόφαση και δήλωση της Ειρήνης Αγαθοπούλου, π. βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ, μιας προσωπικότητας με αξιόλογο βιογραφικό και αξιοπρεπή παρουσία στη Βουλή και στην περιοχή της.
Τι είναι, αλήθεια, αυτό που κάνει τα κόμματα να απομακρύνουν τέτοιες προσωπικότητες από κοντά τους;
Γιατί, αλήθεια, προκρίνουν το παλιό και συχνά σάπιο κατεστημένο είτε αυτό εκφράζεται μέσα από πρόσωπα είτε μέσα από πρακτικές και ίντριγκες, ιδιοκτησιακές λογικές και υπονομευτικές τακτικές, εντός κι εκτός κόμματος;
Γιατί, αλήθεια, δεν βλέπουν ότι, προσωπικότητες όπως η Ε. Αγαθοπούλου, διαθέτουν εμβέλεια, διείσδυση και αποδοχή από την κοινωνία και δημιουργούν ισχυρές βάσεις οι οποίες, μακροπρόθεσμα, χτίζουν μια στέρεη σύνδεση του κόμματος, της ιδεολογίας και των αξιακών κωδίκων που αυτοί φέρουν; Δεν είναι αυτό προϋπόθεση για μια ουσιαστική σχέση με την κοινωνία, τέτοια που να μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια πραγματική και εκ των έσω αλλαγή;
Κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό, που οδηγεί στην επιλογή του παλιού κατεστημένου, δεν βλέπουν, αλήθεια -ιστορικά έχει αποδειχθεί- ότι, σε βάθος χρόνου, αυτός, ο πρόσκαιρος σκοπός, κάνει κακό στο ίδιο το κόμμα αλλά κυρίως κάνει μέγιστο κακό στον μετασχηματισμό της κοινωνίας, αφού με την τακτική τους, διαιωνίζουν και επιβραβεύουν το «παλιό» και «σάπιο»;
Άραγε, η παρουσία της Ε. Αγαθοπούλου, όπως και κάθε Αγαθοπούλου, στην κεντρική πολιτική σκηνή, στη Βουλή, θα βοηθούσε να καταλάβει το πανελλήνιο ότι υπάρχουν και τέτοιου είδους πολιτικά πρόσωπα ή μήπως θα επισκιάζονταν από τη μετριότητα και τον θόρυβο του «παλιού» κατεστημένου; Δεν είμαι καθόλου σίγουρη…
Ωστόσο, είμαι εντελώς σίγουρη, ότι η Ειρήνη, διέσωσε την προσωπική της πολιτική αξιοπρέπεια και θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη καθημερινά με «όπλο» τα πιστεύω της, τις αξίες της κι αυτό είναι που μετράει, τελικά.
Το ίχνος που χαράζει κανείς με την καθημερινή του παρουσία…
