Με τη λιτότητα της ποίησης χαϊκού , η Ελένη Αναστασοπούλου προσπαθεί να εκφράσει το ανείπωτο…
Μπροστά στην τραγωδία και όταν δεν μπορούμε να την αποτρέψουμε μένουμε τουλάχιστο σιωπηλοί. Με δέος μπροστά στον θάνατο και αναστοχαζόμενοι το μέγεθος της μικρότητάς μας . Δεν ξεχνούμε τις ευθύνες και ποιους βαραίνουν αλλα τώρα βαραίνει η τραγωδία και , δυστυχώς, η απανθρωπιά απέναντι στους συνανθρώπους μας που κάηκαν στο δάσος της Δαδιάς.
Ω! τα παιδιά μας
Καίγονται εκεί στη Δαδιά
‘Ασπρα κρινάκια
Μαυρίζει η μέρα
Όχι, δεν είναι καπνός !
Ειν’ κακοψυχιά
Του δράκου γλώσσες
Καίνε ανεξέλεγκτα
Φωτιά τα λόγια.
Πικρές σταγόνες
Ποτίζουν τα κρινάκια
Οι Ερινύες
