Ο Γιάνης Βαρουφάκης, σε μήνυμα εκ μέρους του ΜέΡΑ25 για τη χρονιά που φεύγει και με ευχές για αυτή που έρχεται τονίζει:
Ήταν σκληρή χρονιά το 2023. Τι να θυμηθεί κανείς;
Τα άψυχα κορμιά των νέων μας στα Τέμπη;
Τους εκατοντάδες των πνιγμένων υπό το ψυχρό βλέμμα της Ελληνικής Ακτοφυλακής στα ανοικτά της Πύλου;
Το παρανάλωμα της Ρόδου; Του Έβρου; Την πνιγμένη Θεσσαλία;
Την Ακρίβεια που θερίζει οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους αλλά, παρόλα αυτά, δεν αποσόβησε τον θρίαμβο της ολιγαρχίας στις κάλπες;
Σκληρό το 2023. Αλλά ακόμα πιο σκληρή η ουρά του – ο τρόπος που φεύγει τρεις μήνες τώρα. Με μια γενοκτονία που θα στιγματίσει τη γενιά μας.
Ναι, έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε τους δικούς μας ανθρώπους ιδίως τώρα, χρονιάρες μέρες. Να γιορτάζουμε τα επιτεύγματά τους, μικρά και μεγάλα. Να τους αφιερώνουμε την προσοχή μας. Αλλά με τι καρδιά να γιορτάσουμε φέτος την ώρα που χιλιάδες παιδιά δολοφονούνται – που βρίσκονται, ξαφνικά, ακρωτηριασμένα δίπλα στους νεκρούς γονείς τους, στα άψυχα αδέρφια τους. Ιδίως όταν όλα αυτά γίνονται με την πλήρη κάλυψη της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Από την φον ντερ Λάιεν και τον Μητσοτάκη, μέχρι τον Σολτς, τον Μακρόν, ακόμα και το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς που μασάει τα λόγια του, ολόκληρη η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι συνένοχη. Αλλά, στο βαθμό που τους το επιτρέπουμε, φέρουμε κι εμείς ευθύνες.
Το σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας συμπεριφέρονται σαν να είναι ηθικά ανώτεροι – σαν να έχουν το δικαίωμα να καταδικάζουν. Κανένα τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν οι εκπρόσωποι της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που ευθύνεται για αιώνες αντισημιτισμού. Για τα πογκρόμ και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και, από το 1926, για την Νάκμπα – την Καταστροφή των Παλαιστίνιων των οποίων την εθνοκάθαρση και γενοκτονία Βρετανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στηρίζουν αμέριστα και ξεδιάντροπα έναν αιώνα τώρα.
Και δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη. Πάρτε τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Ευρώπη και Αμερική ποτέ δεν είχαν σκοπό να αποδώσουν ανθρώπινα δικαιώματα σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη.
Στην Μέση Ανατολή. Στην Αφρική. Στην Ασία.
Αλλά και εδώ, στην Ελλάδα της μόνιμης κρίσης.
Ήταν σκληρή χρονιά το 2023. Τι να θυμηθεί κανείς;
Τα άψυχα κορμιά των νέων μας στα Τέμπη;
Τους εκατοντάδες των πνιγμένων υπό το ψυχρό βλέμμα της Ελληνικής Ακτοφυλακής στα ανοικτά της Πύλου;
Το παρανάλωμα της Ρόδου; Του Έβρου;
Την πνιγμένη Θεσσαλία;
Την Ακρίβεια που θερίζει οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους αλλά, παρόλα αυτά, δεν αποσόβησε τον θρίαμβο της ολιγαρχίας στις κάλπες;
Σκληρό το 2023. Αλλά ακόμα πιο σκληρή η ουρά του – ο τρόπος που φεύγει τρεις μήνες τώρα. Με μια γενοκτονία που θα στιγματίσει τη γενιά μας.
Ναι, έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε τους δικούς μας ανθρώπους ιδίως τώρα, χρονιάρες μέρες. Να γιορτάζουμε τα επιτεύγματά τους, μικρά και μεγάλα. Να τους αφιερώνουμε την προσοχή μας. Αλλά με τι καρδιά να γιορτάσουμε φέτος την ώρα που χιλιάδες παιδιά δολοφονούνται – που βρίσκονται, ξαφνικά, ακρωτηριασμένα δίπλα στους νεκρούς γονείς τους, στα άψυχα αδέρφια τους. Ιδίως όταν όλα αυτά γίνονται με την πλήρη κάλυψη της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Από την φον ντερ Λάιεν και τον Μητσοτάκη, μέχρι τον Σολτς, τον Μακρόν, ακόμα και το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς που μασάει τα λόγια του, ολόκληρη η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι συνένοχη. Αλλά, στο βαθμό που τους το επιτρέπουμε, φέρουμε κι εμείς ευθύνες.
Το σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας συμπεριφέρονται σαν να είναι ηθικά ανώτεροι – σαν να έχουν το δικαίωμα να καταδικάζουν. Κανένα τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν οι εκπρόσωποι της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που ευθύνεται για αιώνες αντισημιτισμού. Για τα πογκρόμ και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και, από το 1926, για την Νάκμπα – την Καταστροφή των Παλαιστίνιων των οποίων την εθνοκάθαρση και γενοκτονία Βρετανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στηρίζουν αμέριστα και ξεδιάντροπα έναν αιώνα τώρα.
Και δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη. Πάρτε τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Ευρώπη και Αμερική ποτέ δεν είχαν σκοπό να αποδώσουν ανθρώπινα δικαιώματα σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη.
Στην Μέση Ανατολή. Στην Αφρική. Στην Ασία.
Στις ίδιες τους τις χώρες όπου στερούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα από τους δικούς τους εργαζόμενους, από τις γυναίκες, τους Ρομά, τους μετανάστες, τους διαφορετικούς.
Ολόκληρο το δυτικό αφήγημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά ένα πάτημα για να προσποιούνται ότι οι ίδιοι είναι ηθικά ανώτεροι την ώρα που βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και εκβιάζουν εκείνους που χρειάζονται απεγνωσμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, στην Ουκρανία, στην Υεμένη, στο Κασμίρ, στη Συρία μας αφαιρεί την δυνατότητα να ζούμε ελεύθερα εδώ στην Ελλάδα ως Ελληνίδες και Έλληνες – εδώ στην Ευρώπη ως Ευρωπαίοι. Μας απαγορεύει μια ζωή χωρίς το φόβο της εκμετάλλευσης, της οικολογικής κατάρρευσης, της ταπείνωσης.
Όσο ο Τζούλιαν Ασάνζ συνεχίζει να σαπίζει στο Γκουαντάναμο της Βρετανίας επειδή τόλμησε να μας αποκαλύψει τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι κυβερνήσεις μας πίσω από την πλάτη μας στο όνομά μας, το δικαίωμά σου να γνωρίζεις εξαϋλώνεται.
Όσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κυβερνήσεις μας συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τα αρπακτικά, την ώρα που βαριαστενάζουν οι πολλοί κι η κλιματική καταστροφή καλπάζει, οι κοινωνίες δηλητηριάζονται κι η επιβίωση του είδους μας γίνεται όλο και πιο επισφαλής.
Είναι εύκολο να χάσουμε την ελπίδα, να απέχουμε από το πεδίο της μεγάλης σύγκρουσης. Ποιο πεδίο; Το ευρωπαϊκό πεδίο της σύγκρουσης με τους υπονομευτές Ανθρώπων και Φύσης.
Για αυτό, πριν οκτώ χρόνια φτιάξαμε το DiEM25. Επειδή, με την ίδια του την ύπαρξη και τις πανευρωπαϊκές του δράσεις, αποδεικνύει πως μια δημοκρατική, συμμετοχική, ριζοσπαστικά οικολογική Ευρώπη δεν είναι απλά δυνατή –αλλά ότι είναι ήδη εδώ έστω και σε μικρογραφία. Στο DiEM25. Στα κόμματά μας: το ΜέΡΑ25 Ελλάδας, Γερμανίας, Ιταλίας – σύντομα Σουηδίας και βλέπουμε.
Τον επόμενο Ιούνιο, στις ευρωεκλογές θα είμαστε παρούσες, θα είμαστε παρόντες. Όχι επειδή το ευρωκοινοβούλιο θα αλλάξει κάτι από μόνο του, αλλά επειδή μέσα από εκεί θα εκθέτουμε τα ψέματα και την υποκρισία της κάθε φον ντερ Λάιεν. Θα είναι ένα πρώτο βήμα για να απελευθερωθούν φιμωμένες φωνές – ώστε αυτές οι φωνές να γίνουν ένα τσουνάμι λογικής και ανθρωπισμού που θα διεκδικήσει από την ολιγαρχία την ήπειρό μας, τις χώρες μας, τις πόλεις μας. Μόνο έτσι θα μπει τέλος στην ατελείωτη λιτότητα, στην ασταμάτητη εκμετάλλευση Ανθρώπων και Φύσης, στους ατέρμονους πολέμους.
Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε τη χρονιά που έρχεται: Να μετατρέψουμε τις ευρωεκλογές από ανούσια διαδικασία νομιμοποίησης μιας επαίσχυντης Ευρωπαϊκής Ένωσης σε χρήσιμη καμπάνια υπέρ εκείνων που χρειάζονται στήριξη. Στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη. Στην Παλαιστίνη. Παντού.
Πολλοί ρωτούν αν υπάρχει πια ελπίδα. Λάθος ερώτημα. Τα παιδιά που ακρωτηριάστηκαν σήμερα στην Γάζα δεν έχουν την πολυτέλεια να αναρωτιούνται αν υπάρχει ελπίδα. Οι εργαζόμενοι που ζουν την εκμετάλλευση στο πετσί τους, που υφίστανται καθημερινές προσβολές της αξιοπρέπειάς τους, που περιθωριοποιούνται, φιμώνονται –δεν έχουν την πολυτέλεια να αναρωτιούνται αν υπάρχει ελπίδα. Κρατιούνται στη ζωή με νύχια και με δόντια. Αγωνίζονται.
Έτσι κι εμείς: Τη νέα χρονιά, θα αγωνιστούμε επειδή αλλιώς η ζωή δεν αξίζει τον κόπο. Θα αγωνιστούμε γιατί μόνο έτσι ομορφαίνει η ζωή μας: Βάζοντάς τα με τους ανόητους ισχυρούς που θέτουν το Κέρδος πάνω από τους Ανθρώπους, πάνω από την ίδια την Φύση.
Εκ μέρους όλων των αθεράπευτα ρομαντικών του ΜέΡΑ25 εδώ στην Ελλάδα, του DiEM25 πανευρωπαϊκά και της Προοδευτικής Διεθνούς παγκοσμίως, να περάσετε καλά αυτές τις μέρες ως πρώτο βήμα προς μια πολύ καλύτερη χρονιά.
