ΓΡΑΦΕΙ Ο Απόστολος Χριστοδούλου, σμήναρχος Ε.Α.
International Tribunal for the Law of the Sea-HAMBURG,
DEN HAGUE Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (International Court of Justice),
UNCLOS-UNITED NATIONS,
ΠΡΙΝ ΠΑΡΟΥΜΕ το ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ για τους ανωτέρω προορισμούς…
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ από ΕΙΔΙΚΟΥΣ…που δυστυχώς ΔΕΝ υπάρχουν στην Ελλάδα μας ,τα κείμενα του # law of the sea #,είναι αδυσώπητα και περιλαμβάνουν όλες τις περιπτώσεις, θα χάσουμε 60 % του θαλάσσιου όγκου στο κεντρικό Αιγαίο, έτσι προβλέπουν τα κείμενα του UNCLOS of the UNITED NATIONS, ΔΥΣΤΥΧΩΣ η ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ,ΔΕΝ λαμβάνει υπόψη τα ιστορικά δεδομένα ,στα υπό διένεξη κράτη,(τουρκοκρατία κλπ)…προσοχή λοιπόν στις βραχονησίδες ,και στα συμπλέγματα νήσων ,κατοχύρωση της ιδιοκτησίας των, δημιουργία Δομών Οικονομικού ενδιαφέροντος ,για να δικαιολογούν ΑΟΖ…κλπ ΚΡΙΜΑ για 46 χρόνια καμιά πολιτική εξουσία ΔΕΝ ασχολήθηκε με τα θέματα αυτά ,οι τούρκοι τρώνε μπακλαβά αλλά είναι ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ .
MARE NOSTRUM MARE LIBERUM
ΑΙΓΑΙΟΝ ΠEΛΑΓΟΣ-ΑΟΖ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ -ΑΟΖ
Πριν την… ΧΑΓΗ..
Το ΑΙΓΑΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ ΚΡΥΒΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ……
Μελέτη…Και εφαρμογή του ΔΙΚΑΙΟΝ της ΘΑΛΑΣΣΑΣ…οχύρωση των βραχονησίδων. Με έργα υποδομής ,Για να δικαιολογούν.. ΑΟΖ…Μην πάτε στην ΧΑΓΗ…Ξεβράκωτοι…θα βρεθείτε προ τετελεσμένων γεγονότων (οι απέναντι έχουν ετοιμαστεί)…
Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας γνωστή και ως πολιτική εξωτερικών σχέσεων ή εξωτερικών υποθέσεων, αποτελείται από στρατηγικές συμφερόντων που επιλέγει το κράτος για να διαφυλάξει τα εθνικά του συμφέροντα και να επιτύχει στόχους στο ΑΜΜΕΣΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ_ΤΟΥΡΚΙΑ) και αυτό των διεθνών σχέσεων της.
ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ καιρό του ΑΝΔΡΕΑ,Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ Πολιτική έχασε την ΑΞΙΑ ΤΗΣ, κυρίως λόγω του δόγματος…#βυθίσατε το CHORA#, και των μεγάλων πακέτων Εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων και της μίζας που τα συνόδευε ,των εξοπλισμών που ΔΕΝ βοήθησαν αλλά επιδείνωσαν την εξωτερική πολιτική της.
46 ΧΡΟΝΙΑ απύθμενης βλακείας .Δεν δικαιολογείται δύο σύμμαχοι και γειτονικά Έθνη να βρίσκονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη, αυτό κοστίζει πολύ ,και αφαιρεί το δικαίωμα στην Ελλάδα, που πρέπει να αλλάξει ,το δικαίωμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.
Για να ασκηθεί η οποιαδήποτε πολιτική. Απαιτούνται να συγκροτηθούν ,ΟΜΑΔΕΣ (Group), επαϊόντων, που είχαν εμπλακεί σε θέματα Εθνικής ασφάλειας στο παρελθόν και που όντως ,διαθέτουν την ανάλογη πείρα, και την ικανότητα να διαβάζουν τα ειδικά κείμενα του ΝΑΤΟ του ΟΗΕ της ΕΕ..Κλπ. Να έχουν την ικανότητα κατανόησης ειδικών αγγλόφωνων κειμένων των συνθηκών. Και των διεθνών Νόμων όπως LAW of the SEA κλπ. Αυτές οι ομάδες θα μελετούν και στη Συνέχεια θα συνεδριάζουν, για την λήψη αποφάσεων, και οι εισηγήσεις τους. Θα υλοποιούνται χωρίς επεξεργασία από τα υπουργεία ενδιαφέροντος Εξωτερικών-Άμυνας κλπ.
Η ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ στο Αιγαίο πέλαγος ,των επιμέρους ΑΟΖ, είναι επιτακτική ανάγκη ,και η αποφυγή της οριοθετήσεως θα γεννά συχνά κρίση.
Στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, οι ειδικοί έχουν μπερδέψει, Την υφαλοκρηπίδα με τον Ε.Ε.Χ και το F I R, την ΑΟΖ Κλπ.,,ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
Η Υφαλοκρηπίδα είναι τμήμα του παράκτιου βυθού της θάλασσας. Ο ορισμός της κατά την Ωκεανογραφία είναι το τμήμα το οποίο αποτελεί την ομαλή προέκταση της ακτής κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ως το σημείο στο οποίο αυτή διακόπτεται απότομα. Η υφαλοκρηπίδα διακόπτεται εκεί όπου ο βυθός αποκτά απότομη κλίση 30-45ο. Το τμήμα με την απότομη κλίση ονομάζεται υφαλοπρανές. Το πλάτος της υφαλοκρηπίδας ποικίλλει ανάλογα με τη μορφολογία της κάθε περιοχής. Στη βάση του υφαλοπρανούς βρίσκεται το ηπειρωτικό ανύψωμα και από τα 2.500 μ. βάθος και πέρα αρχίζει η ωκεάνια άβυσσος. Υφαλοκρηπίδα, υφαλοπρανές και ηπειρωτικό ανύψωμα συναποτελούν το υφαλοπλαίσιο. Όταν η προέκταση αυτή της υφαλοκρηπίδας υπολογίζεται από ίχνη “ηπειρωτικής ακτής”, τότε πρόκειται για ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα (continental shelf), ενώ όταν αυτή υπολογίζεται από ίχνη “νησιωτικής ακτής”, τότε πρόκειται για νησιωτική υφαλοκρηπίδα (insular shelf). Τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική υφαλοκρηπίδα, κατά το Γενικό Ιδιωτικό Δίκαιο, η κυριαρχία ανήκει στο κράτος όπου ανήκουν οι αντίστοιχες ακτές.
Η υφαλοκρηπίδα και στην συνέχεια η ΑΟΖ, έχουν μεγάλη οικονομική σημασία για τον άνθρωπο, αφού σχετίζονται με την επιβίωσή του ,την αλιεία, την άντληση πετρελαίου κ.ά. Επίσης διότι συχνά βρίσκονται σε αυτήν ή κάτω από αυτήν ορυκτός πλούτος (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα), καθώς και άβια και έμβια ακίνητα είδη (καθιστικά είδη), όπως κοράλλια, σφουγγάρια, μαργαριτάρια κλπ.
Η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα και το καθεστώς τους σήμερα ορίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και παραχωρείται στο παράκτιο κράτος. Για λόγους πρακτικούς και πολιτικούς, όμως, ο νομικός ορισμός της διαφέρει από τον γεωλογικό. Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (LAW of the SEA),Tου 1982, ως υφαλοκρηπίδα ορίζεται κατά βάση ο βυθός της θάλασσας εντός ακτίνας 200 ναυτικών μιλίων από την ακτή. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τη γεωλογική μορφή του βυθού. Σε περίπτωση όμως που το υφαλοπλαίσιο εκτείνεται και πέρα των 200 μιλίων από την ακτή, τότε η υφαλοκρηπίδα κατά το Διεθνές Δίκαιο προεκτείνεται είτε ως τα 350 ν.μ. είτε ως τα 100 ν.μ. πέραν της ισοβαθούς των 2.500μ. είτε ως τα 60 ν.μ. από τη βάση του ηπειρωτικού ανυψώματος.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όμως, στην «υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας», έκρινε ότι ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας με βάση τα άρθρα 1-3 της προγενέστερης Συνθήκης του 1958 για την υφαλοκρηπίδα αποτελούν πλέον διεθνές έθιμο και δεσμεύουν όλα τα κράτη του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν έχουν προσχωρήσει στη συνθήκη του 1958 ή όχι. Το παράκτιο κράτος έχει συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας. Στο παράκτιο κράτος ανήκουν, σύμφωνα με τη Σύμβαση του 1982, τα ορυκτά του εδάφους και του υπεδάφους του βυθού, οι μη ζώντες οργανισμοί του βυθού, καθώς και οι ζώντες οργανισμοί του βυθού που ανήκουν στα καθιστικά είδη (είδη που δεν μπορούν να κινηθούν μόνα τους χωρίς συνεχή επαφή με τον βυθό). Τα παράκτια αυτά δικαιώματα του κράτους τού ανήκουν αυτοδικαίως, ανεξάρτητα από την τήρηση οποιωνδήποτε διατυπώσεων (π.χ. δήλωσης, οριοθέτησης κλπ.) και είναι αποκλειστικά: ακόμα κι αν δεν τα ασκήσει το παράκτιο κράτος, δεν δικαιούται να τα ασκήσει κανένα άλλο κράτος.
Τα δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν το καθεστώς των υπερκειμένων υδάτων. Στην πράξη, εφόσον η υφαλοκρηπίδα εκτείνεται ως τα 200 ν.μ., τα υπερκείμενα ύδατα θα ανήκουν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη του παρακτίου κράτους. Πέραν των 200 ν.μ. από την ακτή, τα ύδατα αποτελούν την ανοιχτή θάλασσα, στην οποία ισχύει η ελευθερία των θαλασσών.
Τα νησιά, οι νησίδες, οι βραχονησίδες, οι σκόπελοι και ανορθωμένοι βράχοι,(π.χ. πόρτες Πάρου), που περιβάλλονται μεν από θάλασσα πλην όμως δεν καλύπτονται από το χειμέριο κύμα ή την μεγίστη πλύμη, έχουν κι αυτά υφαλοκρηπίδα. Εξαίρεση αποτελούν, σύμφωνα με το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, οι βραχονησίδες και οι βράχοι, οι οποίοι δε μπορούν να διατηρήσουν ανθρώπινο πληθυσμό ή αυτόνομη οικονομική ζωή (καλλιέργεια ή κτηνοτροφία). Αυτοί οι βράχοι έχουν μεν αιγιαλίτιδα ζώνη, δεν έχουν όμως δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα ή στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (αφού δεν υφίσταται επ΄ αυτών). Το Διεθνές Δικαστήριο στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας το 1969 αναγνώρισε ότι απόκλιση από τον κανόνα της υφαλοκρηπίδας δικαιολογείται μόνο για νησίδες, βράχους και ελαφρές προεξοχές της ακτής (islets, rocks and minor coastal projections / îlots, rochers ou légers saillants de la côte, ΆΡΘΡΟ 57 της απόφασης), άρα, εξ αντιδιαστολής, οι εθιμικοί κανόνες για την ύπαρξη και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας που δεσμεύουν όλα τα κράτη ανεξάρτητα από Διεθνείς Συνθήκες καλύπτουν και τα νησιά. Πρέπει όμως να οροθετηθεί ΑΟΖ, για κάθε εδαφική προεξοχή ,εφόσον υπάρχει οικονομική δραστηριότητα ,ψάρεμα, εκμετάλλευση κοιτασμάτων κλπ.
