ΓΡΑΦΕΙ Ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
Ενόχλησε σφόδρα η απόφαση των κομμουνιστών και άλλων δημάρχων να αναρτήσουν στα δημαρχεία τους τη σημαία της Παλαιστίνης, ως μια ελάχιστη συμβολική πράξη στήριξης του λαού της, που εδώ και δεκαετίες και με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο 8μηνο σφαγιάζεται από τον ξένο κατακτητή, από το κράτος του Ισραήλ.
Ανέσυραν, λοιπόν, για άλλη μια φορά το «εθνικό συμφέρον» της χώρας, για να μας πούνε πως κακώς έγινε η ανάρτηση της Παλαιστινιακής σημαίας, μιας και «το Ισραήλ χρειάζεται την Ελλάδα ως στρατηγικό δίαυλο επαφής με τη Ευρώπη και η Ελλάδα χρειάζεται το Ισραήλ για την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού στη νευραλγική περιοχή της Αν. Μεσογείου».
Αλήθεια, για ποια Ευρώπη γίνεται λόγος;
Το μεγαλύτερο σε εδάφη ευρωπαϊκό κράτος, με βάση τη γεωγραφία, τα εδάφη του δηλαδή που ανήκουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι η Ρωσία. Σ’ αυτήν την Ευρώπη αναφέρονται; Όχι, βέβαια! Αναφέρονται στο τερατούργημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, την πρώην «Ένωση άνθρακα και χάλυβα», την πρώην ΕΟΚ, αυτή που σε κάθε Συμφωνία της «σφραγίζει» με το αίμα των εργαζομένων τα κέρδη των μεγάλων εταιριών, των μονοπωλίων.
Αυτή η Ευρώπη, η ΕΕ της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της εξολόθρευσης της αγροτιάς και της υποστήριξης των αντιλαϊκών πολέμων είναι που χρειάζεται το Ισραήλ, στην «νευραλγική περιοχή της Αν. Μεσογείου», ευρύτερα της Μέσης Ανατολής και της Ερυθράς θάλασσας και του Περσικού κόλπου, θα προσθέταμε εμείς. Γι’ αυτό και ετησίως η ΕΕ, κόβοντας π.χ. από τις ενισχύσεις της ΚΑΠ για τους αγρότες, δίνει απευθείας χρηματοδότηση πολλών εκατομμυρίων στον ισραηλινό στρατό. Μονάχα που και αυτά τα σχέδια και συμφέροντα της ΕΕ σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τα συμφέροντα και τους πόθους των λαών της Ευρώπης.
Αλήθεια, για ποια Ελλάδα γίνεται λόγος;
Είναι σαφές πως λόγος γίνεται για την Ελλάδα των επιχειρηματικών συμφερόντων, που «λιγουρεύονται» νέα κέρδη από την εμπορική, ηλεκτρική και ενεργειακή διασύνδεση με το Ισραήλ. Είναι η Ελλάδα των εισηγμένων εταιριών που κάνουν ρεκόρ κερδοφορίας πολλών δις. ευρώ, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις είναι στα «Τάρταρα», όταν τα δημόσια συστήματα Υγείας και Παιδείας καταρρέουν. Είναι η Ελλάδα των καπιταλιστών και των αντιλαϊκών αστικών κυβερνήσεων που τους υπηρετούν.
Σ’ ότι δε αφορά το ανέκδοτο, ότι χρειαζόμαστε το Ισραήλ δήθεν για την «ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας», να θυμίσουμε πως ολόκληρη η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ έχει εδώ και 8 μήνες ριχθεί για να εξολοθρεύσει έναν εχθρό που δεν έχει τεθωρακισμένα άρματα, πολεμική αεροπορία, σύγχρονα όπλα, που βρίσκεται σε μια έκταση όσο η Άνδρος και ακόμη αγκομαχά. Ας πουλήσουν αλλού τέτοια «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το φθηνό επιχείρημα ότι επειδή η Τουρκία και ο Ερντογάν «είναι με τους Παλαιστίνιους» αυτό πρέπει να κάνει τον ελληνικό λαό, ούτε λίγο ούτε πολύ, χειροκροτητή της σφαγής και της γενοκτονίας ενός λαού, είναι εξόφθαλμα απαράδεκτο. Τέτοιοι …«τουρκοφάγοι» είναι φανατικοί υποστηρικτές του ΝΑΤΟ, το οποίο δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο και το οποίο κάνει πλάτες στις προκλήσεις και στους σχεδιασμούς της τουρκικής αστικής τάξης σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου.
Δεν είναι ούτε «φανατισμός», ούτε «ξεπερασμένη μικροκομματική στερεότυπη αντίληψη» η καταδίκη της δολοφονίας του Παλαιστινιακού λαού.
Είναι το αυτονόητο ανθρωπιστικό και διεθνιστικό καθήκον κάθε λαού και του ελληνικού, που σε ανάλογες δύσκολες στιγμές στο παρελθόν είχε την αλληλεγγύη άλλων λαών. Σήμερα σε όλον τον κόσμο ξεσηκώνεται ένα τέτοιο διεθνιστικό «κύμα» αλληλεγγύης με το λαό της Παλαιστίνης και ο ελληνικός λαός λαός πρωτοστατεί σε αυτό, απαιτώντας την αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης στα σύνορα πριν το 67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Εκείνοι, που πειράχτηκαν από αυτό το κύμα αλληλεγγύης και που μας καλούν να υψώσουμε δίπλα στην παλαιστινιακή σημαία και αυτή του Ισραήλ, μας καλούν να εξισώσουμε το «θύμα» και τον «θύτη». Να ξεχάσουμε πως εδώ και 70 χρόνια υπάρχει μια κατοχή ξένων (παλαιστινιακών) εδαφών και να σταματήσουμε να φωνάζουμε «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Αλήθεια, μήπως με αυτή τη λογική να λησμονήσουμε και τα 50 χρόνια της τουρκικής κατοχής του 40% της Κύπρου;
Τέλος, καμιά επίκληση στην πατρίδα και στα «εθνικά συμφέροντα» δεν μπορεί και δεν πρέπει να σβήσει τη λαϊκή αγανάκτηση για τη δολοφονία 15 χιλιάδων παιδιών, δεκάδων χιλιάδων γυναικών, γερόντων, αμάχων από την πολεμική μηχανή του ισραηλινού κράτους δολοφόνου. Κι αυτό το ξέρουν όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και πολλοί Εβραίοι, που τόσο στο Ισραήλ, όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου βγαίνουν στους δρόμους και παρά την καταστολή καλούνε στο να σταματήσει η σφαγή. Κι εδώ είναι ηρωική η στάση του ΚΚ Ισραήλ, παρά τις διώξεις που υφίσταται από τις αρχές.
