Η παραγωγή του παραδοσιακού τσίπουρου αποτελεί ιεροτελεστία για τον Τύρναβο. Τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο η πόλη κινείται στους τρελούς ρυθμούς των καζανιών. Λειτουργούν 180 απο τα 230 παραδοσιακά αποστακτήρια “της σειράς” όπως αυτά λέγονται , με άδειες που δίνονται απο το τελωνείο. Οι αμπελουργοί όμως είναι πάνω απο 1000 , δηλαδή πολλοί περισσότεροι.
Τα καζάνια έτσι , αλλάζουν χέρια απο παραγωγό σε παραγωγό , λειτουργώντας με βάρδιες μέρα-νύχτα. Οι παραγωγοί μετρούν με τα αλκοολόμετρα τους βαθμούς ,τους “γράδους” όπως τους λένε οι ντόπιοι σε κάθε νέα “καζανιά” τσίπουρου.
Είναι μέρες αδιάκοπης δουλειάς καθότι οι “άμβυκες” (καζάνια) δουλεύουν συνεχώς υποχρεωτικά εφόσον η άδεια χρήσης τους από το τελωνείο είναι αυστηρών χρονικών ορίων αλλά και χαράς ,ευχαρίστησης και διασκέδασης , καθότι όλη η διαδικασία είναι συνδεδεμένη με φαγοπότι , τραγούδια ακόμα και χορούς γύρω από τα καζάνια , όπου κατά παράδοση μαζεύονται μεγάλες παρέες και γιορτάζουν την παρασκευή του φημισμένου Τυρναβίτικου τσίπουρου.
Το τυρναβίτικο τσίπουρο σχετίζεται με γιορτές κατά την διάρκεια της παρασκευής του αλλά και με την περίφημη γιορτή του τσίπουρου , στην οποία λαμβάνουν χώρα πλήθος εκδηλώσεων που σχετίζονται με το παραδοσιακό προϊόν. Η γιορτή της κατανάλωσης οινοπνεύματος που σχετίζεται τόσο με την οινοποσία όσο και με την κατανάλωση του τσίπουρου έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Οι ρίζες της κατανάλωσης οινοπνεύματος είναι χαμένες στα βάθη της αρχαιότητας και σχετίζεται με τη διονυσιακή λατρεία και τις διονυσιακές τελετές εν γένει.
Δεν είναι τυχαίο οτι η ιστορία του τσίπουρου ξεκινά από τον Τύρναβο , όπως δεν είναι τυχαίο επίσης οτι γιορτές που σχετίζονται με την κατανάλωση οινοπνεύματος και απορρέουν από τις διονυσιακές τελετές και τη διονυσιακή λατρεία , λαμβάνουν χώρα στον Τύρναβο (Μπουρανί). Το τσίπουρο δημιουργήθηκε εδώ για να στηρίξει μαζί με το κρασί τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής που σχετίζονται με τις λαϊκές παραδόσεις και απορρέουν απο τα αρχαία χρόνια.
Επίσης σημαντικότατο επίτευγμα είναι πως ο Τύρναβος είναι η πρώτη πόλη που μπορεί να παράγει εμφιαλωμένο τσίπουρο γεωγραφικής ένδειξης μαζί με τις Περιφέρειες της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Κρήτης. Γι’ αυτό και αρκετή από τη δόξα του Μαύρου Μοσχάτου την κλέβει από το κρασί το ξακουστό τσίπουρο .
Η οινοποσία και η κατανάλωση του τσίπουρου συνδέεται άρρηκτα με τις προχριστιανικές , βακχικές εορτές , προς τιμή του θεού Διόνυσου και άρα με την κατανάλωση οινοπνεύματος. Η λατρεία του Διόνυσου διείσδυσε στην Αρχαία Ελλάδα από τη Θράκη , μέσω της Θεσσαλίας και Βοιωτοίας, Γρήγορα αναπτύχθηκε σε όλες τις περιοχές και πήρε μεγάλες διαστάσεις . Οι γιορτές που γίνονταν στο τέλος του Χειμώνα και με τον ερχομό της Άνοιξης , ξεκινούσαν πάντα με θρησκευτική τελετή και ακολουθούσαν άφθονες οινοποσίες.
Χωρίς την κατανάλωση οινοπνεύματος , δε βιωνόταν η έκσταση. Με αυτήν απελευθερώνονταν τα μέρη εκείνα της ανθρώπινης ψυχής , που κατά τη νηφάλια ζωή του ανθρώπου παραμένουν δέσμια και γι’ αυτό ανενεργά , από κάθε λογής ήθη και απαγορεύσεις προερχόμενες από το μυαλό ή από την κοινωνία . Μόνο με θεϊκή παρέμβαση , μπορούσε να ερμηνευθεί τέτοια περίεργη αλλαγή. Έτσι ο προχριστιανικός Έλληνας πίστευε οτι πίνει ο Διόνυσος. Παρά το γεγονός οτι οι διονυσιακές τελετές είχαν πλευρές που σόκαραν τους ανθρώπους , αυτοί ένιωθαν την ανάγκη να τις τιμήσουν , όχι μόνο από φόβο απέναντι στον Βάκχο , αλλά και από την αίσθηση οτι θα περνούσαν καλά, αν άφηναν για λίγες ημέρες το τιμόνι της ζωής τους στο ποτό.
Σύμφωνα με πληροφορίες του paidis.com ο Δήμαρχος Τυρνάβου έχει αναλάβει προσωπικά το θέμα ενώ μαζί με την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού Ευγενία Μαμανού – Χατζή και τον Αντιδήμαρχο Πρωτογενούς Τομέα Νίκο Νταλαγιάννη στις αρχές Αυγούστου θα ξεκινήσουν επαφές με τον Σύλλογο Αμβυκούχων και Συστηματικούς Παραγωγούς της ευρύτερης περιοχής ώστε να αναβιώσει η σημαντική αυτή γιορτή με στόχο την εξωστρέφεια του προϊόντος.
