Με μεγάλη θλίψη οι Κομματικές Οργανώσεις Ελασσόνας του ΚΚΕ αποχαιρετούν τη συντρόφισσα Τασούλα Μωυσίδου που “έφυγε” από τη ζωή. Η κηδεία της έγινε σήμερα το πρωί στην Ολυμπιάδα Ελασσόνας.
Η συντρόφισσα Τασούλα γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1930 από πρόσφυγες γονείς από το Καρς του Καυκάσου, του Κυριάκου Ταμουρίδη και της Σοφίας Μαυρίδη. Ο πατέρας της, ο «Παπαφλέσσας» της αντίστασης στον Όλυμπο, δάσκαλος από τον Πόντο και στην συνέχεια στον Όλυμπο, παπάς στην συνέχεια με ιδιαίτερες αρετές που τον ανέδειξαν μετέπειτα σε οργανωτικό στέλεχος του ΕΑΜ στην περιοχή Ολύμπου.
Η αντιστασιακή του δράση τιμωρήθηκε με διωγμούς και εκτοπίσεις μετά την κατοχή, οδηγώντας τον ξανά στα αντάρτικα μονοπάτια μέχρι την σύλληψη, την καταδίκη και την εκτέλεση του στο Μεζούρλο το 1949.
Η πρωτοπόρα δράση του πατέρα της αποτελεί πρότυπο για αυτήν και το 1943 οργανώνεται στα Αετόπουλα με ρόλο συνδέσμου των αντιστασιακών στα γύρω χωριά.
Μετά την απελευθέρωση και αφού έχει προηγηθεί το όργιο της τρομοκρατίας στην ύπαιθρο από το παρακράτος των φασιστών και συνεργατών των Ναζί και το επίσημο κράτος να σιγοντάρει, η οικογένεια μετακομίζει στην Τσαριτσάνη για ασφάλεια, με τον πατέρα της να γίνεται εφημέριος εκεί.
Όμως οι διώξεις στον παπά- Κυριάκο συνεχίζονται και αναγκάζεται να βγει ξανά στο βουνό, στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Η Τασούλα αγαπώντας τα γράμματα φιλοδοξεί να σπουδάσει, όμως οι συνεχείς διωγμοί και η αποβολή από το σχολείο λόγω του πατέρα της το καθιστούν αδύνατο από το εχθρικό ταξικό αστικό κράτος.
Έρχεται η ώρα για τον δικό της αγωνιστικό δρόμο απέναντι στην αδικία και τις διώξεις. Μαχήτρια του ΔΣΕ στον Όλυμπο, μάχιμη με το όπλο στο χέρι, συμμετέχει σε μάχες και σε μια από αυτές μετά από προδοσία συλλαμβάνεται, κρατείται στην Ολυμπιάδα και στην Καλλιθέα όπου τα βασανιστήρια και το ξύλο για να προδώσει τους δικούς της και τον αγώνα της είναι σκληρά.
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο γλύτωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα στα Καλύβια την τελευταία στιγμή, που οι βασανιστές της εκτελούσαν εν ψυχρώ έναν ένα τους συντρόφους της.
Η απίστευτη τύχη να την ερωτευτεί ένας φαντάρος και να επιδιώξει την απαλλαγή της μέσω του γάμου την τελευταία πραγματικά στιγμή. Ενός ανθρώπου που ποτέ δεν κατάφερε να βρει και να ευχαριστήσει.
Με δική του πρωτοβουλία οδηγήθηκε στις φυλακές Λάρισας από όπου πέρασε στρατοδικείο ως επικίνδυνη για την χώρα αφού ήταν κόρη του κομμουνιστή «εγκληματία» Παπαφλέσσα με πρόταση για ισόβια.
15 χρόνια φυλακή τα παράσημα από το αστικό κράτος και έπειτα στις φυλακές Αβέρωφ, όπου εκεί που με την αδιάλειπτη αλληλεγγύη των κομμουνιστριών γυναικών ατσαλώνεται και το πληγωμένο ηθικό της από τις βάναυσες μέρες των βασανιστηρίων και την απώλεια του πατέρα κομμουνιστή μετατρέπεται σε δύναμη αγώνα και οργανώνεται στο ΚΚΕ από την Καίτη Ζεύγου.
Εκεί στις φυλακές περνά η οργανωμένη πάλη σε άλλο επίπεδο για την διεκδίκηση συνθηκών δια βίωσης, για να μην κλονιστεί το ηθικό των πολιτικών κρατουμένων.
Πρωτοπόρα και η στάση της με την επιστροφή της στο χωριό αφού οργανώνει με αλλά παιδιά και δασκάλους θεατρική ομάδα στην Ολυμπιάδα ανεβάζοντας το πολιτιστικό επίπεδο της περιοχής γεμίζοντας την καθημερινότητα των πληγωμένων ανθρώπων του μόχθου.
Υπήρξε στέλεχος της Αχτιδικής Επιτροπής Ελασσόνας του κόμματος με χρέωση αρχικά στη δουλειά για το γυναικείο κίνημα και αργότερα στην ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ.
Καθοριστική είναι η συμβολή της για το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης στην Ελασσόνα, μέσα από το ΔΣ του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, και η προσπάθεια να μην ξεθωριαστεί η μνήμη του ενδόξου αγώνα του λαού της περιοχής μας.
Η συντρόφισσα Τασούλα φεύγει αφήνοντας έντονα το στίγμα της.
Κληρονομιά και παρακαταθήκη για όλους μας όλη η αγωνιστική πορεία αυτής της γενιάς.
Αξίζει να αναφερθεί ότι για εκείνα τα χρόνια γυναίκες πρωτοπόρες στον αγώνα για την ισοτιμία των γυναικών λίγες συναντούσες στην ύπαιθρο. Τέτοια περίπτωση ήταν η συντρόφισσα Τασούλα, που με ευθύνη κομματική αλλά και ακλόνητη πίστη ότι η γυναίκα πρέπει να σπάσει τα δεσμά του σπιτιού και του νοικοκυριού και να πρωτοστατήσει στην πάλη για ζωή με δικαιώματα, ζωή με άλλα πρότυπα και όχι αυτά του καπιταλιστικού τρόπου ζωής που θέλει τη γυναίκα ουσιαστικά διπλά εκμεταλλευόμενη.
Εκ μέρους των κομματικών οργανώσεων Ελασσόνας του ΚΚΕ εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στον σύντροφό της Ανέστη και στους οικείους της.
Κρατάμε τα δικά της λόγια:
«…τα δικά μας χρόνια ήταν δύσκολα και τα όνειρά μας για μόρφωση και προκοπή γκρεμίστηκαν. Οι θάνατοι και η δυστυχία στιγματίσανε τις ψυχές μας. Οι δυσκολίες μας κάνανε αγωνιστές. Έτσι πιστεύω πως πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Δεν μετανιώνω για τον αγώνα που κάναμε. Χάρη στον αγώνα μας οι μελλοντικές γενιές έχουν την δυνατότητα να ζήσουν καλύτερα, να παιδιά να παίζουν ανέμελα. Οι άνθρωποι οφείλουν να επιζητούν το καλό».
