«Πάλι στην κορύφωση της κατεξοχήν ‘’ελληνικής’’ εποχής – του καλοκαιριού- και της μεγάλης γιορτής της Ορθοδοξίας και της Μεγαλόχαρης, μια νέα τραγωδία μας συγκλονίζει σε πανελλήνιο επίπεδο και κρύβει πίσω από ένα πυκνό παραπέτασμα καπνών, συντριμμιών και αποκαϊδιών, τη λαμπρότητα της ημέρας.
Μια συνηθισμένη θερινή πυρκαγιά που ξεκίνησε από ένα μικρό, αττικό χωριό, τον Βαρνάβα, 35 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, σταμάτησε στα βόρεια προάστιά της, κατακαίγοντας μαζί με αυτά, 100.000 στρέμματα δασικής γης, οικιών και επιχειρήσεων, στερώντας τη ζωή ενός συνανθρώπου μας, σε ένα ακόμη ‘’πρωτοφανές’’ φιάσκο του λεγόμενου ‘’επιτελικού’’ κράτους.
Πέρυσι τέτοιο καιρό, θρηνούσαμε την απώλεια του 60% του δάσους της Δαδιάς, που κατέκαιγε τον τόπο για 17 (!) τουλάχιστον ημέρες, χωρίς να ξεχνάμε και τις δεκάδες σορούς μεταναστών και προσφύγων που απανθρακώθηκαν και ανασύρθηκαν, μετά το πέρασμα της πύρινης λαίλαπας…
Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε καεί και μία διεθνώς αναγνωρισμένη ‘’ναυαρχίδα’’ του ελληνικού τουρισμού, η Ρόδος, με τα ΜΜΕ της υφηλίου να έχουν ξανά την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδά τους –πάλι όχι για καλό λόγο και για μια χώρα που επαίρεται ότι το πιο αναγνωρίσιμο προϊόν της είναι το καλοκαίρι της και τα νησιά της…
Το δε 2021 όλοι και όλες θυμόμαστε ακόμη τις δραματικές πυρκαγιές που ξεσπίτωσαν εκατοντάδες πολίτες σε Πελοπόννησο και Αττική και κυρίως στην βόρεια Εύβοια, όπου υπολογίζεται ότι κάηκαν συνολικά περισσότερα από 500.000 στρέμματα γης –η μεγαλύτερη πυρκαγιά στη χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά- με δύο ακόμη ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους.
Και βέβαια στο τέλος Ιουλίου του 2018 δεν ξεχνάμε ποτέ την πρωτοφανή τραγωδία στο Μάτι, όπου πάλι δίπλα στην πρωτεύουσα της χώρας, βρήκαν τραγικό θάνατο στις φλόγες 103 συμπολίτες μας, με το νεότερο θύμα 6 μηνών και το γηραιότερο 93 χρονών…
Παράλληλα, σήμερα , η χώρα μας δοκιμάζεται σοβαρά σε επίπεδο αρχών και αξιών, το Κράτος δικαίου καταλύεται, η ισοτιμία και η αξιοκρατία καταλύονται καθημερινά, οι παραδόσεις και η Πίστη μας υπονομεύονται.
Το πώς καταφέραμε συλλογικά και πολιτικά να αμαυρώνουμε μια περίοδο του χρόνου, όπου θα έπρεπε να κατακλύζεται από αισιοδοξία, από νέες, λαμπρές εικόνες και εμπειρίες, όπως και από θρησκευτική κατάνυξη, με κυρίαρχη την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας στην Παναγία μας, που αποτελεί την ελπίδα μας σε κάθε δυσκολία, είναι τουλάχιστον λόγος σοβαρού προβληματισμού, κριτικής και αυτοκριτικής…
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, καταφέραμε σχεδόν το αδύνατο και αντιστρέψαμε τα λόγια του μεγάλου ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου, αφού μετατρέψαμε τον ‘’οίστρο της ζωής, σε φόβο του θανάτου’’.
Και κάποτε, επιτέλους, οι υπεύθυνοι των δυστοπιών μας, των εθνικών τραγωδιών και των συλλογικών τραυμάτων μας, θα πρέπει να λογοδοτήσουν σοβαρά για όλους τους Δεκαπενταύγουστους που μας έκλεψαν…
Για όλους τους Δεκαπενταύγουστους που χάθηκαν πίσω από πυκνούς καπνούς, αποκαΐδια και συντρίμμια των συνΑνθρώπων μας.
Αυτός είναι ο κοινός, αδιάκοπος αγώνας μας. Ενωμένοι, με δυνατή και ασυμβίβαστη φωνή, διεκδικούμε μια ζωή αξιοπρέπειας.
Καλή Παναγιά, να Φωτίζει, να πρεσβεύει, να στηρίζει όλους μας».
