Σήμερα, 24 Οκτώβρη, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την Απελευθέρωση του Τυρνάβου. Ήταν πρωί της 24 Οκτώβρη του 1944 όταν οι Γερμανοί εγκατέλειπαν τον Τύρναβο, κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην εξέλιξη των πολεμικών μετώπων.
Η αποχώρησή τους δεν ήταν εύκολη, συνοδεύτηκε από ένοπλες συγκρούσεις με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, και μεγάλες απώλειες σε έμψυχο και πολεμικό υλικό, με τις δυνάμεις τις αντίστασης να λαμβάνουν επίκαιρες θέσεις πλησίον του Τυρνάβου και της Ε.Ο. Λαρίσης- Κοζάνης. Άλλωστε τα συντριπτικά χτυπήματα σε βάρος των κατοχικών δυνάμεων υπήρξαν αλλεπάλληλα όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως η μάχη στον Καράλλακα στις 6 Μάη, μάχες στα χωριά της Ροδιάς του Αργυροπουλίου, των Δελερίων, η ανατίναξη των αποθηκών πυρομαχικών στο Κασσάνι στις 23 Ιούλη και μια σειρά από άλλες σημαντικές επιχειρήσεις, που φανέρωναν το πλησίασμα της απελευθέρωσης.
Στα δημοσιευόμενα ανακοινωθέντα της 1ης Μεραρχίας αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής: «… Τμήματα του ΕΛΑΣ την 24η Οκτώβρη, μαχόμενα καθ’ όλην την νύκτα και μέχρι της μεσημβρίας εις στενωπόν Δαμασίου, επέφεραν απωλείας εις τον εχθρόν. Εφονεύθησαν πλέον των 30, κατεστράφη δε υλικόν του. Λάφυρα οπλοπολυβόλα, όλμοι, ποδήλατα. Εκ των ημετέρων 2 νεκροί και 8 τραυματίαι. Ο εχθρός κατώρθωσε περί την μεσημβρίαν να εξέλθη της στενωπού Δαμασίου, κινούμενος προς Ελασσόνα και προσβαλλόμενος υπό των τμημάτων μας συνεχώς…».
Ο λαός του Τυρνάβου και της ευρύτερης περιοχής, κράτησε ψηλά τη σημαία της Αντίστασης, και σε όλη τη διάρκεια της κατοχής πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. 70 πατριώτες από τον Τύρναβο έχασαν τη ζωή τους, είτε άμαχοι είτε ένοπλοι αντάρτες, οργανωμένοι στις γραμμές του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ. Σύμφωνα με πηγές και έρευνες, 35 ήταν τα θύματα του Αμπελώνα, 32 του Αργυροπουλίου, 5 από το Δαμάσι, 5 στα Δελέρια, 4 από Δένδρα- Αγια- Σοφιά, 15 στη Ροδιά.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως οι Γερμανοί μετά το σαμποτάζ στο Κασσιάνι στις 23 Ιούλη 1944 και την ομαδική απόδραση των κρατουμένων Τυρναβιτών από τον χώρο των αποθηκών, εξαπέλυσαν την επόμενη αλλά και στη συνέχεια μέχρι την αποχώρησή τους συνεχή πογκρόμ δολοφονιών σε διάφορες περιοχές της πόλης του Τυρνάβου και της ευρύτερης περιοχής, όπως στην περιοχή των παλιών Σφαγείων, στην περιοχή του ναού της Αναλήψεως, στην κεντρική πλατεία της πόλης, στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων και του Αγ. Ιωάννη Πρόδρομου, στην Αγία Παρασκευή, στην γέφυρα του Τιταρήσιου, πλησίον των στρατώνων, στην τοποθεσία Κασσιάνι, στο Αρπάκι, στο 24ο χλμ. της οδού Τυρνάβου- Ελασσόνας, αλλά και έξω ή μέσα σε σπίτια Τυρναβιτών. Τα θύματα ανήλθαν σε 42.
Είναι γεγονός πως στη διάρκεια της τριπλής φασιστικής Κατοχής, ο λαός μας ανέπτυξε πλούσια, ηρωική, αντιστασιακή δράση οργανώνοντας τον αγώνα του ενάντια στον κατακτητή μέσα από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Α.Μ.), την Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση των Νέων (Ε.Π.Ο.Ν.) και τον Ε.Λ.Α.Σ. Ο λαός μας με τον στρατό του, τον Ε.Λ.Α.Σ., απελευθέρωσε πάνω από το 90% της χώρας μας από την τριπλή φασιστική κατοχή και πριν υποχωρήσουν οι κατακτητές, στην ελεύθερη Ελλάδα, υπό την προστασία του, είχαν διαμορφωθεί λαογέννητοι θεσμοί παιδείας, τοπικής αυτοδιοίκησης και δικαιοσύνης, ενώ είχε εκλεγεί η Κυβέρνηση του Βουνού για την οποία ψήφισαν γυναίκες για 1η φορά στην ιστορία της Ελλάδας.
Από την ηρωϊκή στάση του λαού μας, αποδεικνύεται ότι κανένας αντίπαλος, όσο ισχυρός κι αν φαίνεται, δεν είναι ανίκητος από τον αποφασισμένο λαό, ότι και το τέρας του φασισμού τσακίζεται από τον οργανωμένο λαό κι ότι κι ο πιο αρνητικός συσχετισμός δύναμης αλλάζει, όπως κι οι διαθέσεις του λαού μας που από τη σκιά του φόβου και της σκλαβιάς οδηγήθηκαν στην ηρωική αντιστασιακή πάλη.
Και την ώρα που συστηματικά καλλιεργείται ότι στη διάρκεια της Κατοχής, όλοι οι Έλληνες, με «εθνική ομοψυχία», αντιστάθηκαν στον κατακτητή, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Από τη μία, οι βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι και τα πολιτικά τους κόμματα είτε έφυγαν στο εξωτερικό μαζί με τον βασιλιά έχοντας αρπάξει τα κρατικά αποθέματα χρυσού είτε συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή. Και από την άλλη, ο λαός μας βρέθηκε μόνος του αντιμέτωπος με τον κατακτητή και στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη που έσωσε το λαό από την πείνα, ακύρωσε την επιστράτευση των Ελλήνων από τον γερμανικό στρατό, καθήλωσε πολλές γερμανικές μεραρχίες στην Ελλάδα.
Μετά την απελευθέρωση, η χαρά του λαού μας δεν κράτησε πολύ, γιατί η ελληνική αστική τάξη στην προσπάθεια της να εδραιώσει την εξουσία της, μετά την απουσία της από τους πόνους και τα δεινά του λαού μας σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής και την απαξίωση της στα μάτια του, με τη βοήθεια των Βρετανών αποβίβασαν στην απελευθερωμένη Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες στρατό, πυροβολικό, τανκς κι αεροπλάνα, προκειμένου να ανατρέψουν με τη βία τον συσχετισμό δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί την περίοδο της Κατοχής υπέρ του Ε.Α.Μ.
Αποδείχτηκε, τόσο στη διάρκεια της Κατοχής, όσο και στην Απελευθέρωση, ότι η κοινωνία στο σημερινό σύστημα είναι ταξική. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, στην Ελλάδα, υπάρχουν δύο πατρίδες. Από τη μία, η πατρίδα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας που ζουν την εκμετάλλευση και την αδικία, το χτύπημα των δικαιωμάτων τους, μια πατρίδα γεμάτη Τέμπη που καθημερινά επιβεβαιώνεται το σύνθημα που βροντοφώναξε πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμου, «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Από την άλλη, η πατρίδα του πλούτου μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων που καρπώνονται τη δουλειά των πολλών και μας μπλέκουν σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και πολέμους, όπως σήμερα στα πολεμικά μέτωπα στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή.
Αντλώντας δύναμη από τις ηρωικές σελίδες της ιστορίας του λαού μας, χρειάζεται σήμερα να δυναμώσουμε την πάλη μας για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας και μπροστά στα τύμπανα του πολέμου που ηχούν στη γειτονιά μας, να δείξουμε αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, απαιτώντας να σταματήσει τώρα η εμπλοκή της χώρας μας στους πολέμους.
Η ιστορία μας δείχνει ότι όταν ο λαός παλεύει για το δίκιο του, μπορεί να τα καταφέρει.
Τιμή και Δόξα, σ’ αυτούς που κράτησαν ψηλά τη σημαία της Αντίστασης. Σ’ αυτούς που πολέμησαν, τραυματίστηκαν, κυνηγήθηκαν για την αντιστασιακή τους δράση. Που υπέφεραν την πείνα, τις στερήσεις, τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, που έχασαν τα υπάρχονται και τις περιουσίες τους. Σ’ αυτούς που έπεσαν με το όπλο στο χέρι, στα πεδία των μαχών, σε όσους βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν, ένοπλοι και άμαχοι, άνδρες γυναίκας και παιδιά ακόμη.
Αιώνια να ‘ναι η μνήμη τους…
