Διανύω τη δεκαετία των 60 και υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν μπορώ να καταλάβω για τη γενιά των εγγονιών μου.
Έχω ζήσει έξι δεκαετίες, αλλά αυτή η νέα γενιά με αφήνει άναυδο.
Δεν είναι τόσο απλό όσο να πεις «είναι νέοι, θα τους περάσει».
Όχι, υπάρχει κάτι βαθύτερο.
Ο τρόπος που σκέφτονται, που φέρονται, που αλληλεπιδρούν—είναι ένας εντελώς καινούργιος κόσμος που δυσκολεύομαι να κατανοήσω.
Αλλά δεν είμαι μόνος.
Πολλοί από εμάς, στα 60 μας, βρισκόμαστε να ξύνουμε το κεφάλι μας με απορία για συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με τη γενιά των εγγονιών μας, όπως:
1) Τα social media είναι ο κόσμος τους
Είναι σαν να ζουν διπλές ζωές!
Τη μία στιγμή είναι μπροστά μου, την επόμενη είναι βυθισμένοι στα κινητά τους. Γελάνε με κάτι που ανέβασε ένας φίλος ή αγχώνονται με κάποιο viral βίντεο.
Είναι ένας περίεργος χορός ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον ψηφιακό κόσμο που αδυνατώ να κατανοήσω. Δεν είναι μόνο η τεχνολογία καθαυτή, αλλά ο τρόπος που τη χρησιμοποιούν για να συνδέονται, να μοιράζονται, να διαφωνούν—είναι σαν να έχουν έναν δικό τους άγραφο κώδικα συμπεριφοράς.
Καταλαβαίνω την ιδέα—υποθέτω ότι είναι σαν μια διαδικτυακή πλατεία—αλλά οι λεπτομέρειες των likes, των shares και των followers… είναι «κινέζικα» για μένα. Και μην αρχίσω καν για τα ακρωνύμια και τα emojis!
Κάποιες μέρες νιώθω ότι χρειάζομαι μεταφραστή μόνο για να καταλάβω ένα απλό μήνυμα από αυτούς.
2) Η ιδέα τους για την ιδιωτικότητα
Πρόσφατα είδα την εγγονή μου να ανεβάζει μια φωτογραφία του πρωινού της στο διαδίκτυο. Τη ρώτησα γιατί ένιωθε την ανάγκη να μοιραστεί με όλο τον κόσμο κάτι τόσο απλό. Ανασήκωσε τους ώμους και μου είπε: «Έτσι κάνουμε παππού».
Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή όπου η ιδιωτικότητα είχε αξία και οι προσωπικές στιγμές ήταν… προσωπικές. Αυτό το διαρκές μοίρασμα και η καταγραφή κάθε στιγμής της ζωής με μπερδεύει.
Γιατί να θέλει κάποιος να ξέρει τι έφαγες για πρωινό; Η έννοια της ιδιωτικότητας έχει αλλάξει ριζικά με αυτή τη γενιά, και να πω την αλήθεια, δυσκολεύομαι να συμβαδίσω.
3) Η ευέλικτη προσέγγισή τους στην καριέρα
Στην εποχή μου, διάλεγες ένα επάγγελμα και το ακολουθούσες για μια ζωή. Σταθερότητα, μισθός, και στο τέλος μια σύνταξη.
Σήμερα όμως αλλάζουν δουλειές σαν ρούχα, και συχνά έχουν πολλαπλές καριέρες στη διάρκεια της ζωής τους.
Τους ενδιαφέρει περισσότερο η προσωπική ικανοποίηση και η ισορροπία ζωής-εργασίας παρά το χρυσό ρολόι της συνταξιοδότησης.
Ξέρατε ότι οι millennials είναι πιθανό να αλλάξουν 12-15 δουλειές στη ζωή τους;
Αυτός ο ρυθμός με ξεπερνά! Είναι σίγουρα τολμηρό και περιπετειώδες, αλλά δύσκολο να το κατανοήσω πλήρως.
4) Η εμμονή τους με την ευκολία
Από εφαρμογές για φαγητό μέχρι διαδικτυακές αγορές, αυτή η γενιά φαίνεται να λατρεύει την άμεση εξυπηρέτηση. Είναι σαν η ιδέα της αναμονής να τους είναι εντελώς ξένη.
Θυμάμαι που έπρεπε να πάμε στο κατάστημα, να διαλέξουμε, να περιμένουμε στην ουρά και να κουβαλήσουμε τα ψώνια μας σπίτι.
Δεν ήταν αποδοτικό, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα.
Τώρα μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν με λίγα πατήματα στο κινητό τους.
Είναι εντυπωσιακή η τεχνολογία, αλλά μήπως μας κάνει λιγότερο υπομονετικούς; Ακόμα το σκέφτομαι αυτό.
5) Ο τρόπος που απορροφούν πληροφορίες
Πρέπει να παραδεχτώ ότι η ικανότητα αυτής της γενιάς να καταναλώνει πληροφορίες είναι απίστευτη.
Ενημερώνονται, ψυχαγωγούνται και εκπαιδεύονται ταυτόχρονα, από πολλαπλές πηγές.
Στη δική μου εποχή είχαμε μερικά τηλεοπτικά κανάλια και την τοπική εφημερίδα. Περιμέναμε το βραδινό δελτίο για τις ειδήσεις.
Τώρα τα εγγόνια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα. Σκρολάρουν ειδήσεις, βλέπουν βίντεο και διαβάζουν άρθρα ταυτόχρονα.
Προσπαθώ κι εγώ να το κάνω, αλλά συνήθως στο τέλος νιώθω… πιο μπερδεμένος παρά ενημερωμένος! Πώς επεξεργάζονται τόσες πληροφορίες χωρίς πονοκέφαλο, δεν ξέρω.
6) Η αντίληψή τους για την επιτυχία
Θα φανταζόταν κανείς ότι με τόση τεχνολογία, θα κυνηγούσαν την επιτυχία με γοργούς ρυθμούς.
Αλλά όχι.
Πολλοί δίνουν μεγαλύτερη αξία στις εμπειρίες απ’ ό,τι στα χρήματα ή τα υλικά αγαθά. Ξοδεύουν για ταξίδια, συναυλίες, φεστιβάλ—οτιδήποτε τους προσφέρει μια μοναδική εμπειρία.Τους νοιάζει περισσότερο να νιώθουν καλά μέσα τους, παρά να φαίνονται επιτυχημένοι προς τα έξω.
Όσο κι αν μου φαίνεται παράξενο, υπάρχει κάτι αξιοθαύμαστο σε αυτή την αλλαγή οπτικής. Δεν είναι όπως μεγαλώσαμε εμείς, αλλά ίσως έχει κι αυτό την αξία του.
7) Η σχέση τους με το περιβάλλον
Η γενιά αυτή έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το περιβάλλον, που με κάνει να νιώθω και θαυμασμό και σύγχυση.
Νοιάζονται για την ανακύκλωση, την εξοικονόμηση ενέργειας και τη μείωση της σπατάλης. Ποτέ δεν έχω δει γενιά με τόση οικολογική συνείδηση.
Κι όμως, ταυτόχρονα, ζουν σε έναν κόσμο με ρούχα μιας χρήσης και τεχνολογία που πετιέται με το παραμικρό. Αγοράζουν ρούχα που τα φοράνε μόνο λίγες φορές και αλλάζουν κινητό μόλις κυκλοφορήσει καινούριο. Αυτή η αντίφαση με μπερδεύει ακόμα.
8) Η ανθεκτικότητα και η προσαρμοστικότητά τους
Όσα δεν καταλαβαίνω για τη γενιά των εγγονιών μου, ένα πράγμα τους το αναγνωρίζω—είναι ανθεκτικοί.
Μεγάλωσαν σε έναν κόσμο που αλλάζει πιο γρήγορα από ποτέ.
Έχουν αναγκαστεί να προσαρμοστούν σε νέες τεχνολογίες, οικονομικές προκλήσεις και παγκόσμιες κρίσεις.
Και όχι μόνο τα βγάζουν πέρα—ευδοκιμούν. Βρίσκουν νέους τρόπους να συνδέονται, να εργάζονται, να μαθαίνουν και να αφήνουν το στίγμα τους.
Μπορεί να διαφέρουν από εμάς, αλλά δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την αποφασιστικότητά τους. Όσο κι αν με μπερδεύουν, είμαι πεπεισμένος —θα τα καταφέρουν μια χαρά.
Αγκαλιάζοντας τη διαφορά και το μέλλον
Καθώς αναλογίζομαι αυτά τα παραπάνω σημεία, συνειδητοποιώ ότι το χάσμα των γενεών δεν είναι απλώς μια παρεξήγηση.
Είναι μια απόδειξη της ασταμάτητης προόδου του χρόνου και της κοινωνίας. Ο κόσμος τους ίσως με μπερδεύει, αλλά είναι γεμάτος υποσχέσεις και δυνατότητες. Χαρτογραφούν το δικό τους μονοπάτι, δημιουργούν νέους κανόνες και βρίσκουν τη θέση τους σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που γνώρισα. Και αυτό είναι εντάξει—γιατί κάθε γενιά έχει τον δικό της τρόπο να πορεύεται.
Όπως κάναμε κι εμείς στη δική μας εποχή, έτσι κι αυτοί βρίσκουν τη φωνή τους, τον ρυθμό τους και το νόημα της ζωής.
Καθώς παλεύω να καταλάβω τις επιλογές και τις απόψεις τους, νιώθω ταυτόχρονα έναν βαθύ σεβασμό για την ανθεκτικότητα και την προσαρμοστικότητά τους.
Ξέρω ότι δεν είναι απλώς το μέλλον—είναι ήδη το παρόν.
Και ίσως, απλώς ίσως, έχουμε κι εμείς να μάθουμε κάτι από αυτούς.
