Στον Αμπελώνα υπάρχουν πρόσωπα που με την παρουσία τους δίνουν ρυθμό και χρώμα στην καθημερινότητα. Ένα από αυτά είναι ο Μάκης Μπαρμπής, ο συνταξιούχος αρτοποιός που έχει κερδίσει με το σπαθί του τον τίτλο του «ακούραστου βαδιστή».
Αν τύχει και περπατήσεις ένα απόγευμα στα δρομάκια του Αμπελώνα, οι πιθανότητες λένε πως θα τον δεις. Δεν υπάρχει μέρα χωρίς το καθημερινό του περπάτημα. Και δεν μιλάμε για λίγα χιλιόμετρα – μιλάμε για 8 έως 10 χιλιόμετρα, κάθε μέρα, με πείσμα, συνέπεια και χαμόγελο.
Ο Μάκης δεν περπατά απλώς. Είναι σχεδόν σαν να εκπαιδεύει κι εμάς τους υπόλοιπους, με εκείνη τη χαρακτηριστική του φράση:
«Τα χέρια πρέπει να τα κουνάς όπως και τα πόδια για να γυμνάζεται όλο το σώμα!»
Ή όταν βλέπει κάποιον να στηρίζεται υπερβολικά στο ταίρι του κατά τη διάρκεια της βόλτας:
«Έτσι δεν είναι άσκηση, παιδί μου!»
Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που κάνει τον Μάκη ξεχωριστό είναι το χιούμορ του. Πάντα πρόθυμος να αστειευτεί, να γελάσει, να κάνει τον άλλο να νιώσει καλύτερα. Κι αν πιάσει την κουβέντα με κάποιον, δύσκολα θα φύγει χωρίς να του πει και το αγαπημένο του αστείο: «Αν και στο στρατό ήμουν αρτοποιός, τώρα τείνω να γίνω λοκατζής!» Και το λέει γελώντας, μα με τον ρυθμό που βαδίζει, θα μπορούσε να ανταποκριθεί και στα πιο σκληρά… βουνά.
Ο Μάκης Μπαρμπής είναι ένας γλυκός άνθρωπος, μια μορφή που έχει συνδεθεί άρρηκτα με την εικόνα του Αμπελώνα. Πίσω από κάθε βήμα του κρύβεται όχι μόνο η φροντίδα για τη φυσική του κατάσταση, αλλά και η σταθερότητα, η επιμονή, το ήθος – και μια γενναιόδωρη δόση αυτοσαρκασμού.
Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν γρήγορα, η παρουσία του είναι μια σταθερή υπενθύμιση ότι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη και απλή, με ένα ζευγάρι παπούτσια, θέληση και έναν σκοπό.
Μπράβο, Μάκη. Να μας εμπνέεις για πολλά ακόμη χιλιόμετρα.
