Το να γίνεις σήμερα μόνιμος εκπαιδευτικός στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα τύχης, ούτε πολιτικής εύνοιας. Είναι μια διαδρομή γεμάτη αξιολογήσεις, χρόνια αναπλήρωσης, οικονομικές στερήσεις και αδιάλειπτη προσφορά σε κάθε γωνιά της χώρας.
Κάθε μόνιμος δάσκαλος ή νηπιαγωγός περνάει πρώτα από αλλεπάλληλες αξιολογήσεις:
- Πανελλήνιες Εξετάσεις: Πρώτη αυστηρή αξιολόγηση για την εισαγωγή σε ένα απαιτητικό πανεπιστημιακό πρόγραμμα Παιδαγωγικών Σπουδών.
- Σπουδές: Γραπτές εξετάσεις σε δεκάδες μαθήματα – πάνω από 45 έως 50 – για την απόκτηση πτυχίου.
- Χρόνια Αναπλήρωσης: Πάνω από μια δεκαετία υπηρεσίας ως αναπληρωτής, με μετακινήσεις ανά την Ελλάδα, συχνά με μισθούς στα όρια του κατώτατου. Καθημερινή «αξιολόγηση» από μαθητές, γονείς, διευθυντές και την κοινωνία.
- Προσοντολόγιο – Μεταπτυχιακά: Νέα δεδομένα στους διορισμούς επέβαλαν επιπλέον προσόντα. Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί απέκτησαν μεταπτυχιακούς τίτλους, ξανά με αξιολόγηση, για να αυξήσουν τις πιθανότητες μόνιμου διορισμού.
- Πίνακες ΑΣΕΠ: Ένταξη στους πίνακες διορισμών με αδιάβλητα κριτήρια: πτυχία, προϋπηρεσία, επιμορφώσεις, γλωσσομάθεια. Και τελικά… ο πολυπόθητος διορισμός.
Και ενώ όλα αυτά τα χρόνια ο εκπαιδευτικός περνά από συνεχή διαδικασία κρίσης, μόλις καταφέρει να σταθεροποιηθεί επαγγελματικά, ακούει από τα πιο επίσημα χείλη – αυτά του Πρωθυπουργού – πως εξετάζεται η αξιολόγηση του και η άρση της μονιμότητας, σαν να «βρήκε πόρτα ανοιχτή» και μπήκε στο δημόσιο.
Αυτή η εξίσωση των εκπαιδευτικών με τους μετακλητούς υπαλλήλους, που διορίζονται χωρίς αξιολογικά φίλτρα αλλά με κομματικά κριτήρια, δεν προσβάλλει μόνο τους δασκάλους. Υποτιμά το σύνολο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Όταν ο μισθός ενός νέου μόνιμου εκπαιδευτικού αγγίζει μετά βίας τον βασικό, όταν υπηρετεί μαθητές στα ορεινά ή απομακρυσμένα νησιά, η κουβέντα για «τεμπέληδες μονιμάδες» γίνεται τραγική ειρωνεία.
Αντί για απαξίωση, ο εκπαιδευτικός χρειάζεται στήριξη. Όχι τιμωρητικού τύπου αξιολογήσεις, αλλά ειλικρινή επαγγελματική ενδυνάμωση. Όχι απειλές για απολύσεις, αλλά θεσμική αναγνώριση της προσπάθειας που έχει προηγηθεί.
Γιατί κανείς δεν γίνεται μόνιμος δάσκαλος «κατά λάθος».
Γίνεται επειδή άντεξε. Και συνεχίζει να αντέχει. ΠΗΓΗ
