Με μια σεμνή τελετή η οργάνωση του ΚΚΕ τίμησε σήμερα στον Αμπελώνα τη μνήμη των σφαγιασθέντων από τους Γερμανούς και τους δοσίλογους ΕΑΣΑΔίτες τον Μάη του 1944. Η εκδήλωση ξεκίνησε με πολιτικά τραγούδια που ερμήνευσε ο μουσικός Χρήστος Δίπλας, ακολούθησε η ομιλία του Τέλη Μίαρη γραμματέα της ΚΟΒ Αμπελώνα του ΚΚΕ, προσκλητήριο νεκρών από τους Θ. Κοψαχείλη και Χ. Παλητζίκα και κατάθεση στεφάνων από τους Στ. Παπανικολάου εκ μέρους της ΚΟΒ Αμπελώνα και Θ. Σερδένη εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ.
Στην ομιλία του ο Τέλης Μίαρης ανέφερε:
Για άλλη μια χρονιά τιμάμε τους εκτελεσμένους αγωνιστές του Μάη 1944 στον Αμπελώνα και ταυτόχρονα αξιοποιούμε τα ιστορικά γεγονότα για αντλήσουμε κρίσιμα συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν αξίζει να θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ κατά την περίοδο της Κατοχής, όπως και προπολεμικώς, στην επαρχία Τυρνάβου, είχε ισχυρά ερείσματα.
Τόσο στον Τύρναβο όσο και στον Αμπελώνα, πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, είχε επιτύχει να εκλέξει και στις δύο κοινότητες δικούς του προέδρους. Στην Κατοχή οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ήταν ισχυρότατες και στον ΕΛΑΣ είχαν ενταχθεί πάμπολλοι από τους κατοίκους της περιοχής. Στην περιοχή είχε την έδρα του το Τάγμα Μηχανικού του ΕΛΑΣ με διοικητή τον Αντώνη Βρατσάνο.
Η ύπαρξη ισχυρής αντάρτικης μονάδας στον Όλυμπο και ΕΑΜικών αντιστασιακών οργανώσεων στα χωριά ανησυχούσε πάρα πολύ τους Γερμανούς. Γι΄αυτό στις αρχές του 1944 σε 11 από τα 14 χωριά της επαρχίας Τυρνάβου εγκατέστησαν φρουρές ενισχυμένες με στοιχεία αρμάτων μάχης, συνολικής δύναμης τάγματος. Για να εξασφαλιστούν ακόμη περισσότερο από τις επιθέσεις των ανταρτών, εμπιστεύτηκαν στον ΕΑΣΑΔ Λάρισας να εξουδετερώσει τους κομμουνιστές των χωριών που ήταν στον Βρυότοπο, Αμπελώνα και Φαλάνη.
Σε χωριά της επαρχίας Τιρνάβου είχε και ο ΕΔΕΣ τους δικούς του πυρήνες. Η αστική τάξη της χώρας είχε μηχανισμούς που διατηρούσαν σχέση με τους κατακτητές. Έτσι μέλη και αξιωματικοί του ΕΔΕΣ είχαν ενταχθεί στα Τάγματα Ασφαλείας και στον ΕΑΣΑΔ, συνεργάζονταν με τα S.S. των Γερμανών.
Στις 2 Μάη 1944 οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους ΕΑΣΑΔίτες σε ενέδρα συλλαμβάνουν στο δρόμο Τυρνάβου – Δαμασίου – Κουτσοχέρου – Ζάρκου τους: Ανδρέα Μπιτούνη, (απαγχονίστηκε στο Ορμάν Μαγούλα 31 Μάη), Γιάννη Γαννόπουλο, (μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια των ΕΑΣΑΔιτών πετάχτηκε μισοπεθαμένος στον Πηνειό) από τον Βρυότοπο, τον Γιάννη Ούρδα, Γιάννη Θεοχαρούλη (απαγχονίστηκαν στο Ορμάν Μαγούλα 31 Μάη) και Γιώργο Κολοκοτρώνη ( ελευθερώθηκε μετά από λίγες ημέρες) από τον Αμπελώνα, οι οποίοι μετέφεραν σιτάρι στο Ζάρκο για τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Στις 12 Μάη 1944 200 γυναίκες από τον Αμπελώνα συγκεντρώθηκαν στον Τύρναβο και διαδήλωσαν ενάντια στην εγκατάσταση ΕΑΣΑΔιτών στον Αμπελώνα. Το βράδυ της ίδιας ημέρας Γερμανοί και ΕΑΣΑΔίτες συλλαμβάνουν τον Κώστα Κουλιαλή φαρμακοποιό, Γραμματέα του ΕΑΜ Αμπελώνα και τη γυναίκα του με τρία ανήλικα παιδιά (την οποία μετά από λίγες μέρες ελευθέρωσαν), τη μάνα και τις δύο αδελφές του Νικόλαο Παπαγιάννη Γραμματέα του ΕΑΜ Βρυοτόπου, Βασιλική και Παρασκευούλα, όλους τους εκτέλεσαν.
Στις 17 Μάη 1944 περικύκλωσαν τον Αμπελώνα Γερμανοί SS και ΕΑΣΑΔίτες. Συνέλαβαν πολλούς και σκότωσαν δεκατρείς, από τους συλληφθέντες. Οι νεκροί: 1) Γεώργιος Κων/νου Πούλιος, 2) Βάϊος Παναγ. Γκουλέτσας, 3) Γεώργιος Κων/νου Καρανίκας, 4) Γεώργιος Νικ. Λαρίγκας, 5) Γεώργιος Ιωαν Ροκάς, 6) Δημήτριος Γεωργ. Βιρβίλης, 7) Δημοσθένης Μιχ. Παπαϊωάννου, 8) Βασίλειος Αθαν. Μούζας, 9) Φίλιππος Δημ. Βλαχόπουλος, 10)Κων/νος Φιλ. Βλαχόπουλος, 11) Γεώργιος Κων/νου Ψύλλας, 12) Νικόλαος Παπακωνσταντίνος από Δεμερλί, και 13) ενας άγνωστης ταυτότητας.
Πριν εγκαταλείψουν την κωμόπολη λεηλάτησαν αρκετά σπίτια και στρατολόγησαν περίπου 40 νέους για τον ΕΑΣΑΔ. Στις 27 Μάη με νέα επιδρομή στον Αμπελώνα σκότωσαν στην πλατεία άλλους 4: τους Κων/νο Αθαν. Πούλιο, Βασίλειο Κων/νου Ζαμπούκα, Αθανάσιο Δημ. Ζεστό και Λάζαρο Ευαγ. Μπότσικα. Επίσης τέλη Μάη σε νέα επιδρομή σκότωσαν τον Κώστα Σβώλα μέλος της ΕΠΟΝ καθώς και όποιον αντιστασιακό συναντούσαν.
Για τους φόνους, τις κακοποιήσεις τις συλλήψεις και τις λεηλασίες των περιουσιών τους, μερικοί παθόντες ή συγγενείς τους, μετά την απελευθέρωση, υπέβαλλαν μηνύσεις κατά του Δημητρίου Μαλιάρα κα άλλων ΕΑΣΑΔιτών, αλλά το αστικό κράτος μέσω των δικαστικών αποφάσεων δεν δικαίωσε τους παθόντες και συγγενείς.
Σήμερα δεν κάνουμε μνημόσυνο. Στεκόμαστε με απέραντο σεβασμό και αίσθημα τιμής απέναντι στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, στους εκατοντάδες κομμουνιστές, αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, που στάθηκαν όρθιοι υπερήφανοι απέναντι στη βία και στην καταστολή του αστικού κράτους, βασανίστηκαν, σύρθηκαν σε στημένες δίκες, καταδικάστηκαν, έζησαν τη μισή ζωή τους στα κάτεργα και τις εξορίες ή βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εκτελεστικό απόσπασμα. Τους τιμάμε, εμπνεόμαστε από το παράδειγμα τους, την ηρωική θυσία και προσφορά τους, οι παρακαταθήκες τους είναι ανεκτίμητες, έχουν περάσει στο γενετικό κώδικα του Κόμματος μας, έχουν καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το τι Κόμμα είμαστε σήμερα. Αποτελούν όμως και παραδείγματα με ευρύτερη σημασία για κάθε νέο άνθρωπο, για κάθε νέο αγωνιστή, ειδικά σε συνθήκες που κυριαρχούν πρότυπα σαπίλας ενός συστήματος που τίποτα προοδευτικό δεν έχει να προσφέρει στην ανθρωπότητα.
Αισθανόμαστε περήφανοι που το Κόμμα μας, το τιμημένο ΚΚΕ, αποτέλεσε τον εμπνευστή, οργανωτή και κύριο αιμοδότη της μεγάλης ΕΑΜικής Αντίστασης, ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της κατεχόμενης Ευρώπης.
Σε μια εποχή που το σύνολο των αστικών δυνάμεων στην καλύτερη περίπτωση απείχε από την αντιστασιακή δράση και στη χειρότερη συνεργαζόταν με τις αρχές κατοχής, σε συνθήκες λιμού και μαζικών διώξεων και εκτελέσεων, το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντίσταση στην τριπλή φασιστική κατοχή.
Η Εθνική Αλληλεγγύη, το Εργατικό ΕΑΜ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ, η ΕΠΟΝ, η ΟΠΛΑ και άλλες εργατικές – λαϊκές μαζικές οργανώσεις αγκάλιασαν με τη δράση τους εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, βιοπαλαιστές αγρότες, αυτοαπασχολούμενους της πόλης, νεολαίους και γυναίκες. Εδωσαν φωνή στις ανάγκες και τα όνειρά τους, οργάνωσαν την πάλη τους, με την οποία μπόρεσαν να βγουν στο προσκήνιο της Ιστορίας και να γίνουν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, πολύ πριν την αποχώρηση των ναζί από την Αθήνα και για πρώτη φορά στη χώρα μας δημιούργησαν λαογέννητους θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης.
Δυστυχώς, όμως, αυτός ο μαζικός εργατικός – λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φτάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την τεράστια προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα και έπαθλο της αντιστασιακής δράσης. Υπό την επίδραση και των αναλύσεων του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις μιας πορείας που μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη, στην εργατική – λαϊκή εξουσία μετά την απελευθέρωση της χώρας από την κατοχή.
Εβλεπε αποσπασμένα την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό από την ανάγκη ανατροπής της ίδιας της καπιταλιστικής εξουσίας, που αποτελεί τη μήτρα τους. Ετσι, έχασε πολύτιμο χρόνο όταν ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν ευνοϊκός, υπήρχε επαναστατική κίνηση μαζών, επαναστατική κατάσταση και οδηγήθηκε σε απαράδεκτους συμβιβασμούς.
Από την άλλη, το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων και οι διεθνείς τους σύμμαχοι, Εγγλέζοι και Αμερικανοί, προετοιμάζονταν για μια αποφασιστική αναμέτρηση με τον εργατικό – λαϊκό παράγοντα που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στα χρόνια της Κατοχής και με την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.
Ακούμε, ακόμα και σήμερα, διάφορες δυνάμεις να λένε ότι η συμμετοχή των κομμουνιστών σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού, εφόσον συνοδευτεί από μια συνέχιση της μαζικής πάλης του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Η θητεία και η διάλυση της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», στην οποία συμμετείχε το ΕΑΜ μετά την Απελευθέρωση, αλλά και το κύμα καταστολής και τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, παρότι ο λαός ήταν μαζικά στους δρόμους, αποδεικνύουν το αβάσιμο αυτής της πεποίθησης.
Αν ο ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν ήταν εφικτός το 1944, όταν οι εργατικές – λαϊκές δυνάμεις ήταν μαζικά οργανωμένες, επαναστατημένες και εξοπλισμένες μάλιστα με όπλα και ο καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός παρέμενε σμπαραλιασμένος, τότε αυτό αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, με τέτοια στρατηγική, είναι σκέτη ουτοπία.
Γι’ αυτό και παραμένει ως πολύτιμο ιστορικό δίδαγμα το ότι για το Κόμμα μας σε όλες τις συνθήκες και κάτω από κάθε συσχετισμό δυνάμεων πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στον στόχο της εργατικής- λαϊκής εξουσίας.
Συντρόφισσες και σ/φοι , φίλες και φίλοι
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος – όπως και νωρίτερα ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και δεκάδες άλλοι τοπικοί και περιφερειακοί πόλεμοι που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα και συνεχίζονται έως τις μέρες μας – ήταν πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Ηταν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα αγορών, αποικιών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Στον βωμό των καπιταλιστικών συμφερόντων συντελέστηκε αυτό το τερατώδες ιμπεριαλιστικό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.
Ολοι αυτοί οι παράγοντες, όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι και σήμερα παρόντες. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς είναι βαθιά μπλεγμένη και η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και με την ουσιαστική συναίνεση όλων των κομμάτων που είναι υπέρ του καπιταλιστικού συστήματος, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Στην Ουκρανία, για πάνω από 3 χρόνια εξελίσσεται μια αιματηρή σύγκρουση ανάμεσα στην ουκρανική αστική τάξη, με συμμάχους ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και τη ρωσική αστική τάξη, που έχει τους δικούς της συμμάχους. Ασχετα από τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα προσχήματα που αξιοποιεί η κάθε πλευρά, άσχετα από τα τερατώδη ψέματα που ακούσαμε και στη χώρα μας, από τους παπαγάλους της πρώην «σωστής πλευράς της Ιστορίας», είναι πλέον ολοφάνερο πως ο πόλεμος έγινε για το πώς θα μοιραστούν εύφορη γη, σπάνιες γαίες, Ενέργεια, αγωγοί, λιμάνια, ΑΟΖ της Μαύρης Θάλασσας, μερίδια αγορών κ.ο.κ. Τι άλλο, αν όχι αυτό, αποδεικνύει και η ίδια η συμφωνία που υπέγραψαν οι αντιδραστικές κυβερνήσεις Τραμπ και Ζελένσκι, για την εκμετάλλευση του πλούτου του ουκρανικού λαού;
Σφαγή των Παλαιστινίων
Είμαστε συνεπείς στο χρέος μας απέναντι στην ιστορία. Δεν γυρίζουμε το κεφάλι στο έγκλημα που διεξάγεται στη γειτονιά μας. Ενώνουμε τις φωνές μας στο ρυθμό που χτυπάνε οι καρδιές μας.
Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά μέσα και έξω από τη Βουλή και την Ευρωβουλή, για να άσκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση, για να εκφραστεί ακόμα πιο μαζικά η αλληλεγγύη και το δίκαιο αίτημα: Να σταματήσει τώρα η σφαγή του Παλαιστινιακού Λαού. Αντιπαλεύουμε στην πράξη την εμπλοκή της Χώρας μας στο μακελειό προβάλλοντας και απαιτώντας:
Να ενεργοποιηθεί τώρα η απόφαση της Ελληνικής Βουλής του 2015 για την αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.
Να σταματήσουν οι συνεργασίες των Ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων με το Ισραήλ και εμπόρους όπλων, με το ΝΑΤΟ και τους φονιάδες των λαών.
Στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες εργατικών σωματείων και μαζικών φορέων για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Παλαιστίνη και ακύρωση κάθε συνεργασίας με το Ισραήλ.
Μπλοκάρουμε σε όλη την Ελλάδα τα ΝΑΤΟϊκά φορτία θανάτου και απαιτούμε να αντικατασταθούν με τρόφιμα και φάρμακα που θα πάνε στη Γάζα.
Γιατί υπάρχει και αυτή η πλευρά της ιστορίας, της αλληλεγγύης, του αγώνα, της πάλης, απέναντι σους μακελάρηδες των λαών. Αυτή είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας. Όπλο των λαών είναι η αλληλεγγύη.
Οι ιμπεριαλιστές είναι συνεπείς και στα σχέδια που αφορούν τη Μέση Ανατολή. ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ και Ισραήλ, για να ανοίξουν νέους διαδρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας, κόντρα στα ανταγωνιστικά σχέδια των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και στρατοπέδων, για να εξασφαλίσουν την επιχειρηματικότητα των άλλων ομίλων, δεν διστάζουν να εξαφανίσουν τον Παλαιστινιακό λαό.
Σ΄αυτό το έγκλημα δίνει γη και ύδωρ η κυβέρνηση της ΝΔ με την προσβλητική στάση της απέναντι στο λαό μας, όπως και το ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ( μαζί με τη σημερινή Νέα Αριστερά). Υλοποίησαν από κυβερνητικές θέσεις αυτή την πολιτική. Τα δάκρυά τους όπως και τα δάκρυα της ΕΕ είναι υποκρητικά.
Σε μια ανοιχτή φυλακή μήκους 40 χιλιομέτρων και πλάτος 8 χιλιομέτρων το Ισραήλ, έχει ρίξει περισσότερους από 75.000 τόνους βόμβων – περισσότερα από το σύνολο των πυρομαχικών που ρίχτηκαν από το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Αμβούργο, Λονδίνο, και Δρέσδη μαζί. Σε 600 μέρες 54.000 νεκροί και – 17.000 και πλέον είναι παιδιά. 123.000 τραυματίες, 2.300.000 άνθρωποι σε ασιτία, 14.000 υποσιτισμένα βρέφη. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα των παιδιών της Παλαιστίνης.
Εξοπλισμοί
Σήμερα, ο καπιταλιστικός κόσμος βαδίζει προς νέα παγκόσμια κρίση και η ΕΕ μπαίνοντας σε «ράγες» πολεμικής οικονομίας, για άλλη μια φορά, επιδιώκει να ρίξει τα βάρη στους εργαζόμενους. Γι’ αυτό προετοιμάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες – και την ελληνική – να δεχθούν να πληρώσουν από την τσέπη τους και με το αίμα τους τα συμφέροντα των Ευρωπαίων καπιταλιστών, των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Να δεχθούν αδιαμαρτύρητα να «κόψουν» κι άλλα από τις ανάγκες τους για να πληρώσουν τους εμπορικούς πολέμους, τους δασμούς και τα αντίμετρα, την κούρσα των εξοπλισμών και την «πολεμική οικονομία», δηλαδή την προσαρμογή όλης της καπιταλιστικής οικονομίας σε συνθήκες πολέμου.
Γι’ αυτό όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο Μητσοτάκης διαφημίζει το σχέδιό του να διαθέσει άλλα 25 δισ. τα επόμενα χρόνια σε εξοπλισμούς που καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας. Εχει συνένοχα όλα τα άλλα κόμματα, πλην ΚΚΕ. Γιατί τα άλλα κόμματα όχι μόνο υπερψήφισαν τις σχετικές δαπάνες στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και μέσα από τη γνωστή ανούσια αντιπαράθεση μεταξύ τους δεν λένε, επίσης, καμιά κουβέντα για όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, αφού όλοι και όλες τους ταυτίζονται με τους στόχους της άρχουσας τάξης, του συστήματος.
Λυτοί και δεμένοι έχουν πέσει πάνω από τον λαό και τη νεολαία, για να τους πείσουν ότι πρέπει να κάνουν δική τους αγωνία το πόσο μεγάλο κομμάτι από την «πίτα» των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των επενδύσεων για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και πάει λέγοντας θα καταλήξει σε χέρια εγχώριων καπιταλιστών, πραγματικών ληστών. Και την ίδια ώρα, όμως, οι εργαζόμενοι θα καλούνται να κάνουν θυσίες, γιατί, όπως λένε, τώρα προέχει η αμυντική θωράκιση της χώρας.
Οι Ελληνες εργαζόμενοι θα επισκέπτονται τα νοσοκομεία, που θα παραμένουν διαλυμένα για να εξασφαλίζονται αυτοί οι πόροι. Τα παιδιά τους θα κάνουν μάθημα σε τάξεις που θα πέφτουν σοβάδες. Κυρίως, όμως, τα παιδιά των εργαζομένων θα φεύγουν για τα πολεμικά μέτωπα όταν αυτό απαιτηθεί, εκεί και όπου θα χρησιμοποιηθούν τελικά αυτοί οι εξοπλισμοί.
Τώρα, όμως, είναι η ώρα κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος, κάθε άνθρωπος του μόχθου, κάθε νέος και νέα να αναρωτηθεί: Αλήθεια, αυτό είναι το παρόν και το μέλλον που μας αξίζει στον αιώνα των μεγάλων επιστημονικών επιτευγμάτων, των πρωτόγνωρων δυνατοτήτων που έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη εργασία και σκέψη;
Διότι οι αδυναμίες του σάπιου συστήματος καθρεφτίζουν τις δικές μας δυνατότητες να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με αυτήν τη βαρβαρότητα. Ανοίγοντας έναν ελπιδοφόρο δρόμο για να ζήσουμε καλύτερα εμείς και τα παιδιά μας.
Συντρόφισσες και σ/φοι , φίλες και φίλοι
80 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν ενισχύουν τη θέση ότι απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός.
Οι γιγαντιαίοι τρανταγμοί που επιφέρει ο πόλεμος στη σταθερότητα της καπιταλιστικής εξουσίας, δημιουργούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις της ίδιας της ανατροπής της, με την ορμητική είσοδο των λαών στο προσκήνιο. Απαραίτητος όρος για να γίνει αυτή η δυνατότητα πραγματικότητα, είναι η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων να προσανατολίζεται από ένα επαναστατικό πρόγραμμα, να στοχεύει στη σχεδιασμένη, οργανωμένη και συνειδητή πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να έχει προηγηθεί, δηλαδή να κατακτιέται από τώρα, από χτες, σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Σήμερα, σε συνθήκες ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, αντιθέσεων στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού και ευρασιατικού μπλοκ, συνέχισης δύο κύριων πολεμικών συγκρούσεων σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή και δεκάδων άλλων τοπικών και περιφερειακών, όξυνσης των αντιθέσεων στα Βαλκάνια και γκριζοποίησης του Αιγαίου, η στάση του ΚΚΕ εκφράζεται με μια σαφή θέση: Το εργατικό – λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παγιδεύεται στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης ή και να ακολουθεί τις διαφορετικές πιθανόν επιλογές τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος – ιμπεριαλιστική ειρήνη. Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη και για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό, ώστε:
Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτήν τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων.
Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την εργατική εξουσία, και να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης σε αυτή την κατεύθυνση.
Το ΚΚΕ, με το αίμα των καλύτερων παιδιών του, έχει αποδείξει την αφοσίωσή του στην εργατική τάξη, στο δίκιο του λαού, στον σοσιαλισμό, στον προλεταριακό διεθνισμό!
Συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή και γνώση. Προχωράμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Είναι βαθιά και επιστημονικά θεμελιωμένη η πεποίθησή μας ότι ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων ορμητικών και νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων δεν μας αποθαρρύνει, γιατί γνωρίζουμε ότι θα ανατραπεί. Εχουμε εμπιστοσύνη στις θέσεις μας που επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις, έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.
Το ΚΚΕ βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο. Πορευόμαστε με έναν και μόνο σκοπό: Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, να οικοδομήσουμε τη μεγάλη αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική. Θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση.
Για να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες των παλιότερων γενιών, για να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων με την εργατική – λαϊκή νίκη! Τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό!
