Παρέμβαση του Λαρισαίου καλλιτέχνη με αφορμή την παραίτηση του γνωστού ηθοποιού από το Θεσσαλικό θέατρο
Όταν ο Δήμος Λαρισαίων προσλαμβάνει τον Λάκη για…γλάστρα και μετά τρομάζει που μιλάει
Παραιτήθηκε από το Θεσσαλικό Θέατρο ο Λάκης Λαζόπουλος.
Αλλά δεν έφυγε. Αποχώρησε με θεαματικό φινάλε, καταγγελίες και ταρατατζούμ. Γιατί αν δεν κάνει σκηνή στην έξοδο, δεν νιώθει ότι έπαιξε τον ρόλο του.
Η ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ ΕΝΑΡΞΗΣ
Ο Δήμος Λαρισαίων αποφάσισε να φέρει στο Θεσσαλικό Θέατρο έναν άνθρωπο γνωστό για τη σάτιρα, την πολιτική αμφισβήτηση και τις εκρηκτικές του παρεμβάσεις.
Και του είπε: «Μπες στο καράβι. Αλλά θα το οδηγούμε εμείς.» Αφελής επιλογή ή κυνικός υπολογισμός; Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: μια σύγκρουση εγωισμών που έσκασε σαν βόμβα πάνω στη σκηνή.
Ο ΛΑΚΗΣ ΗΘΕΛΕ ΕΠΙΔΑΥΡΟ, Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΕΙΠΕ “ΠΑΡ’ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ”
Ο Λάκης ήρθε με μεγαλεπήβολα σχέδια. Με παραστάσεις που θύμιζαν Φεστιβάλ Αθηνών, σε μια πόλη που η πραγματικότητα δεν αφήνει χώρο για όνειρα.
Ήθελε να μετατρέψει το Θεσσαλικό Θέατρο σε Επίδαυρο deluxe. Μα ξέχασε πως η τέχνη δεν χτίζεται με φαραωνικά σκηνικά και τηλεοπτική πόζα. Χτίζεται με συνέπεια. Με συλλογικότητα. Με ευθύνη. Κι αυτά δεν ήταν ποτέ το ρεπερτόριό του.
Ο ΔΗΜΟΣ: ΗΘΕΛΕ “ΟΝΟΜΑ” ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ
Από την άλλη, κι ο Δήμος Λαρισαίων δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει τον έκπληκτο. Τι περίμενε δηλαδή; Ότι θα φέρει τον Λάκη και θα κάθεται ήσυχα σαν διακοσμητικό στις συνεδριάσεις; Ότι θα αποστειρώσει τη φωνή του, θα ευθυγραμμιστεί με τα κουμπάκια της εξουσίας και θα μετατραπεί σε ένας ακόμα πρόθυμος καλλιτεχνικός σύμβουλος της σιωπής;
Έβαλαν τον λύκο στο μαντρί και μετά φώναζαν γιατί δεν έφαγε σανό.
Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ
Από την αρχή ήταν μια λάθος σχέση. Ο ένας ήθελε σκηνή χωρίς όρια. Οι άλλοι ήθελαν όνομα χωρίς ενοχλήσεις.
Η επιλογή του έγινε από φόβο: Φόβο να πεις “όχι” στο μεγάλο όνομα. Φόβο να υποστηρίξεις νέους δημιουργούς. Φόβο να τολμήσεις χωρίς πλάτη.
Και τώρα, στο τέλος αυτής της φάρσας, όλοι νίπτουν τας χείρας:
– Ο Λάκης φεύγει καταγγέλλοντας.
– Ο Δήμος διαρρέει: «πολλά ζητούσε», «ήταν ακριβός», «πολιτικολογούσε».
– Το κοινό παρακολουθεί αποσβολωμένο άλλη μία κατάρρευση.
ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΙΤΡΙΝΑ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΓΛΥΨΙΜΟ
Το Θεσσαλικό Θέατρο δεν χτυπήθηκε από καλλιτεχνικές διαφορές. Χτυπήθηκε από το σύστημα των δημόσιων σχέσεων. Από ανθρώπους που βλέπουν το θέατρο όχι ως τέχνη, αλλά ως μαρκίζα. Από πολιτικούς που θέλουν να φωτογραφίζονται δίπλα στη δημιουργία, χωρίς να έχουν χτίσει τίποτα από πίσω.
ΦΙΝΑΛΕ – ΜΑΧΑΙΡΙ
Το θέατρο δεν είναι φίμωτρο, ούτε αυλή των “επωνύμων”. Δεν είναι πεδίο να ξεπλένεις πολιτικά γραμμάτια, ούτε βιτρίνα για δημοτικούς συμβούλους με βαρύγδουπες δηλώσεις.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.
Και σε αυτόν, σήμερα, όλοι φαίνεστε γυμνοί.
Το μόνο έργο που παίχτηκε τελικά στο Θεσσαλικό Θέατρο ήταν ένα:
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ.
