Ο Απόστολος Καραμάνης και ο Δημήτρης Μουστάκας συνομιλούν με τον Ευριπίδη Κουτσίνα
Όλα ξεκίνησαν με μια ιδέα που έμοιαζε σχεδόν παράλογη: ένα φεστιβάλ στην καρδιά της φύσης, δίπλα στη Λίμνη Πλαστήρα, με καλλιτέχνες, κοινό, ήχους και φώτα να ενώνονται μέσα στο τοπίο της Καρδίτσας. Ο Απόστολος Καραμάνης και ο Δημήτρης Μουστάκας δεν είχαν απλώς το όραμα — είχαν και το θάρρος να το υλοποιήσουν. Μέσα από τις απαντήσεις τους στον Ευριπίδη Κουτσινά, ξεδιπλώνεται όχι μόνο η ιστορία του Plastiras Lake Festival, αλλά και η βαθιά σύνδεσή τους με τον τόπο, τη μουσική και την αυθεντικότητα.
Μιλούν για τα ρίσκα που πήραν, τη στιγμή που ένιωσαν πως «τα κατάφεραν», τον στίχο που έγινε ανεπίσημο μότο τους, και φυσικά για το μεγάλο όνειρο: μια εμφάνιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη λίμνη. Με χιούμορ, τρυφερότητα και πολλή αγάπη για αυτό που έχουν δημιουργήσει, οι δυο τους μας θυμίζουν ότι ένα φεστιβάλ δεν είναι απλώς μια διοργάνωση, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός — με ψυχή, χαρακτήρα και, πάνω απ’ όλα, ευθύνη απέναντι στον τόπο που το φιλοξενεί.
Διαβάστε παρακάτω όσα μοιράστηκαν με το The performART Larissa και τα Interview Stories, για μια γιορτή που κάθε χρόνο μας θυμίζει ότι η μουσική μπορεί να ανθίσει και στα πιο απρόσμενα μέρη — αρκεί να υπάρχει μεράκι, πίστη και σεβασμός στη φύση και στον άνθρωπο:
Αν η λίμνη Πλαστήρα μπορούσε να τραγουδήσει, τι ήχο ή ποιο τραγούδι πιστεύετε πως θα είχε ως soundtrack του φεστιβάλ;
Το soundtrack του φεστιβάλ είναι ήδη γνωστό και αγαπημένο: Tom Hilfiger του φίλου μας Βασίλη Χρυσικού. Υπάρχει ένας στίχος που έχει γίνει σχεδόν ανεπίσημο μότο για εμάς: «Μείνε στη φασαρία σου, αν σε χαλάει η Καρδίτσα». Ήταν απ’ τα πρώτα πράγματα που μας ήρθαν στο μυαλό όταν ανεβήκαμε στη λίμνη για να στήσουμε το πρώτο φεστιβάλ.
Ποια ήταν η πιο ‘μαγική’ ή συγκινητική στιγμή που έχετε ζήσει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια του φεστιβάλ; Μια στιγμή που σας θύμισε γιατί το κάνετε.
Ξεκίνησε το φεστιβαλ, κοιτάξαμε γύρω μας και είδαμε τον κόσμο να τραγουδάει, να γελάει, να ζει τη στιγμή. Ήταν φανερό ότι το ευχαριστιόταν πραγματικά. Κι εκεί, ανάμεσα σεάγχος, φώτα, ήχους, χαμογελάσαμε και είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα: «Ρε φίλε, τα καταφέραμε».
Υπάρχει κάποια τρέλα ή ρίσκο που πήρατε στο φεστιβάλ και τελικά αποδείχθηκε το πιο σωστό πράγμα που κάνατε;
Για να είμαστε ειλικρινείς… όλο το φεστιβάλ ήταν μια τρέλα από την αρχή! Τα κόστη είναι μεγάλα, ειδικά για μια τέτοια διοργάνωση στην επαρχία. Δεν είναι εύκολο βήμα. Αλλά το κάναμε. Και βλέποντας την ανταπόκριση του κόσμου, νιώθουμε ότι άξιζε κάθε ρίσκο. Άρα ναι, η μεγαλύτερη τρέλα ήταν να το ξεκινήσουμε και τελικά ήταν και η πιο σωστή απόφαση.
Πώς κρατάτε το φεστιβάλ αυθεντικό; Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο στην πιθανή ‘εμπορευματοποίησή’ του όσο μεγαλώνει;
Δεν έχουμε στόχο να «γίνουμε τεράστιοι» και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ξέρουμε καν αν θα θέλαμε. Αυτό που μας νοιάζει είναι να μεγαλώνουμε με τον δικό μας ρυθμό, χωρίς να χαθεί η ψυχή και η ταυτότητα του φεστιβάλ. Δεν θέλουμε να είμαστε προβλέψιμοι. Ο μεγαλύτερός μας φόβος είναι να χάσουμε την αυθεντικότητα μας και να ξεχάσουμε γιατί το ξεκινήσαμε. Αν είναι να πάει μπροστά, θέλουμε να το κάνει με τρόπο που θα μας εκφράζει,αλλιώς, δεν έχει νόημα.
Ποιον καλλιτέχνη δεν έχετε φέρει ακόμα και αποτελεί για εσάς προσωπικό στοίχημα ή όνειρο;
Η λίστα είναι μεγάλη, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσουμε έναν, αυτός είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Τον αγαπάμε βαθιά και έχουμε μάλιστα συνεργαστεί ξανά στην Καρδίτσα, σε μια αξέχαστη παραγωγή. Πιστεύουμε πως θα ταιριάξει απόλυτα με τον χαρακτήρα και την ψυχή του Plastiras Lake Festival.
Ποια είναι η σχέση σας με τη φύση και πώς αυτή η σχέση περνάει στο DNA του φεστιβάλ;
Δεν είναι θεωρητικό. Είμαστε από εδώ, μεγαλώσαμε εδώ. Το φεστιβάλ δεν είναι απλώς «πάμε στη λίμνη για live», είναι το σπίτι μας. Και όπως δεν αφήνεις σκουπίδια στο σπίτι σου, έτσι δεν θα αφήσουμε ούτε στη Λίμνη. Δεν το βλέπουμε σαν concept για να το πουλήσουμε, αλλά σαν ευθύνη. Από το στήσιμο μέχρι το τελευταίο αντίο, φροντίζουμε να σεβόμαστε το περιβάλλον. Εμείς και την επόμενη του φεστιβάλ εδώ θα είμαστε.
Αν μπορούσατε να ψιθυρίσετε κάτι στους εαυτούς σας όταν ξεκινούσατε το πρώτο φεστιβάλ, τι θα τους λέγατε;
«Ηρέμησε λίγο, δεν χρειάζεται τόσο άγχος. Τα πράγματα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν τώρα φαίνονται χαοτικά. Απόλαυσε το! »
Με τόσες συναυλίες, σκηνές, καλώδια και καλλιτέχνες… ποια ήταν η στιγμή που σκεφτήκατε ‘ή τώρα θα γίνει φεστιβάλ ή θα φύγω να γίνω βοσκός στη λίμνη’; Και τι σας κράτησε τελικά;
Ευτυχώς δεν έχει υπάρξει ακόμη τέτοια στιγμή. Ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα πάντα βρίσκουμε τρόπο να το παλέψουμε.
