Στην συνέντευξη τύπου που έδωσε σήμερα στην Λάρισα, η περιφερειακή αυτοδιοικητική παράταξη «ΘΕΣΣΑΛΙΑ της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ», με ευκαιρία την παγκόσμια μέρα για το νερό, ο κ. Κώστας Πουλάκης, περιφερειακός σύμβουλος και ο κ. Νικήτας Μυλόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αναφέρθηκαν στο υδάτινο… πρόβλημα στην χώρα μας και ιδιαίτερα στον θεσσαλικό κάμπο. Επικεντρώθηκαν δε ιδιαίτερα στο έργο της εκτροπής του Αχελώου καταθέτοντας για άλλη μια φορά την αντίθεσή τους με το έργο.
Ο κ. Κ. Πουλάκης τόνισε ότι: “Ο Θεσσαλικός κάμπος υφίσταται σήμερα τις συνέπειες της μακροχρόνιας επιθετικής, αλλά και ταυτόχρονα στρεβλής αναπτυξιακής πολιτικής, που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα στον τομέα της γεωργίας. Το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας δέχεται εδώ και σαράντα χρόνια τη μεγαλύτερη ανθρωπογενή πίεση για την κάλυψη αρδευτικών αναγκών, συγκριτικά με τα υπόλοιπα διαμερίσματα της χώρας, και αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αδιέξοδης και εχθρικής προς το περιβάλλον πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών, έχοντας φτάσει να καταναλώνει το 25% του νερού που καταναλώνεται σε όλη τη χώρα.»
Στην συνέχεια αναφέρθηκε στο έργο της εκτροπής του Αχελώου και επανέλαβε την αντίθεση της παράταξης στο έργο από την ιδρυτική της διακήρυξη χωρίς όπως επεσήμανε, «να υπολογίσουμε το πολιτικό κόστος», αφού τόσα χρόνια τώρα το έργο της εκτροπής του Αχελώου έχει μπει στο DNA των Θεσσαλών πολιτών. «Για μας οι μεγάλης έκτασης παρεμβάσεις στη φύση, όπως το έργο της εκτροπής του Αχελώου, εκτός από περιβαλλοντικά επιζήμιες είναι πλέον οικονομικά και κοινωνικά ασύμφορες. Ειδικά δε για την εκτροπή του Αχελώου, δεν μπορεί να μην τονιστεί ότι, σε έναν μεγάλο βαθμό, η υπάρχουσα οικολογική καταστροφή συντελέστηκε στο όνομα του έργου αυτού και στην υπόσχεση της κατασκευής του. Θεωρείται δε βέβαιο ότι ακόμα και σήμερα, τυχόν ολοκλήρωσή του θα συντηρήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το υπάρχον υδροβόρο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης. Οι κυβερνήσεις που δεκαετίες τώρα εμμένουν στα «φαραωνικά» αυτά έργα έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για την σπατάλη τεράστιων οικονομικών πόρων οι οποίοι εάν προωθούνταν σε έργα μικρότερης κλίμακας συμβατά με το περιβάλλον και τις συνθήκες, θα είχαν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου και θα είχαν ταυτόχρονα προστατέψει το περιβάλλον.» Υπενθύμισε δε τις προτάσεις που κατέθεσε η «ΘΕΣΣΑΛΙΑ της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ» στην συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου με θέμα το περιβάλλον, όπως τη διευθέτηση των ισοζυγίων προσφοράς και ζήτησης, την καταγραφή του υδάτινου ισοζυγίου, την εξοικονόμηση των υδατικών πόρων με ήπιες παρεμβάσεις διαχείρισης της ζήτησης του νερού σε όλους τους τομείς, τη στροφή σε καλλιέργειες μη υδροβόρες και την αύξηση της αποδοτικότητας των υδραυλικών έργων με συμβατά έργα μικρής κλίμακας.
Στη συνέχεια ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών με ειδίκευση στα υδραυλικά έργα, κ. Νικήτας Μυλόπουλος, αναφέρθηκε στο εντεινόμενο φαινόμενο της ιδιωτικοποίησης του νερού που συνιστά μια κατάφωρη καταστρατήγηση του κοινωνικού του χαρακτήρα, με ανυπολόγιστες κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές συνέπειες. Ειδικότερα αναφέρθηκε στη μελέτη για το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας που εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και που επιβεβαιώνει τα επί σειρά ετών αρνητικά υδατικά ισοζύγια που έχουν οδηγήσει σε εξάντληση εκτός των ανανεώσιμων και μεγάλου μέρους των υδατικών αποθεμάτων. Το έλλειμμα μόνο στη λεκάνη του Πηνειού, με τις πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις, αγγίζει το 1,3 δις m3, όσο δηλαδή περίπου καταναλώνει όλος ο ελληνικός πληθυσμός για την ύδρευσή του.
Για την εκτροπή του Αχελώου, ο κ Μυλόπουλος τόνισε τις αντιρρήσεις του που συνοψίζονται στις ελλείψεις και ασάφειες στη συνολική μελέτη των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, στην υπεραπλουστευτική μεθοδολογία της μελέτης σκοπιμότητας, στην υποεκτίμηση του κόστους και στην υπερεκτίμηση του οφέλους καθώς και στη σαφή διάσταση με την ευρωπαϊκή νομιμότητα σε ότι αφορά την οδηγία για το νερό και τη νέα ΚΑΠ.
Επεσήμανε ότι η αναμονή της εκτροπής έχει περιορίσει στο ελάχιστο, εδώ και τόσες δεκαετίες, την ανάπτυξη και προώθηση εναλλακτικών σχεδίων αξιοποίησης των τοπικών υδατικών πόρων. Τόνισε δε την ανάγκη να μελετηθεί σε βάθος η λεγόμενη «μηδενική λύση», που προβλέπει τη μελλοντική υδατική κατάσταση χωρίς το έργο της εκτροπής και προκρίνει την ήπια εκμετάλλευση του τοπικού υδατικού δυναμικού, σε συνδυασμό με την εφαρμογή μεθόδων διαχείρισης της ζήτησης του νερού και πρακτικών εξοικονόμησης των χρήσεών του.
