Τούτες τις μέρες ο λαός θυμάται. Γιατί έχει ανάγκη να θυμηθεί. Έρχονται στη μνήμη του οι σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Μια ευτυχία, που γραφόταν πάντοτε με τη γροθιά υψωμένη. Έτσι γράφτηκε και το ’73.
Κάποιοι θέλουν να διαγράψουν τη μνήμη αυτή, γιατί γνωρίζουν καλά, πως όσο την κρατάμε και μας εμπνέει, τόσο πιο επικίνδυνοι γινόμαστε για εκείνους, οι οποίοι βέβαια έχουν όνομα. Είναι σύσσωμοι οι εκφραστές του σαπισμένου αυτού συστήματος. Βρίσκονται στις οθόνες των τηλεοράσεων και φορούν επίσημα ρούχα. Άλλοτε φορούν πανοπλία και είναι ζωσμένοι με όλμους και κανόνια. Άλλοτε βέβαια ντύνονται φίλοι μας και δικά μας παιδιά τάχα μου. Όποια μάσκα κι αν φορούν κάθε φορά, ο ρόλος τους είναι πολύ συγκεκριμένος: Να ξεπουλάνε τη ζωή και τα δικαιώματά μας. Να μας στερούν το βιβλίο και το ψωμί. Να μας σκοτώνουν κιόλας, άμα λάχει. Είναι οι ίδιοι, που βομβαρδίζουν χώρες και μακελεύουν λαούς. Είναι οι ίδιοι, που γεννούν τα καραβάνια των προσφύγων. Είναι οι ίδιοι, που μας «σώζουν». Είναι αυτοί, που γκρεμίζουν ό,τι δικαίωμα μας έχει μείνει όρθιο, γιατί τάχα τους χρωστάμε (αλήθεια, τι ακριβώς τους χρωστάμε;). Είναι αυτοί, που φέρνουν συνεχώς μέτρα, το ένα πίσω από το άλλο, μέχρι να ισοπεδώσουν ό,τι κρατάμε όρθιο. Κι όσο μας βλέπουν φοβισμένους, συνεχίζουν να μας χτυπούν. Είναι οι ευρωπαίοι, αμερικάνοι, μα και ντόπιοι «σωτήρες» μας.
Οι -διαφόρων αποχρώσεων- κυβερνήσεις τους είναι πιστές στο έργο τους. Να υπογράφουν δηλαδή το τσάκισμα κάθε κατάκτησης του λαού μας, δηλώνοντας όρκους πίστης στους «σωτήρες». Οι κυβερνήσεις αυτές φροντίζουν τούτες τις μέρες να πουλάνε συγκίνηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Να «θυμούνται» τάχα μου κι αυτοί, μα όχι όπως θυμάται ο λαός μας. Αυτοί βλέπετε προσπαθούν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη το πραγματικό νόημα της εξέγερσης κι ό,τι πραγματικά αυτή έθεσε. Την έμπρακτη δηλαδή αμφισβήτηση του σαπισμένου αυτού συστήματος και των εκφραστών του. Την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που συνεχίζουν να τσακίζουν τη χώρα μας κι άλλες τόσες χώρες. Τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ και τον πόθο του λαού μας να κάνει κουμάντο στον τόπο του.
Τι κι αν κάποιοι βιάστηκαν να σβήσουν τα γράμματα απ’ τις πύλες του Πολυτεχνείου, που σχημάτιζαν ΕΞΩ Η ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, βαφτίζοντας συμμάχους μας τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές; Τι κι αν κάποιοι άλλοι, που μιλούσαν τότε για «προβοκάτορες» καταληψίες έρχονται σήμερα να ανατρέψουν τα μνημόνια… με προτάσεις νόμου στη βουλή; Για μας, το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου βρίσκεται μόνο στους αγώνες του λαού μας, στην οργάνωσή του και στο ζωντάνεμα των αιτημάτων του Πολυτεχνείου, που φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ, όταν οι ίδιες δυνάμεις, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ παρέα με την ΕΕ ξαναμοιράζουν τον κόσμο, παίζοντας στα χαρτιά χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, που είτε τις βομβαρδίζουν, είτε τις πνίγουν στις θάλασσες.
Μα εξίσου επίκαιρη φαντάζει και η προοπτική για μια άλλη κοινωνία, που θα κάνουμε κουμάντο εμείς και κανείς άλλος. Όχι αυτοί δηλαδή, που με τα μνημόνιά τους, φέρνουν κι άλλη φτώχια κι ανεργία στο λαό μας. Όχι αυτοί, που μας πετούν έξω από τις σχολές και γεμίζουν εμπόδια την πορεία μας προς το πτυχίο. Όχι αυτοί, που μας κόβουν το σύγγραμμα, το δικαίωμα στη σίτιση και τη στέγαση. Όχι αυτοί, που μας στερούν τη δυνατότητα να σπουδάζουμε και να ‘χουμε δικαιώματα ως φοιτητές, ενώ, μόλις βγούμε στην αγορά εργασίας (ή μήπως ανεργίας;) μας βάζουν να δουλεύουμε με μισθούς πείνας.
Όχι αυτοί, που μας θέλουν σκυφτούς και υποταγμένους, χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες.
απαιτώντας να αποδεχτούμε το «ρεαλισμό» τους!
Αυτός ο «ρεαλισμός» να μας λείπει! Δεν μάθαμε εμείς σε τέτοιους «ρεαλισμούς» κι ούτε πρέπει να συνηθίσουμε! Οι αγώνες της γενιάς μας, τα σκιρτήματά της όλα τα προηγούμενα χρόνια εδώ και σ’ όλο τον κόσμο κρατούν ζωντανή τη φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και δείχνουν έναν άλλο ρεαλισμό. Αυτό των αγώνων και των αντιστάσεων για μια καλύτερη κι ανθρώπινη ζωή, χωρίς καταπίεση κι εκμετάλλευση.
Τούτες τις μέρες, τις δικές μας μέρες, δεν θα τιμήσουμε απλά τους αγώνες αυτούς, ούτε θα σταθούμε στη μνήμη. Θα μιλήσουμε για το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στο σήμερα, προβάλλοντας το καθήκον της γενιάς μας να γράψει τη δικιά της ιστορία κόντρα στη μοίρα, που της τάζουν ξένα και ντόπια αρπακτικά. Θα κρατήσουμε ψηλά τη σημαία της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής πάλης. Θα εμπνευστούμε από τη σφεντόνα του Παλαιστινίου πιτσιρικά μπρος στο τανκ κι απ’ τους λαούς σε ένα σωρό χώρες, που υψώνουν ανάστημα κι αντιστέκονται. Θα δώσουμε υπόσχεση, πως στη μάχη της γενιάς μας θα βγούμε νικητές! Θα ζωγραφίσουμε ξανά τις σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου!
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Στην πλατεία ταχυδρομείου στις 6:00 μ.μ.
