Ανακοίνωση της αντιρατσιστικής Λάρισας για τη στάση γονέων μαθητών του 26ου δημοτικού Λάρισας
Αποφάνθηκαν τελικά οι γονείς του 26ου δημοτικού σχολείου της Λάρισας, είναι τελικά τα προσφυγόπουλα επικίνδυνα ή όχι; Θα τα αφήσουν να πάνε σχολείο ή όχι; Η αποθέωση της κάλπη(ι)κης δημοκρατίας!!! Να μπαίνει σήμερα σε ψηφοφορία το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση,
αύριο το δικαίωμα στην υγεία, στο τέλος να ρίχνουμε μεταξύ μας κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί.
Κάποιοι γονείς ίσως θα χαίρονται που έγιναν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, πρωτοστατώντας στην ρατσιστική αυτή ενέργεια.
Ομολογουμένως παρουσίασαν γρήγορα αντανακλαστικά στο ενδεχόμενο το σχολείο τους να φιλοξενήσει προσφυγόπουλα. Γι’ αυτό και είμαστε αρκετά καχύποπτοι, στις τόσο «αυθόρμητες» αυτές πρωτοβουλίες.
Δεν ξέρουμε αν επέδειξαν παρόμοια αντανακλαστικά τόσα χρόνια που η δημόσια παιδεία υποβαθμίζεται, που μειώνονται οι δαπάνες, που υπάρχουν ελλείψεις εκπαιδευτικών, που δεν υπήρχαν εμβόλια για τα παιδιά.
Ξέρουμε πως θα παρουσιάσουν την στάση τους αυτή σαν αγωνία για το κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών. Λες και οι ασθένειες αφ’ ενός πλήττουν μόνο συγκεκριμένη ομάδα πληθυσμού, τους ξένους, και αφ’ ετέρου ζούμε στο μεσαίωνα και δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οι ρατσιστικές απόψεις πάντα φορούν ένα μανδύα ορθολογισμού και ποτέ κανείς ρατσιστής δεν παραδέχεται ότι είναι .
Όμως δεν μας ενδιαφέρει να χαρακτηρίσουμε τους γονείς και να ξεμπερδέψουμε . Και είμαστε οι τελευταίοι που θα αποδώσουμε συλλογική ευθύνη. Ξέρουμε πως οι πράξεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, των πολλών, ευτυχώς, δεν γίνονται πρωτοσέλιδο, γίνονται των λίγων των μισάνθρωπων.
Λένε πως «όσο πιο άδειος ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει μιλώντας».
Ίσως όμως για να ξορκίσει τον φόβο.
Τον διάχυτο αυτόν φόβο που έρχεται σαν αποτέλεσμα της φτώχειας και όχι μόνο της οικονομικής, της αλλοτρίωσης, της καταστροφής των κοινωνικών δεσμών που προκαλεί το βάρβαρο και αδυσώπητο σύστημα που βασίζεται στον ανταγωνισμό και βάζει το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Αυτόν τον φόβο θέλουμε να σπάσουμε και ο καλύτερος τρόπος είναι να ανοίξουμε τα σχολεία μας, να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας, να συμπαρασταθούμε στον γείτονα μας, να αντισταθούμε στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην στέρηση δικαιωμάτων, να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη.
Γιατί αλλιώς ο ένας αποκλεισμός, θα γεννήσει και άλλους
Δεν θα μπορούσαμε να το πούμε καλύτερα από έναν ποιητή.
«Ένα παιδί μεγαλώνει. Ορκιστείτε να έχει το παιδί το ψωμί και το βιβλίο του. Να μάθει να γράφει σ’ αγαπώ…»
Για να υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
