Ανακοίνωση της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια μπροστά σε ιστορική πρόκληση: να υπερασπιστεί τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων και τον κόσμο της εργασίας απέναντι σε μια πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης επίθεσης του κεφαλαίου, των μνημονιακών πολιτικών και των διαδοχικών κυβερνητικών σχημάτων από το 2009 έως σήμερα.
Φορτώνονται τα βάρη της κρίσης μόνο οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Όλα τα μνημονιακά προγράμματα οδήγησαν και οδηγούν νομοτελειακά σε αδιέξοδο την οικονομία, στην αναπαραγωγή και στην όξυνση της κρίσης.
Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. προχωράει σε μια ακόμα συμφωνία μνημονιακής δέσμευσης προκαλώντας με τον πιο ιταμό και δημαγωγικό τρόπο τους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία ότι δεν θα πάρει μέτρα εις βάρος τους «ούτε ενός ευρώ». Είναι φοβερά κυνική. Μιλάει για το τέλος της κρίσης και της λιτότητας την ίδια ώρα που υπογράφει ένα νέο μνημόνιο.
Είναι μια συγκυβέρνηση που συνεχώς ψεύδεται, που εμπαίζει συστηματικά και απροκάλυπτα τον ελληνικό λαό χωρίς να νιώθει καμιά ενοχή! Εφαρμόζει μια απόλυτα ταξική πολιτική με νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο, που δημιουργεί νέα αδιέξοδα στη χώρα μας και το ονομάζει «μεταρρυθμίσεις» καθ’ υπόδειξη του Ο.Ο.Σ.Α., του Δ.Ν.Τ. και των «θεσμών – τρόικα». Έχει ανατρέψει το γλωσσικό μας κώδικα και κάθε έννοια πολιτικού ορθολογισμού, που είναι στοιχεία μόνο των αυταρχικών καθεστώτων.
Και ενώ όλο αυτό το σκηνικό της βαρβαρότητας θα έπρεπε να συσπειρώνει, να δυναμώνει και να κάνει πιο αποτελεσματικό το συνδικαλιστικό κίνημά μας, ερχόμαστε εμείς οι ίδιοι και το απαξιώνουμε! Γιατί δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά το σημερινό πρόβλημα της ΑΔΕΔΥ, της αδυναμίας συγκρότησής της σε Προεδρείο. Είμαστε όλοι υπόλογοι μπροστά στους εργαζόμενους, στα μεγάλα και υπαρξιακά κοινωνικά προβλήματά τους, στην ιστορία και στην προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η συνεχιζόμενη αδυναμία συγκρότησης προεδρείου δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο τη δυσλειτουργία της ΑΔΕΔΥ. Στέλνει ένα μήνυμα ηττοπάθειας σ’ όλους αυτούς που εκφράζουμε και είμαστε δεσμευμένοι να υπερασπιζόμαστε. Γιατί όταν ένα κορυφαίο και ιστορικό συνδικαλιστικό σωματείο δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο και τα υπόλοιπα μέλη του Προεδρείου, τι μπορεί να ισχυριστεί στους εργαζόμενους για το ρόλο του και για την ευθύνη του;
Υπονομεύει στην πράξη τον ίδιο το ρόλο του συνδικαλισμού και υποβαθμίζει την αξία της συλλογικής αντίληψης. Αλλά πώς μπορεί να μην απαξιώνεται ο συνδικαλισμός και η συλλογική δράση, όταν ακόμα και τον οικονομικό απολογισμό του τελευταίου Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ τον καταψήφισαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις πλην της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Πρωτοπορίας (ΔΗ.ΣΥ.Π.); Δηλαδή απορρίφτηκε η ίδια η λειτουργία της ΑΔΕΔΥ από τα μέλη του Προεδρείου και από τις παρατάξεις της ΑΔΕΔΥ! Φτάσαμε ακόμα στο σημείο να θεωρούν κάποιες αριστερές παρατάξεις τη μη συγκρότηση του Προεδρείου ως θετικό γεγονός! Αμφισβητείται δηλαδή ο βασικός πυρήνας της δράσης των συνδικάτων για συγκρότηση Προεδρείων – που είναι συστατικό και καταστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους, της μέχρι τώρα ιστορίας τους και της λειτουργίας τους – και μάλιστα με ιδεολογικά επιχρίσματα. Δυστυχώς η παρακμή είναι παρούσα και ισχυρή και σε παραταξιακά ρεύματα.
Η παράταξή μας, η ΔΗ.ΣΥ.Π. στο χώρο του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος, αγωνίζεται και προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της να λυθεί το πρόβλημα, γιατί το θεωρεί μείζον για τη δράση της ΑΔΕΔΥ. Υποστηρίζει κάτι πολύ απλό για την κρίση κάθε εργαζόμενου και για τη δημοκρατική κουλτούρα του συνδικαλισμού: τη συγκρότηση ενός αναλογικού, αντιπροσωπευτικού προεδρείου, που απορρέει από την ίδια την έκφραση των εργαζομένων στις εκλογές του πρόσφατου Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ. Είναι η πάγια θέση της παράταξής μας. Αυτή η πρακτική υιοθετείται στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία των συνδικάτων της χώρας μας. Γιατί οι άλλες παρατάξεις συμπεριφέρονται διαφορετικά στην κορυφαία Συνομοσπονδία των εργαζόμενων στο Δημόσιο;
Καλούμε τις παρατάξεις να αναθεωρήσουν τη στάση τους, μια στάση που υπονομεύει την ΑΔΕΔΥ, το συνδικαλισμό και, το πιο σημαντικό, τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των εργαζόμενων. Δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από φτηνά επιχειρήματα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας (!) – γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν χρειάζεται ο συνδικαλισμός που προϋποθέτει ενότητα των εργαζομένων και σύνθεση απόψεων… – και της αιτιολογίας ότι «ευθύνονται οι άλλοι», γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν «άλλοι»!
