“Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σταυροδρόμι της ιστορίας ως χώρα και ως πρωτογενής τομέας. Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία οφείλουμε ενωμένοι να δούμε το κοινό συμφέρον και να λάβουμε εκείνες τις αποφάσεις, βάζοντας χωρίς δισταγμό όπου χρειαστεί το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Να λάβουμε τις αποφάσεις που θα αποτρέψουν τον περαιτέρω μαρασμό της αγροτικής μας οικονομίας, μετατρέποντας τη σημερινή αδυναμία σε συγκριτικό πλεονέκτημα”. Τα παραπάνω επεσήμανε μεταξύ άλλων ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Βασίλης Κόκκαλης εστιάζοντας στην ανάγκη για ένα νέου τύπου συνεταιριστικό κίνημα στη χώρα μας, στο πλαίσιο χαιρετισμού του στην ημερίδα με θέμα την «μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση του 1917», με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από το νομοθετικό διάταγμα 1072/1917 του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η ημερίδα έλαβε χώρα στο χωριό Άγιος Γεώργιος του δήμου Κιλελέρ.
Αναλυτικότερα ο κ. Κόκκαλης επεσήμανε τα εξής: “Δε χωρά αμφιβολία πως ανάμεσα στις χρονολογίες που αποτελούν ορόσημο στη νεότερη ιστορία του Ελληνικού γένους, κατέχει εξέχουσα θέση το 1917, τότε που ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξήγγειλε από τη Θεσσαλονίκη την – ιστορικού χαρακτήρα – αγροτική μεταρρύθμιση.
Ήταν εκείνη η απόφαση που έβαλε την αρχή του τέλους σε ένα πολυαιωνόβιο καθεστώς εκμετάλλευσης της γης, το οποίο είχε ως κύριο χαρακτηριστικό τον ολιγαρχικό χαρακτήρα των ιδιοκτησιών όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από τη βυζαντινή και οθωμανική κληρονομιά των αυτοκρατορικών κοινωνικών μηχανισμών.
Αφενός η απελευθέρωση της Θεσσαλίας ωστόσο και από την άλλη το ιδιαίτερο κλίμα που επικράτησε λόγω του Πρώτου παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια της Μικρασιατικής καταστροφής, δημιούργησαν τις μοναδικές εκείνες συνθήκες που έδωσαν τη δυνατότητα στον Βενιζέλο να προβεί σε μία τεραστίων διαστάσεων θεσμική και κοινωνική τομή, που έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά στους ακτήμονες και μάλιστα μετά από χιλιάδες χρόνια, να αποκτήσουν τη δική τους γη.
Μία γη κυρίες και κύριοι, που οι ίδιοι με το αίμα, τον ιδρώτα και το μόχθο τους φρόντιζαν να καλλιεργείται προς όφελος των τσιφλικάδων, των ολίγων.
Το Νομοθετικό Διάταγμα 1072/1917 δρομολόγησε τη μεγαλύτερη αγροτική μεταρρύθμιση στην ιστορία του Ελληνισμού, μία μεταρρύθμιση που συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η εξαθλιωμένη και δοκιμασμένη από σχεδόν έναν αιώνα πολέμων, ελληνική κοινωνία, να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της, να αντέξει τα εκατομμύρια των αδελφών μας προσφύγων από τα παράλια της Μικράς Ασίας και μέσα από τη ραγδαία εκβιομηχάνιση του μεσοπολέμου, να δομηθούν τα θεμέλια για την Ελλάδα του σήμερα.
Στις μέρες μας ωστόσο οι προκλήσεις παραμένουν σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη παγκόσμια οικονομία και η ανάγκη να προσαρμοστούμε σ’ αυτές για την ανάπτυξη του πρωτογενούς μας τομέα, όπως ακριβώς συνέβη και πριν από 100 χρόνια, είναι αδήριτη.
Η ζωτικής σημασία προϋπόθεση για να επιβιώσουμε σε ένα εξόχως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, είναι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, βάζοντας ως προμετωπίδα ένα νέου τύπου συνεταιριστικό κίνημα.
Το μικρό μέγεθος εκμετάλλευσης στις ημέρες μας σημαίνει μεγάλο κόστος παραγωγής, άρα προϊόντα μη ανταγωνιστικά. Αποτελεί μονόδρομο λοιπόν, η συμμετοχή σε οργανώσεις παραγωγών που λαμβάνουν υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά και τις αδυναμίες της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, αλλά από την άλλη και τα πλεονεκτήματα της ποιότητας των πρώτων υλών και της ταυτότητας του τελικού προϊόντος.
Οι παραγωγοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν παράγουν απλά ένα προϊόν αλλά ότι διαχειρίζονται παραγωγικά οικολογικά συστήματα. Το νέο μοντέλο αγρότη μετατρέπει τον παραγωγό από εργάτη γης σε σύγχρονο επιχειρηματία οργανωμένο σε ομάδες παραγωγών με μακροπρόθεμο σχεδιασμό παραγωγής και εμπορίας ποιοτικών προϊόντων, με περιβαλλοντική συνείδηση, αξιοποιώντας καινοτόμες τεχνολογίες.
Στις αρχές του 2017 με υπουργικές αποφάσεις εγκρίθηκαν πάνω από 140 επιχειρηματικά σχέδια οργανώσεων παραγωγών ή τροποποιήσεις ήδη εγκεκριμένων επιχειρηματικών σχεδίων από προηγούμενα έτη. Βάσει αυτών των αποφάσεων χρηματοδοτήθηκαν οργανώσεις παραγωγών οι οποίες λειτουργούν αγροτικές επιχειρήσεις που αποτελούν την αιχμή του δόρατος της οικονομίας της υπαίθρου και αντιπροσωπεύουν επάξια τη νέα αντίληψη του συνεταιρίζεσθαι στη χώρα μας.
Δυστυχώς η οργάνωση των παραγωγών βρίσκει εμπόδιο την παραδοσιακή διχόνοια του αγροτικού κόσμου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, μαζί με τα συναφή επαγγέλματα, σχεδόν το 25% της ελληνικής κοινωνίας, ήταν ο μόνος χώρος ο οποίος είχε τρεις ομοσπονδίες, γιατί ήταν διαιρεμένος κομματικά. Αυτά όμως πρέπει να τα αφήσουμε πίσω μας αν θέλουμε να κάνουμε το άλμα προς τα εμπρός.
Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σταυροδρόμι της ιστορίας ως χώρα και ως πρωτογενής τομέας. Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία οφείλουμε ενωμένοι να δούμε το κοινό συμφέρον και να λάβουμε εκείνες τις αποφάσεις, βάζοντας χωρίς δισταγμό όπου χρειαστεί το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Να λάβουμε τις αποφάσεις που θα αποτρέψουν τον περαιτέρω μαρασμό της αγροτικής μας οικονομίας, μετατρέποντας τη σημερινή αδυναμία σε συγκριτικό πλεονέκτημα.
Ένα πλεονέκτημα που θα βάλει τα ισχυρά θεμέλια που χρειάζεται σήμερα η χώρα για να σταθεί ξανά όρθια στα πόδια της, ατενίζοντας με αισιοδοξία τον ορίζοντα και προετοιμάζοντας ένα καλύτερο μέλλον για τις γενιές των ελλήνων που θα ακολουθήσουν.”
