Η (κάτοικος Σαν Ντιέγκο) αθλήτρια του ΝΟΛ, μιλά για την εμπειρία της στις ΗΠΑ και την μεγάλη αγάπη της, την υδατοσφαίριση
Σε ηλικία μόλις 18 ετών, γεύθηκε τη χαρά της ανάδειξής της ως πρωταθλήτριας κόσμου, με την Εθνική νεανίδων, (κέρδισαν στον τελικό στις 9/12/2012, στο Περθ της Αυστραλίας την Ουγγαρία με 9 – 5), μαζί με την αδερφή της Αλκηστη, παίκτριες τότε και οι δύο του Τρίτωνα Αμαρουσίου. Λίγους μήνες μετά, (το 2013) ήρθε η μετακόμιση
στις ΗΠΑ για σπουδές, αλλά και για υδατοσφαίριση, όπου έπαιξε μόνο τέσσερα χρόνια, καθώς τόσο είναι το διάστημα που μπορείς να παίξεις (2013-2017) κι έμεινε ένα ακόμη χρόνο για να τελειώσει τις σπουδές της, παίρνοντας πτυχίο, φέτος τον Μάιο κι έκτοτε εργάζεται στον Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια. Η 24χρονη πλέον Ιόλη Μπενέκου, (περί της οποίας ο λόγος), μετά τον Τρίτωνα Αμαρουσίου, το 2016, ήρθε στο ΝΟΛ και πλέον είναι ο τρίτος χρόνος της με το σκουφάκι του λαρισινού συλλόγου, όντας μέλος της ομάδας που ανέβηκε το περασμένο καλοκαίρι στην Α1.
Καθώς ήρθε από τις ΗΠΑ για να αγωνιστεί στα παιχνίδια με Πάτρα για το πρωτάθλημα και με Νηρέα για το Κύπελλο, είχαμε την ευκαιρία να την ακούσουμε να μιλά για διάφορα θέματα…
Για το πως είδε το ΝΟΛ στα παιχνίδια με την Πάτρα και το Νηρέα Χαλανδρίου μας είπε: πήγαμε πολύ καλά. Προσπαθούσα όσο ήμουν στο εξωτερικό να μαθαίνω αποτελέσματα και την πορεία της ομάδας και πιστεύω ότι στα δυο παιχνίδια που ήμουν παρούσα η ομάδα έπαιξε πολύ καλά. Είχαμε ένα δύσκολο παιχνίδι με τη ΝΕΠ μέσα στην Πάτρα, όπου ξεκινήσαμε καλά αλλά δεν μπορέσαμε να τελειώσουμε όπως θα έπρεπε. Δεν βγήκαν αρκετά πράγματα στην επίθεση και οι τελικές μας προσπάθειες ήταν μέτριες. Όσο για το δεύτερο παιχνίδι απέναντι στο Νηρέα, μπορώ να πω ότι ήταν, κατά την δίκη μου άποψη, το δυσκολότερο και ίσως καλύτερο παιχνίδι της ομάδας μέχρι στιγμής. Ένα πολύ δύσκολο και δυνατό παιχνίδι από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεκινήσαμε πολύ καλά και δυναμικά, ήμασταν μπροστά καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα αλλά δυστυχώς στο τέλος έληξε ισοπαλία με αποτέλεσμα να πάμε στα πέναλτι. Η διαδικασία των πέναλτι είναι καθαρά μια ψυχολογική διαδικασία που καλώς ή κακώς ο/η πιο ψύχραιμος/η θα σκοράρει και θα κερδίσει. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να φέρουμε τη νίκη καθώς χάσαμε στο τελευταίο πέναλτι, παρόλα αυτά θεωρώ ότι η ομάδα έπαιξε αξιοπρεπέστατα και με ψυχή από την αρχή μέχρι το τέλος. Το θέλαμε πολύ για εμάς κυρίως, τον προπονητή, τους παράγοντες της ομάδας που μας έχουν σταθεί και βοηθήσει πολύ αλλά και όλους τους Λαρισαίους που ήταν εκεί και μας υποστήριξαν. Τα κεφάλια ψηλά από εδώ και πέρα, συνεχίζουμε και κοιτάμε μπροστά και κυρίως τα παιχνίδια που ακολουθούν με τη νέα χρονιά.
Για το αν ο ΝΟΛ θα καταφέρει να παραμείνει στην Α1: Πιστεύω πως ναι! Είμαστε μια νεοφώτιστη ομάδα, έχουμε περάσει από διάφορες αλλαγές προπονητών αλλά πιστεύω ότι έχουμε ένα πολύ καλό και δυνατό σύνολο φέτος. Πρόκειται για μια ομάδα με ψυχή και τσαγανό και πιστεύω ότι με συστηματική και σωστή δουλειά θα καταφέρουμε πολλά και κυρίως να παραμείνουμε στην Α1. Ο κ. Τσιάρας είναι ένας πολύ καλός προπονητής και πιστεύω ξέρει πλέον τι λείπει και τι χρειάζεται αυτή η ομάδα για να πάει καλύτερα από εδώ και πέρα. Θεωρώ ότι σταδιακά πάμε καλύτερα, παιχνίδι με το παιχνίδι και είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον.
Για το πως είναι η εμπειρία της στις ΗΠΑ: Η εμπειρία μου στις ΗΠΑ θα μπορούσα να πω πως είναι από τις καλύτερες. Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, μια τελείως διαφορετική κουλτούρα. Δεν είναι για όλους γιατί όπως και να το κάνουμε είναι σκληρή η ξενιτιά. Παρόλα αυτά προσφέρει πολλές περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, καλύτερη ζωή και εμπειρίες που δύσκολα κανείς θα μπορέσει να ζήσει στην Ελλάδα.
Όσον αφορά για το μέλλον της ίδιας μας λέει: Ήμουν από τις τυχερές της χρονιάς μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω και να παίξω στην Αμερική. Είμαι ήδη εκεί 6 χρόνια πλέον και μπορώ να πω ότι μου αρέσει αρκετά ο τρόπος ζωής και η τοποθεσία. Για το μέλλον δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν θα μείνω μόνιμα ή όχι προς το παρόν το βλέπω ως ένα χρόνο τη φορά και βλέπουμε. Είναι δύσκολο να είσαι μακριά από την οικογένεια σου και τους φίλους σου αλλά θα ενθάρρυνα τον καθένα να το κάνει γιατί είναι μια ευκαιρία και μια εμπειρία που δύσκολα κανείς μπορεί να ζήσει. Ευτυχώς είχα την αδελφή μου στην Αμερική, σχετικά κοντά με εμένα και μου ήταν λίγο πιο εύκολο. Όσο για τα όνειρα μου, ονειρεύομαι να διαπρέψω πάνω σ’ αυτό που σπούδασα, ως πολιτικός μηχανικός, αλλά και να συνεχίσω να παίζω σε επαγγελματικό και ανταγωνιστικό επίπεδο για όσο μπορώ ακόμα.
Τέλος για τις διαφορές της ελληνικής με την αμερικάνικη υδατοσφαίριση επισημαίνει: Το αμερικανικό με το ευρωπαϊκό ή μάλλον καλύτερα το ελληνικό πόλο είναι τελείως διαφορετικό. Στην Αμερική το πόλο είναι πολύ πιο γρήγορο, υπάρχει περισσότερη κίνηση στη περιφέρεια, περισσότερα συστήματά και περισσότερα σφυρίγματα. Θεωρώ πως για να πλησιάσει το ελληνικό με το αμερικανικό πόλο θα πρέπει προπονητές και αθλητές να παρακολουθούν αγώνες και ομάδες της Αμερικής ώστε να μπορέσουν να υιοθετήσουν πολλά από τον τρόπο με τον οποίο παίζουν.
