Σε ομόφωνη απόφασή της, σχετικά με το θέμα της υπ’ αρ. 435/ υπ’ αρ. 55/2012 πρακτικό συνεδριάσεως του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρισας για την «απευθείας εκμίσθωση δημοτικού χώρου στη Σκεπαστή Αγορά για τη δημιουργία θεματικού πάρκου με την ονομασία «το χωριό του «Αϊ Βασίλη», η ΔΕ ΤΕΕ Κ-Δ Θεσσαλίας, έχοντας άμεση σχέση με παραμέτρους του εγχειρήματος αλλά αφουγκραζόμενη και την τοπική κοινωνία, η ΔΕ θεωρεί ότι :
Είναι απολύτως κατανοητός αλλά, και επιβεβλημένος, ο στόχος της Πολιτιστικής αναβάθμισης των δρώμενων στη Λάρισα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, με παράλληλη στόχευση βέβαια, αφενός την αύξηση της συμμετοχής των κατοίκων αφετέρου, την αύξηση της τουριστικής επισκεψιμότητας, έτσι ώστε, η οικονομική ωφέλεια να μεταπίπτει στην τοπική κοινωνία.
Θέλουμε εδώ να τονίσουμε ότι, γενικά, η «παραχώρηση δημοσίου χώρου» δεν μπορεί παρά, να γίνεται με κανόνες διαφάνειας, άμεσου και έμμεσου οφέλους για την πόλη και τους κατοίκους αλλά, και με συγκεκριμένο σχέδιο που ξεκάθαρα να αποτυπώνει τους όρους που να ικανοποιούν την αισθητική και την λειτουργικότητα της (έστω και προσωρινής) παρέμβασης στο δημόσιο χώρο, το είδος και την ποιότητα των υπηρεσιών και λειτουργιών και, το οικονομικό κόστος για τον επισκέπτη.
Ταυτόχρονα πρέπει να όχι απλά, να μην ανταγωνίζεται την τοπική αγορά αλλά, να αποτελεί το «υπομόχλιο» ώθησης προς αυτήν, προβλέποντας διάφορες λειτουργίες, κίνητρα και μέσα που να κεντρίζουν το ενδιαφέρον και να τον εξυπηρετούν ταυτόχρονα, ώστε να μπαίνουν οι επισκέπτες και μέσα στην πόλη.
Η Λάρισα, έχει το «μεγαλύτερο» και με «συγκριτικά πλεονεκτήματα» Ιστορικό εμπορικό κέντρο. Με ένα πλήθος εμπορικών καταστημάτων, με ένα πλήθος καταστημάτων «υγειονομικού ενδιαφέροντος», με τοπόσημα σημαντικά για επισκεψιμότητα (πρώτιστα το Αρχαίο Θέατρο), με πλήθος κλειστών χώρων αλλά, και ελεύθερων δημόσιων χώρων για δρώμενα και εκδηλώσεις και, με μία πολλαπλών δυνατοτήτων «προσβασιμότητα» (με κορυφαία αυτήν του «δικτύου πεζοδρόμων».
Προσθέτουμε στα παραπάνω και, την πλειοψηφία των Ξενοδοχειακών μονάδων της πόλης που προφανώς, ενδιαφέρονται για την επίτευξη μίας «εορταστικής περιβάλλουσας» για τους ταξιδιώτες που θα φιλοξενούν.
Ακτινωτά με το ιστορικό κέντρο θα πρέπει να υπάρχουν δρώμενα και εκδηλώσεις και στις συνοικίες της πόλης.
Πάντα όμως, το «επίκεντρο» θα πρέπει να είναι το ιστορικό κέντρο της Λάρισας.
Στα πλαίσια αυτά, οφείλει η κάθε δημοτική αρχή, η ίδια, να προστρέχει στους άμεσα εμπλεκόμενους φορείς αλλά, καλώντας και όποιον άλλον θέλει να βοηθήσει, ανοίγοντας, η ίδια, έγκαιρα, τον δημόσιο διάλογο, μη φέρνοντας «προ τετελεσμένων γεγονότων» την τοπική κοινωνία και κυρίως, το παραγωγικό δυναμικό της.
Δεν μπορεί ο κάθε φορέας να προστρέχει «ασθμαίνοντας» πίσω από «ειλημμένες αποφάσεις» ή, να «εγκαλείται» εκ των υστέρων προσχηματικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσπερνώντας το τυπικό ζήτημα – χωρίς να θεωρηθεί ότι δεν είναι σημαντικό- που αφορά την «ελλειμματική» διαδικασία λήψης της απόφασης (που το λιγότερο, προσβάλλει τη νοημοσύνη και του πιο καλοπροαίρετου), επί της ουσίας, επισημαίνουμε :
1. Δεν υπήρξε η απαραίτητη και έγκαιρη διαβούλευση, με μόχλευση ιδεών και ανθρώπων που θα πετύχαιναν το βέλτιστο αποτέλεσμα, με το μικρότερο οικονομικό βάρος για το Δήμο αλλά, και τους πολίτες, και, κυρίως, με συμμετοχή των Λαρισαίων και προστιθέμενη αξία στους ντόπιους επιχειρηματίες και επαγγελματίες του τουρισμού.
2. Το «Project» και η «τεχνική περιγραφή» δεν διασφαλίζουν την αισθητική για τον παραχωρούμενο δημοτικό χώρο. Θα έπρεπε να ζητηθεί από ένα πλήθος Επιστημόνων Αρχιτεκτόνων, Εικαστικών και ανθρώπων της Τέχνης και επαγγελματιών design, που δρουν δημιουργικά στην πόλη μας, να συνεισφέρουν στην «συνολική εορταστική αισθητική της πόλης».
3. Το οικονομικό όφελος για το Δήμο είναι «μηδαμινό» σε σχέση με το προϋπολογιζόμενο όφελος του ιδιώτη. Η δε, «τιμολογιακή πολιτική» για τον πολίτη επισκέπτη προδιαγράφεται στην σύμβαση με την αόριστη» φράση «η δε τιμή των εισιτηρίων για τα παιχνίδια θα είναι η πλέον χαμηλή»! Η «έπαρση» του «δωρεάν προφανώς αναφέρεται στην είσοδο. Κατά την έξοδο όμως, δεν έχει προνοηθεί για την οικογένεια τι θα της κοστίσει.
4. Αποτελεί «λανθασμένη αντίληψη» και «καταδικαστική» για το τοπικό παραγωγικό δυναμικό η άποψη ότι, ο κόσμος που θα επισκεφτεί στις παρυφές της πόλης ένα «θεματικό πάρκο», αυτόνομο στην προσφορά του ακόμα και σε καφέ και εστίαση και, αποκομμένο από την πόλη, αυτός ο κόσμος θα μπει και στην πόλη να αφήσει χρήματα στην τοπική αγορά. Έχουμε το παράδειγμα των Τρικάλων με συγκεκριμένα αποτελέσματα για την τοπική αγορά των Τρικάλων.
5. Η ανάπτυξη περιφερειακά, έξω από τον ιστό της πόλης, αλλά, και στις συνοικίες εορταστικών δρώμενων και εκδηλώσεων που θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό, ΠΡΕΠΕΙ σε κάποιο βαθμό και, με «έξυπνες ιδέες», τρόπους και κίνητρα, να προτρέπει και να «καθοδηγεί» τον τουρίστα στο ιστορικό κέντρο.
6. Το ιστορικό κέντρο, πέρα από τα «συνήθη» και εν πολλοίς «ξεπερασμένα» δρώμενα, πρέπει να προσφέρει και φρέσκιες ιδέες αισθητικής, λειτουργικότητας, συμμετοχής των πολιτών και πολιτιστικής αναβάθμισης. Δεν προβληματίζει, αλήθεια, τη δημοτική αρχή, η «θλιβερή» εικόνα των «σκοτεινών» ανοίκιαστων καταστημάτων; Δεν προβληματίζει, αλήθεια, τη δημοτική αρχή, πως θα μπορούσε «να ζωντανέψει» όλο το δίκτυο πεζοδρόμων, με εναλλακτικές «θεματικές δραστηριότητες», όλες τις ώρες, κινητοποιώντας το πλούσιο ντόπιο καλλιτεχνικό και εικαστικό δυναμικό στην κατεύθυνση αυτή;
Πως μπορεί να λειτουργήσει η τοπική αγορά σε γιορτινό πνεύμα και να παρακινήσει τον πολίτη ή τον επισκέπτη να βγει από το ξενοδοχείο και να περπατήσει σε ένα πεζόδρομο όταν, αφενός η «εικόνα» είναι καταθλιπτική αφετέρου, δεν διαδραματίζεται κάτι που να τον παρακινήσει να μείνει έξω και να τον ευχαριστήσει; Και φυσικά, αν δεν βγει, δεν θα αγοράσει, δεν θα καθίσει σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, δεν θα «αναγνωρίσει» την Λάρισα ώστε, να ξανάρθει ή να παρακινήσει και άλλους να έρθουν.
Εν κατακλείδι, θεωρούμε «ατυχές» από κάθε άποψη το «εγχείρημα» της «σκεπαστής» διότι, πέρα από τον «μιμητισμό» και τον ελλιπή ολοκληρωμένο σχεδιασμό, κυρίαρχα, «σκεπάζει» και τις λιγοστές ελπίδες των εμπόρων και των επαγγελματιών του ιστορικού κέντρου και της περιβάλλουσας αυτού, να μπορέσουν όχι να κερδίσουν αλλά, να βγάλουν κάποιες από τις «λαιμητομικές» υποχρεώσεις τους. Υποχρεώσεις που τις καταλαβαίνει διότι, τις επωμίζεται, ο κάθε Έλληνας μαχόμενος ελεύθερος επαγγελματίας.
Τα «ημίμετρα» τύπου «μισό μέσα μισό έξω» ΔΕΝ ΛΥΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, απλά, «αναζητούν άλλοθι και συνενόχους» σε μία διαδικασία που στον τύπο αλλά, κυρίως, στην ουσία «μπάζει».
