Η Λαρισαία χορεύτρια και χορογράφος μιλά στην Ειρήνη Παπουτσή
Γεννήθηκε στη Λάρισα, σπούδασε κλασσικό χορό στη Δημοτική Σχολή Μπαλέτου Λάρισας, ενώ οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες και τα χορευτικά της βήματα την οδηγούν σύντομα στη Βαρκελώνη, όπου συνέχισε τις σπουδές της πάνω στον Σύγχρονο χορό, τον Αυτοσχεδιασμό και τη Σύνθεση Κίνησης.
«Χτίζοντας» μια αξιοπρόσεκτη καριέρα στο εξωτερικό επιστρέφει στη χώρα μας το 2010 και δυο χρόνια αργότερα ταράζει τα χορευτικά… νερά με την «ελεύθερη ψυχή» της, ενώ 10 χρόνια μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα και σε μια ευτυχή συγκυρία τα βήματά της την φέρνουν πίσω στη γενέτειρα για να συνεργαστεί με το Θεσσαλικό Θέατρο υπογράφοντας την κίνηση και τις χορογραφίες των φετινών παραστάσεων.
Αεικίνητη, δυναμική, από κείνες τις παρουσίες που αβίαστα πλημμυρίζουν ενέργεια τον χώρο που δρουν και κινούνται η χορογράφος, χορεύτρια και δασκάλα χορού Αναστασία Μπρουζιώτη μιλά στο paidis.com για τη συνεργασία της με το Θεσσαλικό Θέατρο και τα «Αγάλματα Περιμένουν», τον χορό που λατρεύει, τα μελλοντικά της σχέδια μα και τον εξοβελισμό των Τεχνών από την εκπαίδευση και τους «Μαύρους Κύκνους» της που συζητήθηκαν πολύ, σε μια χειμαρρώδη κουβέντα που απολαύσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος της!
Πως θα περιγράφατε την εμπειρία σας από τη συνεργασία με το Θεσσαλικό Θέατρο σε μια ιδιαίτερη συγκυρία λόγω κορωνοιού;
Η συνεργασία με το Θεσσαλικό Θέατρο προέκυψε αναπάντεχα και ήρθε σαν δώρο μετά τον κορωνοιό. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με αξιόλογους ανθρώπους και καλλιτέχνες που έχουν όραμα, αξίες, όρεξη για δημιουργία, εξέλιξη και αγωνίζονται για το καλύτερο καθημερινά. Αυτή η στάση απέναντι στην τέχνη και τη ζωή ταιριάζει απόλυτα και με την δική μου νοοτροπία απέναντι στα πράγματα. Η κοινή φιλοσοφία είναι σημαντική για να μπορέσει να ευδοκιμήσει οποιαδήποτε σχέση, πόσο μάλλον μία συνεργασία, και χαίρομαι πολύ που αυτό ήταν το πρώτο σημείο που συναντήθηκα τόσο με την κ. Σπανού όσο και με τους ηθοποιούς του θιάσου και όλα τα μέλη του Θεσσαλικού Θεάτρου.
Όσον αφορά στον τρόπο δουλειάς, ήταν ξεκάθαρο από την αρχή πως λόγω της νέας κατάστασης είναι απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε όλοι τον τρόπο που δουλεύουμε τόσο κατά την διάρκεια της πρόβας όσο και επί σκηνής. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε κάποιους κανόνες που δεν έχουν οριστεί από εμάς και στην αρχή πίστεψα ότι οι νέοι όροι θα μειώσουν τις δυνατότητες μας να εμβαθύνουμε πάνω σε κάποιες ιδέες ή πως θα δυσκολέψουν την απόδοση του νοήματος του κειμένου των “Αγαλμάτων”. Όμως πάντα μέσα από κάτι που χάνεις κερδίζεις κάτι άλλο. Ενώ προχωρούσαν οι πρόβες μας άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως οι περιορισμοί μας οδήγησαν στην επινόηση νέων εργαλείων, προκάλεσαν το μυαλό και την φαντασία μας να κινηθούν προς κατευθύνσεις μακριά από την συνήθεια και έτσι όλοι μαζί γίναμε πιο ευέλικτοι στην σκέψη και πιο εφευρετικοί στις προτάσεις μας. Η προσαρμογή στη νέα κατάσταση αποκάλυψε ένα πεδίο επιλογών που μέχρι τώρα μας ήταν άγνωστο και απρόσιτο. Επίσης, ένα άλλο πολύ σημαντικό πράγμα που μαθαίνουμε όλοι στο Θεσσαλικό αυτή την στιγμή είναι το να δουλεύουμε χωρίς να επαναπαυόμαστε διότι τα πράγματα αλλάζουν καθημερινά και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε άμεσα σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Να σταθούμε λίγο στα «Αγάλματα». Τι πραγματεύεται η παράσταση του Θ.Θ που κάνει πρεμιέρα τέλη Ιουλίου στο Β’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας και τελικά πόσο «άψυχα» είναι;
Τα «Αγάλματα περιμένουν» του Α. Φλουράκη, σε σκηνοθεσία της Κ. Σπανού, είναι ένα έργο επίκαιρο και πολύ σύγχρονο. Αναφέρεται σε ιστορικό γεγονός που είναι άγνωστο σε πολλούς από εμάς. Την απόκρυψη των αγαλμάτων μας από τους αρχαιολόγους στις αυλές των μουσείων προκειμένου να διασωθούν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Το έργο βασίζεται σε αυτό το γεγονός ενώ παράλληλα θίγει ένα τεράστιο ζήτημα. Το κατά πόσο αυτή η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι σημαντική από τότε μέχρι και σήμερα και αναφέρεται στην αναγκαιότητα να διαφυλάξουμε τον πολιτισμό και την ταυτότητα μας σαν λαός σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διανύουμε. Μέσα από την αποστολή των πρωταγωνιστών να θάψουν τα αγάλματα παρακολουθούμε τις διαφορετικές συμπεριφορές σύγχρονων ανθρώπων απέναντι σε αντικείμενα που ενώ μοιάζουν “άψυχα” κουβαλούν τεράστια ιστορία και η αξία τους παραμένει ανεκτίμητη.
Με δεδομένες προηγούμενες επαφές σας με τη Λάρισα (σεμινάρια, Εβδομάδα Χορού κλπ.) βλέπετε ανάπτυξη των Τεχνών στην πόλη και προς ποια κατεύθυνση;
Σίγουρα υπάρχει αισθητή ανάπτυξη όσον αφορά το κομμάτι της Τέχνης στην Λάρισα. Τόσο για όσους ασχολούνται με την τέχνη όσο και για αυτούς που την παρακολουθούν. Δίνεται βήμα σε παλαιούς και νέους καλλιτέχνες της πόλης να δημιουργήσουν και να μοιραστούν την δουλειά τους. Υπάρχουν πλέον πλατφόρμες και προγράμματα μέσα από τα οποία μπορούν και άνθρωποι που δεν είναι κάτοικοι της πόλης να παρουσιάσουν το έργο τους ώστε να φέρουν νέα ερεθίσματα στους τοπικούς καλλιτέχνες αλλά και να προσφέρουν διαφορετικού είδους θεάματα στο κοινό της πόλης. Επίσης είναι η μόνη πόλη στην Ελλάδα που μετά το lockdown πρόσφερε οικονομική βοήθεια σε καλλιτέχνες και τους έδωσε κίνητρο για δημιουργία.
Μία αξιόλογη δράση που συμβαίνει πρώτη φορά στην πόλη είναι οι καλοκαιρινές δράσεις – παρελάσεις που έχει προγραμματίσει το Θεσσαλικό Θέατρο σε διάφορα σημεία της Λάρισας υπό την μορφή ραντεβού με τους πολίτες. Η ιδέα τού να παρουσιάσει δράσεις που έχουν τον χαρακτήρα του θεάτρου του δρόμου είναι πολύ ωραία κίνηση κατά την άποψη μου. Με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με το θέατρο ενώ κάνουν τον περίπατο τους και αυτό είναι φανταστικό. Το θέατρο λειτουργεί λυτρωτικά σαν ένα διάλειμμα μέσα στην ημέρα τους ενώ ταυτόχρονα βοηθά στο να αναπτυχθεί το πνευματικό επίπεδο της πόλης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Νομίζω πως η Λάρισα έχει την “μαγιά” αλλά και την οικονομική δυνατότητα, σε σχέση με άλλες επαρχιακές πόλεις, να δημιουργήσει μία δυνατή καλλιτεχνική σκηνή. Διαθέτει ανθρώπους ικανούς και με όραμα που με την απαραίτητη στήριξη θα μπορούσαν στο μέλλον να εντάξουν την πόλη στον καλλιτεχνικό χάρτη της χώρας.
Ο χορός ως τρόπος έκφρασης πόσο μπορεί να επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία;
Ο χορός ως τρόπος έκφρασης ενώνει τους ανθρώπους, δημιουργεί έναν τόπο όπου οι άνθρωποι συναντιούνται και μοιράζονται τη χαρά, τη λύπη, τον ενθουσιασμό ή την απογοήτευση. Η ανθρωπότητα έχει μιλήσει μέσα από το σώμα για όλα τα ερωτήματα που την αφορούν, σημαντικά και μη, όπως είναι π.χ. τον έρωτα ή τον θάνατο. Μέσα από έναν χορό άνθρωποι έχουν θυσιαστεί ή έχουν σταματήσει να πολεμούν μόνο και μόνο για τραγουδήσουν και να χορέψουν κάποιο γνωστό σκοπό. Όλοι οι πολιτισμοί χρησιμοποίησαν τον χορό σαν ένα μέσω προκειμένου να μοιραστούν τα συναισθήματα τους, να έρθουν σε επαφή με την φύση και το “θείο” και να επικοινωνήσουν με τις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες γενιές. Οι άνθρωποι μέσω του χορού δοξάζουν το ανθρωπινό και επικοινωνούν με το μεταφυσικό και ενώ το σώμα μπορεί να φθαρεί και να χαθεί, η γλώσσα του, που είναι ο χορός, παραμένει αναλλοίωτη και επιβιώνει μέσα στους αιώνες για να μεταφέρει στον χρόνο όσα δεν χωρούν στις λέξεις.
Πόσο «αγκυλωμένα» εμφανίζονται τα σώματα σκυμμένα μπρος σε μια οθόνη κινητού; Υπάρχει ελπίδα και πρόταση να «ξεπιαστούν» οι άνθρωποι μέσω της Τέχνης;
Ζούμε σε μία εποχή που η τεχνολογία επηρεάζει πολύ την καθημερινότητα και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Το σώμα αλλά και το μυαλό των σύγχρονων ανθρώπων είναι απόλυτα εξαρτημένα από το κινητό και την οθόνη του υπολογιστή. Το φαινόμενο της αγκύλωσης μπροστά στην οθόνη παρατηρείται περισσότερο στις νέες γενιές που μεγαλώνουν σε μία εποχή που τα περισσότερα πράγματα γίνονται διαδικτυακά από το παιχνίδι μέχρι το φλερτ και η μαγεία που προκαλεί η ανθρώπινη τριβή σιγά σιγά εξαφανίζεται. Σίγουρα η τέχνη καθώς και ο αθλητισμός είναι τα μόνα πράγματα που μπορούν να δραστηριοποιήσουν το σώμα, το μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων και είναι πολύ σημαντικό η σχέση με αυτά να ξεκινά από μικρή ηλικία έτσι ώστε μεγαλώνοντας να εντάσσεται στον τρόπο ζωής μας. Για να μην γίνουμε σκλάβοι της οθόνης πρέπει να φροντίσουμε εμείς πρώτοι το σώμα μας αφιερώνοντας του χρόνο για εκγύμναση είτε μέσω της τέχνης, είτε μέσω του αθλητισμού. Να φροντίσουμε να καλλιεργήσουμε και να μεταδώσουμε αυτή την νοοτροπία και στους νέους ανθρώπους με το παράδειγμα μας αλλά και μέσα από την παιδεία. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως το δραστήριο σώμα και η συνέπεια στην εξάσκηση του επηρεάζει τον ψυχισμό, τη σκέψη, την αντίληψη, την κοινωνικότητα και διαμορφώνει τις αξίες και τα ιδανικά μας.
Ποια η άποψη σας για τον εξοβελισμό των Τεχνών από την εκπαίδευση;
Ο εξοβελισμός των τεχνών από την εκπαίδευση οδηγεί στην απομάκρυνση της ψυχής από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πρώτα χορεύει, τραγουδά, ζωγραφίζει και μετά πηγαίνει σχολείο. Από την φύση του έχει την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από την τέχνη και το κάνει από ένστικτο. Κατά την γνώμη μου η τέχνη θα έπρεπε να ενταχθεί περισσότερο στην παιδεία των νέων. Μέσα από την τέχνη τα παιδιά αποκτούν πνευματική παιδεία και κριτική σκέψη, εφόδια που είναι απαραίτητα για την επιβίωση και την εξέλιξη κάθε λαού. Μαθαίνουν να παίρνουν πρωτοβουλίες και να συνεργάζονται, να επικοινωνούν και να εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους, να αγαπούν τον εαυτό τους και να μην ντρέπονται για αυτόν, μαθαίνουν να γελούν με τα λάθη τους και να μην φοβούνται να κάνουν άλλα. Αν υπήρχε περισσότερη τέχνη στα σχολεία ίσως να μην χρειαζόταν να υπάρχει ένας ψυχολόγος σε κάθε σχολείο. Η τέχνη είναι ένας τρόπος να επικοινωνείς, να βλέπεις και να υπάρχεις στον κόσμο, προκαλεί τη φαντασία, κρατάει ζωντανά τα όνειρα και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Λυπάμαι πολύ που ζούμε σε μία χώρα που αντί να οραματίζεται να πλάσει ανθρώπους που θα αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο, χτίζει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους απομακρύνει από οτιδήποτε τους φέρνει σε επαφή με το ανθρώπινο.
Μέσα στο 2019 συζητήθηκε πολύ η επιτυχία που σημείωσε η παράσταση της ομάδας σας «Almalibre.co», “Black Swans”, με θέμα την πορεία του ανθρώπου προς την πραγμάτωση των ονείρων του. Παραμένει το ίδιο αισιόδοξη και δυναμική η ματιά σας;
Το “Black Swans” είναι ένα έργο για την ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίσει να πορεύεται και να μην παραιτείται. Η πορεία προς την πραγμάτωση των ονείρων μας είναι σκοπός ζωής και το να παλεύουμε γι’ αυτά που αγαπάμε μας κρατάει ζωντανούς. Το να ονειρεύεσαι σου δίνει κίνητρο να συνεχίζεις να προσπαθείς και να πιστεύεις σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Νιώθεις πως είσαι ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου σύμπαντος. Άλλωστε τα πράγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας άλλαξαν από αυτούς που πίστεψαν πολύ σε κάτι, σε μία ιδέα, ένα όραμα ή ακόμα και στο απίθανο, το ακολούθησαν και αυτή η πίστη κάπου τους οδήγησε. Νομίζω πως το όνειρο είναι ζωτική ανάγκη. Παραμένω αισιόδοξη απέναντι στη ζωή και απέναντι στα πράγματα και πάντα προσπαθώ και ελπίζω για το καλύτερο.
Πείτε μας δυο λόγια για τα μελλοντικά σας σχέδια
Μετά την πρεμιέρα των “Αγαλμάτων” θα ξεκινήσω την έρευνα για τα δύο νέα έργα που θα παρουσιάσω με την ομάδα μου «Almalibre.co» το 2020-21. To πρώτο “Dear Arms”, είναι ένα κουαρτέτο και θα παρουσιαστεί στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2020 ενώ το δεύτερο που ονομάζεται “Joy”, είναι σόλο, έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και θα παρουσιαστεί μέσα στο 2021. Θα παραμείνω στην Λάρισα μέχρι αρχές Σεπτέμβρη για την μαγνητοσκόπηση της παράστασης “Infinity Room Dear” που επιλέχθηκε από την Αντιδημαρχία Λάρισας στο πλαίσιο του προγράμματος στήριξης Λαρισαίων καλλιτεχνών ενώ παράλληλα θα δώσω ένα σεμινάριο στην Δημοτική Σχολή Μπαλέτου Λάρισας με την οποία έχω εδώ και κάποια χρόνια μία υπέροχη συνεργασία.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1982. Σπούδασε κλασσικό χορό στην Δημοτική Σχολή Μπαλέτου Λάρισας, Σύγχρονο χορό, Αυτοσχεδιασμό και Σύνθεση Κίνησης στη σχολή της AREA (Bαρκελώνη) και Ηip Ηop στην σχολή Company & Company (Bαρκελώνη). Ξεκίνησε να χορεύει επαγγελματικά και να διδάσκει σε Ελλάδα και Ισπανία από το 2010. Το 2012 ίδρυσε την ομάδα AlmaLibre.co στην οποία δρα σαν χορεύτρια και χορογράφος.
Σαν χορογράφος παρουσίασε έργα της σε διεθνή φεστιβάλ σε Ελλάδα κι εξωτερικό. Διακρίθηκε και βραβεύτηκε από τον Διαγωνισμό Χορογραφίας της Μαδρίτης (Certamen Coreografico de Madrid) για τα project «A true story», (βραβείο Residency στο Centro Coreografico de la Gomera/ Kanarias Islas, 2013) και «Race to Grace» (βραβείο Residency στο κέντρο χορού LaCaldera, Βαρκελώνη, 2015). Το 2016 επιλέχθηκε από τον οργανισμό φεστιβάλ “Cielo Abierto” της Ισπανίας να περιοδεύσει με το έργο “Race to grace”. Τον Μάρτιο του 2017 κέρδισε την πρώτη θέση (βραβείο κοινού) στο διαγωνιστικό φεστιβάλ του Κινητήρα «In progress Feedback Festival 2017» με το έργο «Home». Αποσπάσματα από τα έργα «Home» και “Black Swans” παρουσιάστηκαν το 2019 και το 2020 αντίστοιχα στο Viewfinder στο πλαίσιο «40 Winks» του Springback Magazine που διοργανώνεται από το Φεστιβάλ Aerowaves. Έχει συνεργαστεί με το Θεσσαλικό Θέατρο και έχει φιλοξενηθεί ως guest choreographer από τα κέντρα χορού και παραστατικών τεχνών LaCaldera (Βαρκελώνη, 2016), Art63 (Αθήνα, 2017) και από το Centro Coreografico de la Gomera (Κανάρια Νησιά, 2013).
Ως χορεύτρια/performer συνεργάστηκε με τους: Yannis Antoniou-Kunst-stoff company, Lola Gonzales, Μαριάννα Καβαλιεράτου, Θωμά Μοσχόπουλο, Αμαλία Μπένετ, Φανί Αρντάν LaTaimada, Iasis Yelp.com, Soyuz, Παντελής Μάκκας, D. Martinez, Ol. Alvarez. Συμμετείχε στην ταινία του Γιώργου Ζώη /Interruption (Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και Θεσσαλονίκης 2015). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και έχει διδάξει σε σχολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 2011 έως και σήμερα χορεύει, χορογραφεί και διδάσκει με έδρα την Αθήνα.
Σ.Σ.: Ευχαριστούμε την Αναστασία Μπρουζιώτη για την όμορφη κουβέντα και την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών του Μ. Μεγαλούδη, του Χρ. Μπουρελιά, της Κ. Καραταΐδη και του Σ. Νανούδη για τις ανάγκες της συνέντευξης, όπως και το «Θεσσαλικό» για τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις πρόβες του και τη συνεργασία του με τη Λαρισαία χορογράφο.
