Ότι και να κάνουμε, όσα μέτρα κι αν λάβουμε πια, μπορεί απλώς να σταθούμε άτυχοι. Από παντού με ενημερώνουν για κρούσματα φίλων, γνωστών αλλά και συναδέλφων φαρμακοποιών από κάθε γωνιά της χώρας. Τα χτυπήματα είναι αλλεπάλληλα. Χτυπάει το τηλέφωνο και πάει ο νους σου στο κακό.
Χτες ένας καλός συνάδελφος χάθηκε! Την ίδια μέρα και ο πεθερός του!!!
Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ ειλικρινά να το πάρω απόφαση ότι θα συμβεί αναπόφευκτα και σ’ εμάς και θέλω να είμαι προετοιμασμένος για αυτή τη στιγμή. Προετοιμασμένος ότι δεν θα μπορώ να δω τα παιδιά μου. Ότι κάθε μέρα θα πνίγομαι, δεν θα μου φτάνει ο αέρας και με κάθε αρνητικότερη εξέλιξη πιθανή.
Είμαστε πλέον σ’ αυτή τη δύσκολη θέση και όσο κι αν έχουμε κουραστεί είμαστε αναγκασμένοι καθημερινά να προσπαθούμε να λειτουργήσουμε. Για τα απολύτως απαραίτητα αλλά πολλές φορές και για πολύ παραπάνω απ’ τα απαραίτητα. Γιατί αυτό οφείλουμε να κάνουμε.
Λυπάμαι ειλικρινά για όσους βίωσαν ή θα βιώσουν αυτό τον εφιάλτη και μακάρι να μπορούσα κάτι να κάνω παραπάνω για να τους βοηθήσω. Για όσους θα χαθούν, για όσους θα συνεχίσουν να ζουν με μυριάδες προβλήματα φορτωμένα μετά απ’ αυτή την άνιση μάχη.
Λυπάμαι για αυτούς που θα μείνουν πίσω να τους κλαίνε και για όσα σπίτια θα εξακολουθήσουν να ζουν με τα ζωντανά ταλαιπωρημένα και εξασθενημένα θύματα. Για τα παιδιά που θα χάσουν τους γονείς τους, για τα παιδιά των πιο αδύναμων οικονομικά οικογενειών που υποφέρουν κλεισμένα στα σπίτια τους. Για τους γέρους που έχουν μείνει μόνοι τους. Ούτε κι αυτό τους αξίζει.
Οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει για πάντα μετά απ’ αυτό. Ελπίζω πάλι να αλλάξουν προς το καλύτερο…..
Κάπου έπρεπε να μιλήσω σήμερα το βράδυ….
